ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Η ΤΡΟΙΚΑ; ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΝΕ;

Tι επιδιώκει στην πραγματικότητα η Τρόικα;

Παρά τα δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν καταβληθεί μέχρι στιγμής για να «σωθούν» οι τράπεζες, η κρίση που συγκλονίζει τις οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν λέει να πάρει τέλος, ούτε διαφαίνεται κάτι τέτοιο . Πρόκειται για κρίση ή μήπως θα έπρεπε να την ονομάσουμε απάτη με ύποπτα κίνητρα και μυστικούς απώτατους στόχους;

Του Xavier Caño Tamayo

Voltaire Network

6 Aπριλίου 2013

Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Η Ευρώπη πορεύεται από το κακό στο χειρότερο. Ακόμη και η Γερμανία έχει αρχίσει να νιώθει τους κραδασμούς, με την επιβράδυνση των εξαγωγών της.

Στην Ισπανία, η αύξηση του ΦΠΑ ήταν θανατηφόρα για τα ποσοστά της εγχώριας κατανάλωσης. Εξίσου απειλητικό είναι το φαινόμενο των περικοπών στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, οι απολύσεις, το πάγωμα των συντάξεων και οι περικοπές στις παροχές για τους ανέργους. Οι περικοπές στην Ισπανία αγγίζουν αυτή τη στιγμή το 26%. Εν τω μεταξύ, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης χάνει όλο και περισσότερα μέλη και εισφορές κάθε μήνα.

Στην Πορτογαλία, η τάση τoυ να υποχρεώνονται οι πολίτες να πληρώσουν για μια σειρά από υπηρεσίες δημόσιας υγείας έχει καθιερωθεί, γεγονός που έχει κάνει ευάλωτο τον πληθυσμό, ενώ άλλες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες προβλέπουν μειώσεις στο κόστος εργασίας, αύξηση του ποσοστού των απολύσεων και περαιτέρω αύξηση των φόρων μετατρέπουν τον μέσο πολίτη (αλλά όχι τον πλούσιο) σε νεόπτωχο. Όλα αυτά τα μέτρα, συμπεριλαμβανομένης της ιδιωτικοποίησης πολλών δημόσιων επιχειρήσεων, συνιστούν καθαρή λεηλασία.

Και τι να πει κανείς για την Ελλάδα, όπου τα πράγματα είναι ακόμα πιο επώδυνα;

Μια πρόσφατη έρευνα από το Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών των Ηνωμένων Πολιτειών δείχνει ότι οι πολιτικές λιτότητας που επέβαλε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) στην Ευρώπη είναι εξαιρετικά επιβλαβείς για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, καθώς επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν. Και δεν είναι να απορεί κανείς για το γεγονός ότι αρχίζουμε να ακούμε κάποιες επικριτικές φωνές ενάντια στην πολιτική λιτότητας ακόμα και από στόματα συντηρητικών.

Μέχρι και ο Olivier Blanchard, οικονομολόγος και διευθυντικό στέλεχος του ΔΝΤ, έχει αναγνωρίσει ότι αποτελούν μεγάλο σφάλμα οι συστάσεις για περικοπές στους προϋπολογισμούς από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αφού είναι πολύ πιθανόν να επιβραδύνουν τους ρυθμούς της οικονομικής ανάπτυξης.

Παρ' όλα αυτά, οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ επιμένουν στη διατήρηση αυτής της πολιτικής, αντί να την τροποποιήσουν. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις επιμένουν ότι τα μοιραία αποτελέσματα που βλέπουμε σήμερα δεν σημαίνουν απαραίτητα ότι η πολιτική λιτότητας είναι «κακή». Παρά την πανωλεθρία που σημειώθηκε στην Πορτογαλία, για την οποία ακόμη πληρώνει ο πορτογαλικός λαός, το ΔΝΤ συμβουλεύει τον πρωθυπουργό Passos Coelho, ο οποίος απορρίπτει τις συστάσεις των περισσότερων υπάλληλων της Τρόικας, να αυξήσει τις ώρες εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων (με τον ίδιο μισθό), να μειώσει περαιτέρω τα επιδόματα ανεργίας και να εφαρμόσει και νέες περικοπές στις συντάξεις, «προκειμένου να γίνει η χώρα ανταγωνιστική».

Ίσως για το ΔΝΤ είναι αδιάφορο το γεγονός ότι η ανεργία έχει φτάσει πλέον το 17% και το ΑΕΠ έχει αγγίξει το επίπεδο του 1,5% το 2013.

Τι σημαίνει να είναι «ανταγωνιστική» μια χώρα εάν η πλειοψηφία των πολιτών της βυθίζεται στη φτώχεια;

Είναι, άραγε, τόσο ηλίθια η Τρόικα;

Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται στην πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης.

Το 1953, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας βυθιζόταν κάτω από το βάρος των χρεών της και απειλούσε να συμπαρασύρει στην κατάρρευση και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τότε, οι 21 χώρες - πιστωτές της ΟΔΓ συναντήθηκαν στο Λονδίνο και αποφάσισαν να προσαρμόσουν τις απαιτήσεις τους στις δυνατότητες της χώρας-οφειλέτη να αποπληρώσει το χρέος της. Ως αποτέλεσμα αυτής της παρέμβασης, το συσσωρευμένο χρέος μειώθηκε κατά 60% και δόθηκε στη Γερμανία ένα μορατόριουμ πέντε ετών συν μια παράταση 30ετίας για την αποπληρωμή. Οι πιστωτές συμπεριέλαβαν επίσης μια ρήτρα στη συμφωνία ανάπτυξης, σύμφωνα με την οποία η χώρα-οφειλέτης - ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας – θα διέθετε για την αποπληρωμή του χρέους της μόνο το 1/20 των εσόδων της από τις εξαγωγές.

Και ρωτάμε: Γιατί δεν κάνει κάτι ανάλογο σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση για τις υπερχρεωμένες χώρες της;

Ίσως γιατί ο πραγματικός στόχος και η προτεραιότητα της τρόικας δεν είναι να εισπράξει το χρέος.

Ίσως επειδή αυτό που επιδιώκεται στην πραγματικότητα είναι η πλήρης διάλυση του κοινωνικού κράτους και η κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών στην Ευρώπη: των δικαιωμάτων που παρέχει στους πολίτες το λεγόμενο κράτος πρόνοιας. Διότι θα μπορούσε κάλλιστα να ζητηθεί από τους πολίτες να στερηθούν ένα μέρος της ευημερίας/του πλούτου τους, αλλά όχι απαραίτητα να απολέσουν πλήρως τα δικαιώματά τους.

Τέλος, η Ευρωπαϊκή Ένωση ίσως να επιλέγει αυτή την απάνθρωπη πολιτική επειδή η «κρίση» αυτή επιτρέπει σε μια αισχρή μειοψηφία πλουτοκρατών να αυξήσει τα κέρδη της, όπως προκύπτει από τα στοιχεία.

Η μόνη λογική προσέγγιση είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αφού δεν είναι δυνατή η αποπληρωμή του στον αιώνα τον άπαντα. Όπως εξηγεί ο John Ralston, το σύνολο του χρέους θα πρέπει να διαγραφεί, αφού το χρέος αυτό κυριολεκτικά βυθίζει την Ευρώπη. Επίσης, προτείνει χαρακτηριστικά να εσωκλειστεί το χρέος σε ένα φάκελο με την ένδειξη «άκρως σημαντικό» απ' έξω, να κλειδωθεί σ' ένα συρτάρι και να πεταχτεί το κλειδί.

Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι στις προθέσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ. Μήπως θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε γιατί;

Εάν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους δεν διαγραφεί, παράλληλα με μια σταδιακή μεταρρύθμιση των φορολογικών συστημάτων και την πάταξη του άθλιου καρκινώματος των φορολογικών «παραδείσων» και του παρατραπεζικού συστήματος, δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε έλεος ούτε σωτηρία για την Ευρώπη. Εάν ποτέ υπάρξει.

Xavier Caño Tamayo

Πόλη του Μεξικού

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους