Οι πορνό περιπέτειες του Μίκι, του Ποπάι και του... Στάλιν!

Βρώμικα κόμικς

Πώς θα κατευναζόταν ο θυμός του Ντόναλντ Ντακ αν έπιανε στα πράσα τον Μίκι Μάους με την αγαπημένη του; Μπορούν ο Χονδρός και ο Λιγνός του κινηματογράφου να συνεργαστούν προκειμένου να ικανοποιήσουν (από κοινού) ακόρεστες ωραίες γυναίκες; Ποιος μπορεί να φανταστεί τον ατσαλάκωτο και αφ' υψηλού Κλαρκ Γκέιμπλ σαν μηχανή του σεξ; Πώς επωφελείται από τις συναντήσεις του με ωραίες εξωγήινες ο αστροναύτης των κόμικς Φλας Γκόρντον; Κι ο Ταρζάν -τι κάνει ο βασιλιάς της ζούγκλας μετά την πρώτη σύστασή του στην ξανθιά αγαπημένη του «me Tarzan, you Jane»;

Είναι δυνατόν οι ατσαλάκωτοι ήρωες του κινηματογράφου και οι διάσημοι ήρωες των παιδικών κόμικς να πρωταγωνιστούν σε σκληρές πορνό περιπέτειες; Έγινε δυνατόν, τα χρόνια της μεγάλης ύφεσης στην Αμερική και αργότερα, όταν σε συνθήκες ημιπαρανομίας ή και απόλυτης παρανομίας σκιτσογράφοι των κόμικς και μικροί εκδότες άρχισαν να δημιουργούν και να τυπώνουν μικρής έκτασης με πορνό παρωδίες διάσημων αφηγήσεων της μαζικής κουλτούρας της εποχής. Οι ιστορίες αυτές, σε φτηνές εκδόσεις οκτώ μικρού σχήματος σελίδων, κυρίως ασπρόμαυρων, άρχισαν να κυκλοφορούν στην Αμερική και πολύ σύντομα έγιναν ανάρπαστες. Εκ των υστέρων, μάλιστα, θεωρήθηκε ότι επιτέλεσαν κοινωνικό έργο, αφού συνιστούν το πρώτο ευρείας κυκλοφορίας αλογόκριτο πορνογραφικό υλικό, που έφτασε να πωλείται σε κάθε γωνιά της Αμερικής - και πάντως στα ίδια μέρη που πωλούνταν η Βίβλος: σε βιβλιοπωλεία, χώρους πώλησης περιοδικών και εφημερίδων, αλλά και σε ντράγκστορ, ακόμα και στα σχολεία.

Ήταν, όπως καταλαβαίνει κανείς, μια βιομηχανία εξαιρετικά προσοδοφόρος -και επειδή η κυκλοφορία τους ήταν παράνομη, είναι βέβαιο ότι στη διάδοση και στις πωλήσεις του συγκεκριμένου προϊόντος συμμετείχε η μαφία. Τα κόμικς αυτά, αν και δεν ανέγραφαν τιμή πώλησης, υπολογίζεται ότι τιμούνταν 50 σεντ μέχρι κι ένα δολάριο στη διάρκεια της ύφεσης. Πώς διακινούνταν; Με πολλούς τρόπους. Συχνά, τα πήγαιναν μπράβοι στους βιβλιοπώλες, κατά κανόνα τα Σάββατα μετά το κλείσιμο. Ο βιβλιοπώλης πλήρωνε μπροστά και μετρητά, προτού ξανανοίξει το μαγαζί για τους «ιδιαίτερους» πελάτες του.

Η ιστορία αυτών των κόμικς μαζί με αρκετά αντιπροσωπευτικά της αισθητικής τους, του ύφους τους και των στόχων τους κυκλοφορούν, αυτές τις ημέρες, σε έναν ξεχωριστό τόμο. Αν και, φαινομενικά, είναι η ανθολογία μιας σειράς κακότεχνων, εν πολλοίς, μικρών πορνό αφηγήσεων από τα περασμένα, στην πραγματικότητα είναι μια έκδοση ιδιαίτερα χρήσιμη. Μια έκδοση που αποδεικνύει ότι, έστω και υπογείως, περιφρονημένες αφηγηματικές τέχνες συνέβαλαν στην κατάρριψη των ταμπού γύρω από τη σεξουαλικότητα και, ουσιαστικά, στη δημιουργία προϋποθέσεων για την κοινωνική απελευθέρωση των δυτικών κοινωνιών.

Τα πορνογραφικά αυτά κόμικς που κυκλοφορούσαν υπογείως παρέμειναν δημοφιλή έως και το τέλος της δεκαετίας του 1950. Το 1960, οπότε και παρήκμασαν, δεν χρειάζονταν πια. Η πορνογραφία είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ευρύτατα ως ξεχωριστή βιομηχανία, ενώ το αίτημα της απελευθέρωσης και της διαρκούς χειραφέτησης, και σε άλλους τομείς εκτός της σεξουαλικής, μεταφερόταν από ένα ευρύ αντεργκράουντ κίνημα στην Αμερική, που περιλάμβανε και τα κόμικς. Με άλλα λόγια, οι ανώνυμοι σχεδιαστές είχαν πλέον παραδώσει τη σκυτάλη σε διάσημους αργότερα δημιουργούς: τον Αρτ Σπίγκελμαν, τον Ρόμπερτ Κραμπ, τον Σίντνεϊ Σέλτον.

Η πορνογραφία του φτωχού

Τη δεκαετία του ’20 κυκλοφόρησαν τα πρώτα σκανδαλιστικά κόμικς που κατέκτησαν την Αμερική

Οι «Βίβλοι της Τιχουάνα», φτηνά φυλλάδια, ουσιαστικά η πρώτη μαζική πορνογραφική παραγωγή παγκοσμίως, τη δεκαετία του 1930 πωλούνταν παντού – όπου, τουλάχιστον, πωλούνταν και η αληθινή Βίβλος. Η σεξουαλική απελευθέρωση και τα κινήματα της χειραφέτησης, τους οφείλουν πολλά

Οι δεκαετίες του 1920 και του 1930 στην Αμερική δεν ήταν πουριτανικές, αλλά όπως και να το δει κανείς, η συζήτηση και γενικότερα η φιλολογία για το σεξ ήταν απαγορευμένη. Η πορνογραφία διωκόταν - και είτε σε περιβάλλοντα της πόλης είτε στο ύπαιθρο της βαθιάς Αμερικής ο ερωτισμός καλλιεργούνταν, κυρίως, από τους υπαινιγμούς βασικά του κινηματογράφου, που κατέληγαν να ξυπνούν τις φαντασιώσεις των στερημένων σεξουαλικά κοινωνικών ομάδων, ιδίως των εφήβων. Οι οποίοι, στην πραγματικότητα, μπορούσαν να φαντασιώνονται μόνο χάρη στον κινηματογράφο. Οι άνδρες είχαν την ελευθερία να φαντασιώνονται κάτι πιο στενό με τις μοιραίες γυναίκες της οθόνης (να τις επιθυμείς πάντα, να μην τις έχεις ποτέ!), οι γυναίκες να ταυτίζονται με τους σταρ του βωβού.

Εκτός από τον κινηματογράφο, πάντως, μεγάλη άνθηση στα λαϊκά στρώματα του πληθυσμού είχαν τα κόμικς (ο «κινηματογράφος του φτωχού»), τα οποία δημοσιεύονταν με τη μορφή στριπ ή ολοσέλιδων εβδομαδιαίων ιστοριών στις εφημερίδες, έφταναν σε κάθε γωνιά της αμερικανικής επικράτειας και, δικαίως, αποκαλούνταν: κινηματογράφος του φτωχού. Οι χαρακτήρες του Ντίσνεϊ, ο κοσμοναύτης Φλας Γκόρντον, ο Ποπάι το ναυτάκι, ο ντετέκτιβ Ντικ Τρέισι ήταν από τα χαρακτηριστικότερα σήματα της ποπ κουλτούρας - αλλά, παρότι η πολιτική ορθότητα δεν υποχρέωνε τους αφηγητές των κόμικς της εποχής να καταφεύγουν σε μανιχαϊσμούς και ηθικολογικά κλισέ, τα ερωτικά τους δεν αγγίζονταν.

Και τότε κάποιοι καλλιτέχνες αποφάσισαν να φτιάξουν τα πρώτα πορνογραφικά κόμικς στην ιστορία. Ως βάση και υλικό χρησιμοποίησαν τις ιστορίες των διάσημων κόμικς ηρώων της εποχής τους, πολλές φορές μιμούμενοι και το σχεδιαστικό στυλ των πρωτοτύπων.

Τα κόμικς αυτά τυπώνονταν παράνομα, συχνά σε υπόγεια τυπογραφεία, ακόμα και σε αυτοσχέδιες αναπαραγωγικές μηχανές. Το χαρτί τους ήταν φτηνό και καταστρεφόταν εύκολα, συχνά ήταν κακοτυπωμένα, κακοσυρραμμένα - αλλά πολύ γρήγορα έλαβαν παγκόσμια διάδοση. Οι γονείς άρχισαν να κοιτάζουν κάτω από τα στρώματα των δωματίων των παιδιών τους όπου περνούσαν την εφηβεία, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τη διάδοσή τους. Και μολονότι παράνομα, τα λίγες χιλιάδες αντίτυπα που είχαν κυκλοφορήσει τη δεκαετία του 1920, πολύ σύντομα διαδόθηκαν παντού. Υπολογίζεται ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1930 συνολικά διακινούνταν περί τα είκοσι εκατομμύρια αντίτυπα σε ολόκληρη την Αμερική. Τα έβρισκες παντού, όπως άλλωστε παντού έβρισκες και αντίτυπα της Βίβλου. Γι' αυτό και τα είπαν Βίβλους της Τιχουάνα.

Πού εμπλέκεται η Τιχουάνα, η πόλη του Μεξικού με την εκρηκτική εγκληματικότητα, με τα παράνομα σεξουαλικά κόμικς; Στην πραγματικότητα, πουθενά - ή ελάχιστα. Ακόμα και αν σε ορισμένες από αυτές τις εκδόσεις αναγράφονταν απίθανοι τόποι έκδοσης («Ταμπάσκο, Μεξικό», «Αβάνα, Κούβα»), στην πραγματικότητα φτιάχνονταν και τυπώνονταν στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στη Βαλτιμόρη, ακόμα και σε μικρές πόλεις διάσπαρτες στην Αμερική.

Οι φαντασιώσεις της Ολιβ Οϊλ για τον Ποπάι, τον αγαπημένο ναύτη της, ήταν συχνά υλικό ενός πορνογραφήματος γεμάτο ερεθιστικές υπερβολές αλλά και πολλή πλάκα - και μολονότι η καρδιά της διασημότερης γυναικείας φιγούρας του Ποπάι ήταν δοσμένη στον αγαπημένο της σπανακοφάγο ζόρικο τύπο, δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα να εκχωρήσει το κορμί της και σε άλλους ήρωες του κόμικς, τον χοντρούλη παμφάγο Γουίμπι αλλά ακόμη και στον δύστροπο και βάναυσο Μπρούτο. Ο ντετέκτιβ Ντικ Τρέισι, που ο Τσέστερ Γκουλντ, ο δημιουργός επέμενε να τον σχεδιάζει προφίλ, έπιανε δουλειά από το πρώτο καρέ, αλλά αντί να αναζητήσει το νήμα της απιστίας του συζύγου της κυρίας γινόταν το όχημα για να πληρώσει τον άπιστο με το ίδιο νόμισμα.

Συχνά, οι ιστορίες εισέδυαν στα άδυτα της ιδιωτικής ζωής διαφόρων σταρ, πρωτίστως γυναικών - για το ανδρικό κοινό που, ούτως ή άλλως, ήταν η βασική πελατεία. Κάποιες άλλες φορές, χρησιμοποιήθηκαν ως ήρωες πολιτικά πρόσωπα. Για να αποδειχθεί ότι, στο ημίφως της παρανομίας, οι σχεδιαστές και οι εκδότες που μυούσαν (με το αζημίωτο) στην ερωτική αποχαλίνωση το κοινό τους ήταν αριστεροί. Γι' αυτό τον λόγο, άλλωστε, ο Ιωσήφ Στάλιν ήταν αυτός που εξασφάλιζε την τελευταία διείσδυση στο τελευταίο καρέ ιστοριών στις οποίες πρωταγωνιστούσαν αντίπαλοί του - ο Χίτλερ και ο ηγέτης της Εθνικιστικής Κίνας Τσανγκ Κάι-Τσεκ. 

πηγή: tanea.gr