Αρχισε o κατακερματισμος του σημερινου πολιτικου συστηματος

Με την αρχή του πραγματικού κατακερματισμού του ΠΑΣΟΚ δια της ΡΙΚΣΣΥς του Ανδρέα Λοβέρδου και με τους τριγμούς στους Ανεξάρτητους Έλληνες που θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε περαιτέρω… ρήξεις και ιδρύσεις θυγατρικών κομμάτων (και την τριχοτόμηση της τρίχας) μπαίνουμε για τα καλά σε μία τελείως προβλεπόμενη -σχεδόν βαρετή- φάση/περίοδο της πολιτικής Οδύσσειας της Ελλάδας εν κρίσει.

Είναι πλέον περισσότερο από προφανές ότι οι άλλοτε διαχωριστικές γραμμές, η κάποτε πολιτική και κομματική γεωγραφία και εν ολίγοις όλες οι παράμετροι του πολιτικού σκηνικού έχουν ρευστοποιηθεί σήμερα ανεπίστρεπτα. Το παλιό αφήνει τους επιθανάτιους ρόγχους του και το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί, αν και «η επόμενη μέρα είναι ήδη εδώ», καθώς τα σχήματα του παρελθόντος έχουν –το λέει κι η λέξη- παρέλθει.

Στην φάση αυτή, στην «φάση των κατακερματισμών» ή της στέρφας κομματογονίας, αναμένεται κατά απολύτως προβλεπόμενο τρόπο να θεωρήσουν διάφοροι δευτεραγωνιστές της παλαιάς πολιτικής περιόδου ότι μπορούν να αξιοποιήσουν την «μετάβαση», ή έστω μέρος της, με την δημιουργία ενός νέου προσωποκεντρικού σχήματος και προβάλλοντας εαυτούς ως τους φορείς του νέου. Βέβαια, η προσωποκεντρικότητα εγγυάται τις χαμηλές εκλογικές πτήσεις του εκάστοτε νέου σχήματος, διότι τα παπούτσια που προσπαθούν να φορέσουν είναι πολύ-πολύ μεγαλύτερα. (Η νεοδημοκρατική πλευρά της κυβέρνησης δεν κινδυνεύει, διότι όσες διασπάσεις ήταν να γίνουν μάλλον έχουν γίνει ήδη, διά της ζύμωσης στον άξονα μνημόνιο-αντιμνημόνιο και ευρώ-δραχμή, αλλά ένα ΠΑΣΟΚ γεμάτο με στελέχη από τις εποχές του 40-45% που προσπαθεί να χωρέσει στο 4-11% είναι το ιδανικό θύμα. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει επί του παρόντος, διότι τυγχάνει πανηγυρικώς αξιωματική αντιπολίτευση).

Η ίδρυση διά της αποσχίσεως των Ανεξάρτητων Ελλήνων, των Κοινωνικών Συμφωνιών, των Αρμάτων Πολιτών και ακόμα-ακόμα της Δημοκρατικής Αριστεράς ήταν μόνον τα προεόρτια, τα πρώτα σημάδια. Η «φάση των κατακερματισμών» τώρα αρχίζει. Όσο το πολιτικό κενό δεν πληρούται, τόσο θα πιστεύουν διάφοροι πάλαι ποτέ διαλάμψαντες της προηγούμενης πολιτικής περιόδου ότι μπορούν να καρπωθούν το κενό και να εμφανιστούν ως οι φορείς του καινούργιου – όμως, παίρνουν την σκιά τους για το μπόι τους και αδυνατούν να διακρίνουν αυτό που βλέπουμε όλοι: πως το παλιό κι αν το λουστράρεις, το λούστρο σου χαλάς.

Οι υπάλληλοι, ιμπρεσάριοι και ανθυπασπιστές της προηγούμενης πολιτικής περιόδου μπορούν μόνο να αναπαραγάγουν τα μεταπολιτευτικά σχήματα και συμπεριφορές, η επικαιρική και πρόσκαιρη κομματογονία από μέρους τους στην φάση του πολιτικού κενού, δηλαδή «μεταξύ συρμού και αποβάθρας», είναι απλώς η ευκαιρία για τα τελευταία 15 λεπτά δημοσιότητας – αν ελπίζουν σε κάτι περισσότερο, κινδυνεύουν να απογοητευθούν πικρά. Όμως, οδηγούνται αναπόφευκτα στην κομματογονία, διότι:

(α) Τα πραγματικά νέα σχήματα δεν έχουν προκύψει, ώστε η σύγκριση με αυτά να φανερώνει πασιφανώς το άκαρπο του εγχειρήματος αναπαλαίωσης και

(β) Εν τέλει, δεν έχουν άλλη επιλογή εγχειρήματος μεσοπρόθεσμης πολιτικής επιβίωσης. Οι πιο οξύνοες θα επιτύχουν, καλώς ή κακώς, με την έγκαιρη αυτοδιάλυση την είσοδό τους στην επερχόμενη νέα πολιτική περίοδο με κάποιον μικρό ρόλο που θα εξασφαλίζει επιβίωση, όπως συμβαίνει σε κάθε «αλλαγή καθεστώτος», όπου ενίοτε ο Μανωλιός καταφέρνει με τα ενδυματολογικά του τερτίπια να πείσει ότι χωράει στο καινούργιο, περνώντας από την χαραμάδα.

Το καινούργιο θα προκύψει είτε από την επιτυχή μετεξέλιξη και την ομαλή μετάβαση όποιων δυνάμεων μπορέσουν να εγγυηθούν τα δομικά στοιχεία μιας «Νέας Μεταπολίτευσης», είτε, αν η ομαλή μετάβαση δεν επιτύχει, από φαινομενική παρθενογένεση – όχι χωρίς ρίσκο.

Η κατάσταση μοιάζει σαν να βγήκε από βιβλίο οδηγιών, διότι η τρέχουσα εξέλιξη, των κατακερματισμών και της κομματογονίας, είναι απελπιστικά προβλεπόμενη, απολύτως αναμενόμενη. Σε αυτήν την φάση, όποιος κρατάει το τιμόνι της χώρας έχει εκ των πραγμάτων την ευχέρεια των πρωτοβουλιών, δεν υπόκειται στην ίδια μοίρα με όσους προσπαθούν να δημιουργήσουν ρόλο από το τίποτε. Το «βιβλίο οδηγιών» προβλέπει την δυνατότητα να καρπωθεί εκείνος την φορά προς το καινούργιο και να την σχηματίσει, αν κάνει τις απαραίτητες κινήσεις και αν έχει αδιαπραγμάτευτη θέληση και ικανότητα να σπάσει όσα αυγά χρειάζονται (και την διορατικότητα να διακρίνει ποιά και πόσα αυγά είναι ανάγκη να σπάσουν: ούτε ένα λιγώτερο) – για τον απλούστατο λόγο ότι βρίσκεται στην σωστή θέση την σωστή στιγμή. Εδώ έχει απόλυτο δίκιο ο Χρύσανθος Λαζαρίδης όταν γράφει ότι «στις κρίσιμες στιγμές οφείλεις να ισορροπήσεις ανάμεσα ‘στα δύο φι’: στη φλόγα και στο φρένο». Όμως, μην παρασυρθούν με το φρένο και ξεχάσουν την φλόγα, διότι το τραίνο της Ιστορίας θα περάσει άπαξ.

Σωτήρης Μητραλέξης

http://www.antinews.gr