«Λαϊκα Προαστια»...

Σαν λεκές που δεν έχει στεγνώσει ακόμα κι απλώνεται πάνω στο ρούχο, έτσι απλώνεται και η φτώχεια στα ελληνικά νοικοκυριά. Ενας λεκές από κώνειο,αδικία, απελπισία κι άλλα τοξικά υλικά απλώνεταιαπό σπίτι σε σπίτι, καλύπτει ολόκληρες γειτονιές. Και τις σκοτεινιάζει σαν πάνω απ’ το κεφάλι τους, στον ουρανό, να ίπταται μια βαρειά κατάρα, σάμπως από βαρύ μείγμα φτιαγμένη· που απορροφά το φως...

Πολλή πικρία μαζεύεται, ασφυκτικό αίσθημααδικίας, ανίσχυρη οργή, χτυπάει το τηλέφωνο, ένας φίλος που κάτι υπαινίσσεται για δανεικά, ντρέπεται να το πει, ντρέπεται να ’ρθει απ’ το σπίτι, μη νομίσει κανείς ότι ήρθε για φαΐ - κάτι σπάει μέσα μας.

Πολλοί, μέσα στον τρόμο αυτής της αθλιότητας, βλέπουν αχνό το φως της αλληλεγγύης - δεν ξέρω αν έχουν δίκιο, ίσως να ’ναι απλώς το αίσθημα αυτό μιαπαρηγοριά, μια παραμυθία «παρηγοριά στον άρρωστο, ώσπου να βγει η ψυχή του». Δίνεις όσο ακόμα έχεις, δίνεις ακόμα κι από το υστέρημά σου στον φίλο που έχει μεγαλύτερη ανάγκη, στον σύντροφο, στον άγνωστο, δίνεις αλλά τίποτα...

δεν λύνεις, ο δικός του ζόφος βαθαίνει, η πείνα του άλλοτε για φαΐ κι άλλοτε για δικαιοσύνη αγριεύει. Στεκόμαστε δίπλα δίπλα σαν στρατιώτες που μάχη δεν μπορούμε να δώσουμε ή σαν κρατούμενοι σε Στρατόπεδο Συγκέντρωσης απ’ το οποίο δεν μπορούμε να διαφύγουμε, κι ακούμε απ’ αντίκρυ μας τα γέλια αυτών που μας έφεραν ώς εδώ, ακούμε τις διαταγές των Αρμοστών, τις συμβουλές και τιςπαραινέσεις των φερεφώνων τους, τις υποδείξεις και τις απειλές.

Κι ένας - ένας πέφτουμε.

Η Μαρία έμεινε άνεργη, ο Νίκος δεν έχει για τα χρειαζούμενα του παιδιού στο σχολείο, ο Τάσος τα ’χει παρατήσει από καιρό, η Αντιγόνη ντρέπεται και δεν σηκώνει το τηλέφωνο.

  

«Λαϊκά προάστια» σαν αυτά που τραγούδησε η Μπέλλου στο έργο του Ανδριόπουλου, μόνον που τώρα, το 2012, πάνω απ’ τις στέγες,  μέσα στο ημίφως του δειλινού, δεν φτεροκοπάνε παρηγορητικά τα τραγούδια του Μίκη, οι μελωδίες του Χατζιδάκι, η φωνή του Καζαντζίδη, οι ένοπλες κουβέντες του Ακη Πάνου, να φέρουν λίγο βάλσαμο και κάποια απαντοχή στους ανθρώπους - έπεσαν αυτά τα πουλιά της καρδιάς, έπεσαν από καιρό, τα κατέρριψαν τα αντιαεροπορικά του λάιφ στάιλ -  ζόμπι τώρα κι αυτό, χωρίς ζωή πλανιέται στους δρόμους που ερήμωσε, στις καρδιές που αποξήρανε.

Κι έχουμε μείνει ανοχύρωτοι.

Τσάτρα - πάτρα κολλάμε στις ασπίδες μας στίχους των ποιητών και φωτοστέφανα των αγίων, παλιές ωραίες ηρωικές σοβιετικές αφίσες, κάπως να συν-ταχθούμε, αλλά το παιδί πάει νηστικό στο σχολείο και η Βασιλική χρωστάει τρία νοίκια. 

Κύριε Σαμαρά -ελπίζω οι σύμβουλοί σας να σας κρύψουν αυτό το σημείωμα- αι Ειδοί του Μαρτίου δεν έχουν να κάνουν με τη δολοφονία του Καίσαρα.

Συνέβησαν πολύ νωρίτερα. Κι έχουν να κάνουν με τη δολοφονία της ψυχής του Καίσαρα. Συνέβησαν όταν ο Καίσαρας καθ’ οδόν  προς την εξουσία απαρνήθηκε τη δημοκρατία κι έγινε μια νεκρή ψυχή που στη συνέχεια θα τη δολοφονούσε.

Τότε έγινε ο φόνος. Και φονιάς ήταν ο ίδιος ο Καίσαρας, ο ίδιος σκότωσε εκ των προτέρων όσα αργότερα σφράγισαν τη μοίρα του μπροστά στο άγαλμα του Πομπήιου.

                  

Αυτόν λοιπόν τον λαό, που τώρα παραπαίει κάτω απ’ τα χτυπήματα της πολιτικής σας, δεν θα τον εξοντώσετε. Οι λαοί δεν εξοντώνονται. Και ο δικός μας λαός είναι αρχαίος λαός.

Αυτές οι λαϊκές γειτονιές που σήμερα πλακώνει η φοβέρα - η προπαγάνδα και η σκλαβιά - τα μέτρα θα ανα-στηθούν, θα ξανα-σταθούν εν πρώτοις εναντίον σας. Εναντίον των Πραιτωριανών σας και των αφεντικών τους. Υπάρχουν ακόμα γράμματα σε αυτήν τη χώρα, υπάρχουν ακόμα δάσκαλοι, υπάρχουνπαλιά παράσημα στα σπίτια, σε βιτρινίτσες ή χωμένα σε σεντούκια, υπάρχουν φωτογραφίες, υπάρχουν«όνειρα για να λάβουν εκδίκηση».

Δεν χάσαμε ακόμα, δεν νικηθήκαμε, οι γελοιότητες των ειδικών λογαριασμών και των αυτόματων τιμωρητικών μέτρων είναι πεπερασμένα πράγματα, οι άνθρωποι θέλουν να ζουν κι όχι να θρηνούν, ναφοβούνται, να αργοπεθαίνουν. Για σας είναι αργά - αι Ειδοί του Μαρτίου έχουν ήδη επισυμβεί όταν υπογράψατε το Εδικτο της Κατοχής.

Για τους πολίτες μένει να διορθώσουν το κακό. Και θα το διορθώσουν. Αυτό κάνουν πάντα. Κι ύστερα πάνε ακόμα πιο μπροστά.

Ολος ο συρφετός του δικομματικού μονοκομματισμού που καθ’ όλην τη διάρκεια της μεταπολίτευσηςστρέβλωσε την πραγματικότητα και τις προοπτικές της χώρας, εκτρέποντάς τες να υπάρχουν χάριν μόνο του υπερπλουτισμού των Δυνατών, θα σαρωθεί.

Οπως θα σαρωθεί και σε όλη την Ευρώπη. Χθες συναπήργησαν Γερμανοί, Ισπανοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Ούγγροι, Ελληνες , Πορτογάλοι - όλες οι φυλές του Ισραήλ.

Πιστεύετε στα αλήθεια ότι μπορείτε να (κατα)δικάζετε συνεχώς τον λαό για τα δικά σας έργα;

Πιστεύετε στα αλήθεια ότι ένας «κουρντιστός Στουρνάρας», κουρντιστός απ’ τον Μέτερνιχ Σόιμπλε,μπορεί να γίνει το «κουρντιστό πορτοκάλι» του μέλλοντός μας;

Είσθε βαθειά νυχτωμένοι...

email: stathis@enikos.gr