Η Ρεβέκκα πέθανε λόγω νευρικής ανορεξίας... Συγκλονίζει το γράμμα που έγραψε!

Η Ρεββέκα ήταν 30 χρονών. Δεν είναι πια μαζί μας λόγω νευρικής ανορεξίας. 

"DYING" TO BE THIN..." TA ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΜΟΥ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ANOREXIA NERVOSA. 

by Rebecca Andriani Lochaiti.

Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρω τα προβλήματα υγείας που προκαλεί η anorexia nervosa, όμως ίσως δώσω ελλιπή στοιχεία γιατί θα αναφερθώ στα δικά μου. Η κάθε περίπτωση διαφέρει από άτομο σε άτομο και φυσικά ανάλογα το φύλο και την ηλικία. ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ. Ωστόσο, έχοντας υποστεί τεράστια κακοποίηση της υγείας μου και έχοντας αναλόγως βρεθεί με ιατρούς, με τους οποίους έχω συζητήσει θα αναφερθώ σε ορισμένα κοινά γνωρίσματα που δείχνουν πόσο επιβαρύνεται η σωματική (και ψυχική υγεία).

Από την πρώτη στιγμή που έχασα βάρος και πήγα κάτω από το φυσιολογικό μου που είναι τα 58 κιλά έχασα κύκλους στην περίοδό μου. Στην αρχή νόμισα ότι ήμουν έγκυος και αμέσως έκανα τεστ εγκυμοσύνης, το οποίο βγήκε αρνητικό. Στα 57 κιλά (έχοντας χάσει έξι περιττά κιλά που είχα πάρει το καλοκαίρι με μια αυτοσχέδια δίαιτα που ακόμα ήταν εμπλουτισμένη γιατί μου είχαν μείνει οι λιγούρες), δεν μπορείς να διανοηθείς ότι ο οργανισμός σου βαράει καμπανάκι. Στα μάτια μου πια ήμουν χοντρή. Ήταν πολύ αργά για να σταματήσω.

Ως εκεί δεν είχα κάποιο άλλο σύμπτωμα. Δεν είχαν αρχίσει οι ζαλάδες και οι ατονίες γιατί ακόμα έτρωγα. Με πολλή οδύνη όμως αποχωρίστηκα τις τεράστιες ποσότητες γλυκών που κατανάλωνα χωρίς κάποτε να παχαίνω. Είχα πια πειστεί ότι έστω και ένα κομματάκι σοκολάτα, μια κουταλιά μέλι ή ακόμα και η μια κουταλιά ζάχαρη που έβαζα στον καφέ μου ήταν «εχθρός». Ο καφές έκτοτε πίνεται σκέτος. Ωστόσο, έτρωγα και φρούτα και τυρί και λίγο κρέας και ψωμί. Θέλω να πω ότι είναι αδύνατον να κόψει κανείς το φαγητό μέσα σε μια μέρα. Γι' αυτό και κανείς ποτέ (τουλάχιστον εγώ) δεν μπορεί να «μυριστεί» ότι έχει θέμα. Η ποσότητα και οι κατηγορίες τροφίμων περιορίζονται σταδιακά. Λίγο- λίγο, αργά –αργά, μέχρι ο οργανισμός να τις «ξεχάσει» και να μην τις ζητάει. Το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή και σιδηρά πειθαρχία, που μόνο κάποιος που είναι ανορεξικός διαθέτει. Γι' αυτό και ο πολύς κόσμος κάνει τη δίαιτά του, χάνει τα κιλά που θέλει και περνάει στη φάση της συντήρησης. Και μπορεί να ξαναπάρει και να ξαναχάσει.

Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται κάπως... Εγώ δεν ήξερα ούτε πόσα κιλά ήθελα να χάσω, ούτε πώς, ούτε σε ποια κιλά νιώθω καλά. Είχα τόσο σιχαθεί τον εαυτό μου όταν έτρωγα που και μόνο που είχα απαλλαγεί από το κουσούρι ήμουν ικανοποιημένη. Έτσι έπεσα άλλα δυο κιλά. Στα 55 κιλά, ένιωσα μετά από καιρό ότι είμαι πάλι όμορφη, όμως αλλιώς όμορφη. Κλεισμένη στον εαυτό μου όμορφη, λιγόφαγη όμορφη, «Ρεβέκκα αδυνάτισες πολύ» όμορφη. Ακόμα όμως και έβγαινα, και έβλεπα φίλους και αγόρια και παράλληλα διάβαζα συνέχεια για να πετύχω στο Πανεπιστήμιο. Ή Νομική ή Ιστορικό-Αρχαιολογικό. Δεν είχα διεκδικήσει κανένα άλλο τμήμα. Ήμουν σίγουρη ότι θα πετύχω σε ένα από τα δυο. Όσο προχωρούσε ο καιρός, τόσο κλεινόμουν μέσα και μελετούσα καθώς οι εξετάσεις πλησίαζαν. Δεν έβλεπά κανέναν. Πια μου είχαν γίνει εμμονή δύο πράγματα: Το ένα ήταν να διαβάσω τόσο καλά για να περάσω και το δεύτερο να χάσω τόσα κιλά που να μην πάει παραπέρα! Νομίζω ότι πια ήξερα τι έκανα. Πια είχα μπει στη δίνη. Ήξερα ότι αυτό που σκεφτόμουν είναι περίεργο, όμως για κάποιο λόγο με ανακούφιζε για να αντέχω το διάβασμα. Έτσι νόμιζα, ότι αν το στομάχι μου είναι άδειο και δε με βαραίνει μπορώ να αντέξω περισσότερες ώρες διάβασμα. Σα να έπαιρνα speed. Είχε τα ίδια αποτελέσματα. Διάβαζα μερόνυχτα, αφομοίωνα. Η αφομοίωση όμως ήταν η θέλησή μου να σπουδάσω και ενώ το αρχικά το γνώριζα πόσο το ήθελα, το είχα κάνει πέρα. Η αφομοίωση και η καλή μου απόδοση είχαν περάσει σε άλλα χέρια, όχι στα δικά μου. Σε μια στρεβλή εντύπωση ότι όσο δεν τρώω τόσο αφομοιώνω. Δεν είπα στιγμή εκείνο το χρόνο «κουράστηκα», «βαρέθηκα», «σήμερα δε θα μελετήσω».

Ήρθαν και τα πολυπόθητα 53 κιλά στα οποία είχα υποσχεθεί ότι θα σταματούσα. Το «Ρεβέκκα αδυνάτισες πολύ» έδινε κι έπαιρνε. Και το καλοδεχόμουν, και το ευχαριστιόμουν. Ένιωθα ότι κάνω κάτι σπουδαίο. Ότι πια δεν μπορεί τίποτα να με νικήσει. Είχα στα χέρια μου το μυαλό μου να το γεμίζω και το κορμί μου να το αδειάζω. ΠΙΑ ΕΙΧΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ. ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Φαίνεται ότι οι Super Heroes έχουν ζαλάδες όμως. Ατονίες, τάση για εμετό, αστάθεια, μαύρους κύκλους, κρύα χέρια, και όχι περίοδο. Και όλο κλαίνε χωρίς να ξέρουν γιατί.

Αυτά ήταν τα πρώτα δείγματα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αρνήθηκα αναλάβω τον εαυτό μου και να πω «δε θέλω να νιώθω έτσι, πρέπει κάτι να κάνω να γίνω καλά. Ας πιω λίγο γάλα.». Έπινα καφέ αντί αυτού. Κλεισμένη στο δωμάτιο, διάβαζα. Μια μέρα χτύπησε η πόρτα. Ήταν η μητέρα μου με ένα μπολ "Corn Flakes" με γάλα. Ένα μπολ τόσο δα μικρό. Θυμάμαι που έπεσε στα γόνατά της και με παρακαλούσε να φάω μια κουταλιά. Την πέταξα έξω από το δωμάτιο ουρλιάζοντας. Έκλαιγε πίσω από την πόρτα και μου φώναζε «Ρεβέκκα έχεις νευρική ανορεξία... Πήγα σε γιατρό και μίλησα... Σε παρακαλώ! Σε ικετεύω! Έλα να το νικήσουμε ΤΩΡΑ! Άσε με να μπω όσο είναι νωρίς!».

Θυμάμαι ότι την έβριζα με τις χειρότερες λέξεις και κυρίως ότι την αποκαλούσα «εχθρό» μου. Της φώναζα ότι δεν έχω τίποτα, ότι είναι τρελή, ότι με μισεί και με ζηλεύει κι ότι δε θέλει να περάσω στο Πανεπιστήμιο. Γιατί μου ζητάει να φάω! Γιατί άλλες φορές μου έλεγε να βγω να δω φίλους. Ότι προσπαθεί να με παρασύρει. Να μου κάνει κακό. Θυμάμαι ότι έτρεμα από νεύρα, από μια ανεξήγητη ντροπή κι από φόβο μήπως με σταματήσουν από αυτό που έκανα. Ότι πάει πια! Ότι θα με παχύνουν. Νομίζω τελικά ότι έτρεμα από αδυναμία γιατί αμέσως μετά έχασα τις αισθήσεις μου και έπεσα στο πάτωμα. Θυμάμαι ότι συνήλθα μόνη μου μετά από κάποιες ώρες. Δεν κοιμόμουν καλά και κοιμήθηκα πολύ εκείνο το απόγευμα.

Μετά από αυτό η ρήξη με το «έξω» είχε επέλθει. Κανείς δε θα άφηνα πια να με πλησιάσει. ΟΛΟΙ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ! Τους μισούσα όλους. Η μόνη που έμπαινε στο δωμάτιό μου ήταν η καθηγήτριά που μου έκανε αρχαία, ιστορία και λατινικά. Δεν έμπαινε καν ο γάτος μου πια γιατί είχε το θράσος να νιαουρίζει για να το βάλω να φάει και μια μέρα που δεν του έδινα σημασία ανέβηκε στο γραφείο μου και μου κατούρισε το βιβλίο της ΙΣΤΟΡΙΑΣ! ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΚΟΠΙΑΣΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΑΠΕΞΩ ΚΙ ΑΝΑΚΑΤΩΤΑ!ΤΟ ΚΟΛΟΓΑΤΟ! .... Κολόγατο ο Νέρωνας; Ο Νέρωνακος μου που όποτε έκλαιγα ερχόταν και μου έγλυφε τα δάκρυα. Ο μαύρος μου γατούλης που μου ζητούσε λίγη προσοχή....Φυσικά με τον Νέρωνα δεν τα έβαλα, απλά δεν ξαναμπήκε στο δωμάτιο. Προτίμησα να μην ξανακοιμηθεί μαζί μου, κάτι που λάτρευα να κάνουμε, για να μη μου πειράξει την πολύτιμη μοναξιά μου.

Η ζυγαριά πήγε στο 50. Και μέσα μου η απέραντη ηδονή. ΤΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ να πάρω μετά από αυτό; Η ντόπα κυλούσε στο αίμα μου. Η ζαλάδα ήταν ένδειξη ότι αδυνατίζω κι άλλο. Αν κάποιο πρωί δεν ξυπνήσω και να έχω ζαλάδα, νιώθω ότι παχαίνω. Ακόμα και σήμερα το πρωί. Ωπ!, λέω, κάτι παίζει εδώ... Παίρνουμε κιλάκια; Χα...Μέχρι να ξαναζαλιστώ δε θα φάω τίποτα. Για κάποιο λόγο η ζυγαριά είχε κολλήσει κανα τρίμηνο στο 50.

Είχα απελπιστεί! ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΔΥΝΑΤΙΖΑ ΚΙ ΑΛΛΟ. Τρελάθηκα! Πήγα και αγόρασα δεύτερη ζυγαριά. Δεν μπορεί! Χαλασμένη θα ήταν! Και η δεύτερη ζυγαριά έδειξε 49,5 προς 50... Ε ρε πούστη μου! Κάτι πρέπει να κάνω! Πια τι να κόψω όμως; Α ναι! ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ! Έχουν ζάχαρη και παχαίνουν! Πώς δεν το σκέφτηκα! Και πάνε και τα μήλαρακια. Τότε έτρωγα μόνο ρύζι θυμάμαι. Ένα μικρό μπολάκι ρύζι την ημέρα.

Ναι... Μετά από 10 ημέρες σταθεροποιήθηκα στο 49! Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα πώς είναι ο πραγματικός οργασμός που νιώθει ένας πρωταθλητής όταν αποθεώνεται. Στα 18 μου χρόνια. Το σεξ ήταν πια πολύ λίγο μπροστά σε αυτό που είχα νιώσει... Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Διαταραχή της libido. Οι ανορεξικοί δεν κάνουν έρωτα. Γιατί δεν νιώθουν τίποτα. Θυμάμαι ένα αίσθημα αηδίας ότι είχα. Όχι για το αγόρι μου, αλλά όταν με άγγιζε αηδίαζα κι έτρεμαν τα πόδια μου. Πονούσα φρικτά. Δεν ήθελα πια να μοιραστώ το κορμί μου. ΗΤΑΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ! ΜΟΝΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ.

Μάνι-μάνι και συνοπτικά έχουμε λοιπόν:

ατονία, αδυναμία, αστάθεια, λιποθυμικές τάσεις.

Τάση προς έμετο

άδειο στομάχι. Υποσιτισμό.

Διαταραχή περιόδου.

Άρνηση συναναστροφής με κόσμο

Σπασμένα νεύρα

Ανεξήγητο κλάμα

Εκμηδένιση της libido

Εμμονή

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Περνούσα πια στην επόμενη φάση. Το κάτω από 50 κιλά έμαθα πολύ αργότερα ότι για μένα είναι επικίνδυνο. Δεν μου έφτανε όμως. Ήθελα ΚΙ ΑΛΛΟ. «Καλύτερα να έκανα 25 μπάφους τη μέρα τελικά»... Τουλάχιστον θα το γυρνούσα με παρέα και θα μιλούσα. (ΔΕΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΩ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ – ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ! ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΟΜΩΣ ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ! ΕΧΕΤΕ ΑΡΧΙΔΙΑ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΟΥΤΕ ΕΣΕΙΣ!!!) Εδώ είμαι μόνη. Μόνη εντελώς. Άρχισα να γίνομαι ένα τέρας. Πονούσε συνέχεια το κεφάλι μου, δεν έβλεπα καλά, πήγαινα τουαλέτα για να ουρήσω άπειρες φορές μέσα στη μέρα, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΣΠΑΓΕ ΓΙΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΜΟΥ!

Πια ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά και ερχόταν η άνοιξη. Θυμάμαι ότι ήταν η πιο παγωμένη άνοιξη που έζησα ποτέ. ΚΡΥΩΝΑ – ΚΡΥΩΝΑ –ΠΑΓΩΝΑ! Μέσα στο σπίτι θυμάμαι έλεγα «ανάψτε κάτι! Έχει πολικό ψύχος εδω μέσα!». Έξω πια δεν έβγαινα γιατί έκανε ΤΟΣΟ κρύο. Όλα τα υπόλοιπα λοιπόν συν υποθερμία. Παγωμένα χέρια και πόδια γιατί το κορμί μου πια δεν έπαιρνε ενέργεια από την τροφή για να τη μετατρέψει σε θερμότητα και επιπλέον δεν είχα γυναικείες ορμόνες, ώστε να έχω περίοδο. Είναι πολύ σημαντικό η γυναίκα να έχει ορμόνες που παράγονται από την κατανάλωση επαρκούς πρωτεΐνης και λίπους από την τροφή. Αν τότε είχα σταματήσει, μπορεί και να είχα προλάβει όσα ακολούθησαν μετά. Όμως δεν το έκανα.

Το μόνο που έκανα ήταν να επιτρέψω επιτέλους στους γονείς μου και ειδικά στον πατέρα μου που ήταν γιατρός να με πάρει μαζί του στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά! Αυτό εξηγείται από δύο λόγους, ο ένας ήταν ότι ο οργανισμός μου ήταν «παρθένος» ακόμα και μπορούσε να υποστεί την κακουχία και ο δεύτερος ότι είχα μπουκωθεί με πάσης φύσεως βιταμίνες για να παραποιήσω τα αποτελέσματα. Η σκέψη μου λοιπόν είχε γίνει ΝΟΣΗΡΗ.

Ο καιρός πέρασε και οι εξετάσεις ήταν σε εξέλιξη. Θα έδινα ιστορία, αρχαία και λατινικά. Την έκθεση την είχα κρατήσει από την προηγούμενη χρονιά. Ήμουν πια 44 κιλά. Η μητέρα μου με συνόδευε στο σχολείο για να δώσω και περίμενε ΑΠΕΞΩ μήπως χρειαστώ ασθενοφόρο! Μου το είπε πολύ αργότερα. Εγώ νόμιζα ότι με πήγαινε, έφευγε κι ερχόταν να με πάρει μετά από 3 ώρες. Κι όμως εκείνη ήταν απέξω! Όλη την ώρα. Την πρώτη ημέρα που έδινα ιστορία είχα γράψει ΤΕΛΕΙΑ! Πάμε για τα αρχαία... Έδωσα κι όλα καλά. Στα λατινικά είχα πια εξαντληθεί... Εκείνη τη μέρα έβλεπα την κόλλα μου διπλή και ήμουν έτοιμη να πέσω κάτω. Η μητέρα μου παρόλο το βρίσιμό μου που της είχα ρίξει, μου είχε βάλει στην κασσετίνα ένα κομμάτι σοκολάτα. Ένα τόσο δα μικρό κομματάκι.

Μου είχε πει αν ζαλιστώ, στο όνομα όσων έχω διαβάσει και στο όνομα του πόσο ήθελα να πετύχω αφού πια είχε πιστέψει σε μένα, να ΦΑΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙ. Κόντευα να λιποθυμήσω. ΔΕΝ ΤΟ ΕΦΑΓΑ. ΠΡΟΤΙΜΗΣΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΕΤΣΙ. Βγαίνοντας της είπα ότι έγραψα ΣΚΑΤΑ. Τίποτε άλλο. Νόμιζα ότι δεν είχα γράψει τίποτα. Όταν βγήκε ο βαθμός μου είχα γράψει 19,75. ΣΤΡΕΒΛΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΛΟΓΩ ΕΛΛΙΠΟΥΣ ΟΞΥΓΟΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΑΠΟ ΑΣΙΤΙΑ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΧΡΗΣΤΕΣ ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΗΡΕΙΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ. ΛΑΪΚΙΣΤΙà ΜΑΣΤΟΥΡΑ... Πια ήταν γεγονός, όχι απλά συναισθηματική μαστούρα. Δεν επικοινωνούσα.

Πέρασα δεύτερη σε όλη την Ελλάδα στο τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Φυσικά δεν έπαιρνα υποτροφία από το ΙΚΥ γιατί έδινα για δεύτερη φορά. Όμως πέρασα δεύτερη. ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ... Για μένα ήταν τίποτα. Ναι μεν είχα μπει στη ΔΕΥΤΕΡΗ μου επιλογή, ΕΙΧΑ ΧΑΣΕΙ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΓΙΑ 9 ΜΟΡΙΑ. ΗΜΟΥΝ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ.

Κατάφερα να εξαπατήσω τους γονείς μου, ώστε να με εμπιστευτούν και με στείλουν στο Ρέθυμνο να ζήσω «μια φυσιολογική ζωή όπως όλοι οι φοιτητές!», με εμπιστεύτηκαν. Τους είπα ότι δεν θα το ξανακάνω ποτέ και ψευτο-δέχτηκα το καλοκαίρι εκείνο, πριν φύγω τον Σεπτέμβρη να πάω σε ψυχίατρο. Πήγαινα κι ερχόμουν με κλειστά αυτιά. Με κλειστή ψυχή. Έφαγα και λίγο και πήρα μερικά κιλά για να «σκάσουν», να μη μου λένε τίποτα. Θα εφοδιαζόμουν κιλά όπως εφοδιάζουν νερό οι καμήλες στην καμπούρα τους και θα τα έχανα στην Κρήτη ανενόχλητη! ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΑ. ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ. Α! ΚΑΙ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΩ ΚΙΟΛΑΣ. ΚΑΤΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΟΙΡΑ.

Το πρώτο εξάμηνο του πρώτου έτους μίζερο και μοναχικό και όλο επιτυχίες στην πρώτη εξεταστική. Δεν ήξερα σχεδόν κανέναν. Με εξαίρεση τη φίλη μου τη Ρένια που ήταν δίπλα μου ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ να με εξοικειώσει ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. (ΡΕΝΙΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ).

Στο δεύτερο εξάμηνο γνώρισα τους τώρα κολλητούς μου. Γίναμε αμέσως μια παρέα και χαλάρωσα μαζί τους. Ένιωθα αποδοχή. ΦΙΛΙΑ. Περνούσα καλά. Δε σκοτωνόμουν και στο διάβασμα! Άρχισα να βγαίνω πάλι και μπορώ να πω του έδωσα και κατάλαβε. Μοιραζόμουν στιγμές μου μαζί τους, το σπίτι μου, και σιγά σιγά το πρόβλημά μου. Ναι μεν τα κιλά μου καλά, έβλεπαν όμως ότι δεν τρώω. Ένιωσα βολικά και τους τα είπα όλα. Όταν με τον καιρό με αγάπησαν, άρχισαν κι αυτοί να πονούν μαζί μου. Όμως είχαν το κουράγιο να μου χαμογελούν και να με βλέπουν σαν φυσιολογικό άτομο. Ακόμα και σήμερα! Έτσι κύλησε ο καιρός στο Ρέθυμνο... Οι πλάκες γύρω από το τι τρώω γίνονται ακόμα και σήμερα...! ΜΑΛΕΝΑΚΙΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΥΩ. ΕΙΣΤΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ.

Τα μαλενάκια μου όμως ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερα από μένα και αποφοίτησαν το 2003. Έμεινα μόνη πίσω με λίγους φίλους για παρέα και κυρίως τη Ρένια. Που αργότερα έφυγε κι εκείνη γιατί είχε περάσει ένα έτος πιο πριν από μένα και αποφοίτησε κι εκείνη. Εκείνο το καλοκαίρι ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΣΑ. ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΣΑ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΝΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗ ΡΕΒΕΚΚΑ. Από 48 κιλά τον Αύγουστο έφτασα 33-35 τον Δεκέμβριο. Δεν είχα πατήσει σπίτι μου όλο εκείνο το διάστημα. Οι γονείς μου απαγορεύονταν να κατέβουν και αρνιόμουν να πάω να τους δω. Από το τηλέφωνο τους γελούσα ότι ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ!

Έφτασα στο αεροδρόμιο στις 27/12/2003. Τι αντίκρισαν; Μια σκιά. (συγγνώμη, δεν μπορώ να γράψω).

Νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο στις 5/1/2004 σε προκωματώδη κατάσταση, με 38 σφύξεις, 35 θερμοκρασία σώματος. Το πρώτο πόρισμα της εξέτασης αίματος έδειξε «άτομο υψηλού κινδύνου για έμφραγμα λόγω αρριθμίας» με κόκκινα γράμματα. Ο πατέρας μου σα γιατρός επέμεινε να κάνουν ό,τι μπορούσαν να μη με διασωληνώσουν. Να μην μπω εντατική. Πιστεύω ότι το έκανε γιατί δεν μπορούσε να το αντέξει. Δεν ξέρω ιατρική. Δεν ξέρω γιατί το ζήτησε. Με πάλεψαν σε θάλαμο, όχι στην εντατική. Μου πέρασαν ορούς για ενυδάτωση, γλυκόζη και λίγο αργότερα παρεντερική σίτιση. Ο πατέρας μου γνώριζε το σωματικό πόνο αυτής της διαδικασίας και ζήτησε να μη μου περάσουν το φαγητό από τη σφαγίτιδα ούτε από τη μύτη μέσω μιας διασωλήνωσης, αλλά στα χέρια μου όσο αντέξουν οι φλέβες μου. Έσπαγαν η μια μετά την άλλη. Ο ΠΟΝΟΣ ΗΤΑΝ ΑΒΑΣΤΑΧΤΟΣ. Ακόμα έχω τα σημάδια και στα δύο μου χέρια.

Συνήλθα σχεδόν αμέσως. Την επόμενη μέρα. Αρνιόμουν πεισματικά να φάω και όσο δεν έτρωγα δεν μου έβγαζαν αυτό το γαμημένο πηχτό πράμα από το χέρι μου γιατί θα πέθαινα ακαριαία.

Υπέμεινα εκεί μέσα ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ 17 ημέρες. Ζήτησα να δω μόνο 4 άτομα. Το ένα αρνήθηκε να έρθει. Τους υπόλοιπους εκτός των τριών που είχαν απομείνει, αρνιόμουν να τους δω εγώ. ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΟΥΝ. Και βγήκα παρά τις αντιρρήσεις, γιατί επέμενα ότι θα αναλάβουμε το θέμα με όλους τους γιατρούς που χρειάζεται και δε θα ξαναγίνει. Ήμουν ενήλικη, μπορούσα να το κάνω. Η επείγουσα ιατρική είχε επιτελέσει το έργο της και στην Ελλάδα τα δημόσια νοσοκομεία δεν μπορούν να φιλοξενήσουν έυκολα περιαστικά όπως το δικό μου, τουλάχιστον τότε. Σήμερα, δεν ξέρω έχει χρειαστεί να μπω μόνο για ορρούς και δεν ξέρω, μένω μόνο μερικές ώρες. («ΜΑΜΑ πάω για καφέ...Τα λέμε μετά!»).

ΕΙΠΑ ΨΕΜΑΤΑ. ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΗΤΑΝ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΔΙΟΥΡΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΤΙΣΤΙΚΑ ΧΑΠΙΑ. ΗΜΟΥΝ 44 ΚΙΛΑ ΑΠΟ 35 à ΠΑΝΧΟΝΤΡΗ! ΠΑΛΙ ΒΟΥΒΑΛΟΣ! ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΕΝΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤIΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΜΟΥ. ΗΜΟΥΝ ΕΝΗΛΙΚΗ.

Μετά από μήνες τους είπα ότι μου καταστρέφουν την ακαδημαϊκή μου καριέρα που δε με άφηναν να παω να δώσω εξεταστική. Τους απείλησα. Με άφησαν. Έδωσα και τα πέρασα όλα. Η μαμά μου ήρθε και με μάζεψε 38 κιλά τον Αύγουστο του 2004.

Λίγους μήνες μετά αρρώστησε ο πατέρας μου και μπόρεσα να κρυφτώ γιατί είχε γίνει εκείνος πια το επίκεντρο. Πήρα και μερικά κιλά για να μπορώ να τον βλέπω και να είμαι κοντά του. Τότε έβλεπα και τον πρώτο ψυχίατρο που από μόνη μου είχα ζητήσει να δω. Δεν είχα εμπιστοσύνη σε κανέναν. Έναν χρόνο μετά ο μπαμπας πέθανε. Και όσες φορές είχε χρειαστεί αίμα δεν με άφησαν ποτέ να δώσω.

Του είχα ορκιστεί ότι θα πάρω το ΠΤΥΧΙΟ μου. Και το έκανα. Σε μια εξεταστική πέρασα 14 μαθήματα και 2 εργασίες όλα με λίαν καλώς. ΟΧΙ ΑΡΙΣΤΑ.

Πέρασε ένας χρόνος ήμουν σταθερή 47-49 κιλά. Αποφάσισα να κάνω μεταπτυχιακό. Πέρασα και υποσχέθηκα ότι θα πάω σε διατροφολόγο, γυναικολόγο και νέο ψυχίατρο. Τους βλέπω μέχρι και σήμερα. Από το 2008 ως σήμερα δεν είχα υποτροπιάσει στιγμή. Στρατιωτική πειθαρχία στην αποτοξίνωσή μου. Σήμερα είμαι 49 κιλά. ΕΓΙΝΕ πάλι. Τα κιλά τα έχασα όταν έγραφα τη διπλωματική μου διατριβή. Όλο τον περσινό χειμώνα. Από κεί που τίποτα δεν πρόδιδε ότι έχω νευρική ανορεξία. Σήμερα κάτι χτυπάει πάλι σαν καμπανάκι.

Συνοψίζω την κατάσταση της υγείας μου ως σήμερα.

πια αμα φάω κάνω υπογλυκαιμία

αν τρώω σταθερά γέυματα κάνω κατακράτηση υγρών και πρήζομαι. Παίρνω αμέσως το βάρος που πρέπει γιατί το ΣΩΜΑ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΥΓΙΗ ΤΟΥ ΚΙΛΑ! Εγώ όμως νιώθω χοντρή.

παθαίνω αφυδάτωση πιο εύκολα από όσο παλαιότερα. Κίνδυνος για έμφραγμα.

Αν μείνω ποτέ έγκυος, σύμφωνα με τον γιατρό μου ΤΟ ΚΡΑΤΑΜΕ από όποιον και να είναι γιατί ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΘΑΥΜΑ!!!

Έχω κακοήθη αναιμία

Αυξημένες τρανσαμινάσες (όπως οι χρήστες ναρκωτικών και οι αλκοολικοί) από τα διάφορα χάπια που παίρνω (κυρίως πολύ δυνατά παυσίπονα γιατί συνέχεια πονάω) αλλά και άλλα... (...)

Πολυτερηδονισμό από απασβεστίωση των δοντιών λόγω ασιτίας και εμέτων που έκανα για κάποιο διάστημα και είμαι συνέχεια στην οδοντίατρο για σφραγίσματα, απονευρώσεις κλπ

Οστεοπόρωση

Ευτυχώς δεν μου έπεσαν ακόμα τα μαλλιά μου. Το μόνο πράγμα που μου αρέσει πάνω μου. Τα υπέροχα καστανά, μακριά μαλλιά μου...Σε άλλους όπως εγώ πέφτουν τα μαλλιά αμέσως...

Αυτά τα έχω είτε πάρω κιλά είτε όχι. Όταν αδυνατίζω γίνονται ακόμα πιο εμφανή. Ακόμα πιο απειλητικά.

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΠΕΣΕΙ ΣΕ ΜΙΝΙ ΚΩΜΑ, ΡΩΤΗΣΤΕ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΙΟΛΗ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΝ...

ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ ΑΔΙΑΦΟΡΩ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΑΝ ΒΓΑΖΩ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΙΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟ ΝΕΡΟ.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ANOREXIA NERVOSA.

ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΚΤΙΜΗΣΗ, ΡΕΒΕΚΚΑ-ΑΝΔΡΙΑΝΗ Αθήνα, 12/6/2011

ΥΓ δεν κατάφερα το κείμενο να είναι «εντελώς πρακτικό». Γιατί γράφοντας μπήκε πόνος και παρασύρθηκα σε περιγραφή πραγματικών περιστατικών της ζωής μου

Λίγο καιρό μετά το ανέβασμα του κειμένου η Ρεβέκκα πέθανε. Το κείμενό της παραμένει - παρ' ό,τι δεν αρκεί.