Παιδικα: ParaNorman (2012)

Ο Norman είναι ένας ανήλικος νεαρός με παθολογική αγάπη προς το σινεμά τρόμου και ένα μοναδικό χάρισμα. Την ικανότητα να επικοινωνεί με τους νεκρούς. Το χάρισμά του αυτό έχει προκαλέσει δυσφορία στους γονείς του και οδήγησε στην απομόνωση του από τους συμμαθητές του στο σχολικό του περιβάλλον. Όταν όμως κατά τον εορτασμό μιας τοπικής επετείου της επαρχιακής πόλης, στην οποία μεγαλώνει, οι νεκροί σηκωθούν από τους τάφους, ο Norman είναι ο μόνος που μπορεί να σταματήσει την επιδρομή τους.

Κατά κάποιο τρόπο το «ParaNorman» είναι μια ιστορία ενηλικίωσης όπως η πρώτη ταινία του στούντιο Laika, το «Coraline». Ενηλικίωσης όμως όχι του ανήλικου ήρωα, αλλά του ενήλικου πληθυσμιακού σώματος μιας πόλης με ένοχο παρελθόν, που καλείται να αναγνωρίσει τις αμαρτίες του παρελθόντος και να επανορθώσει για αυτές, αγκαλιάζοντας το διαφορετικό. Αν η παραπάνω θεματική ακούγεται βαριά για παιδικό animation συμβαίνει επειδή το «ParaNorman» δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδικό animation, κάτι που γίνεται σαφές από την εναρκτήρια σκηνή, ένα μικρό απόσπασμα από μια φτηνιάρικη ταινία φρίκης, που παρακολουθεί ο Norman συντροφιά με το φάντασμα της γιαγιάς του. 

Φτιαγμένο, θαρρείς, από τη μαγιά που παρήγαγε ταινίες όπως τα Gremlins και οι Ghostbusters στα 80's, γυρισμένο με την τεχνική του stop- motion animation (τεχνική ταιριαστή για την αφήγηση μακάβριων ιστοριών και την απόδοση απόκοσμων πλασμάτων -τρανό παράδειγμα οι δημιουργίες του Ray Harryhausen-, χάρη στις σπασμωδικές, αλλόκοτες κινήσεις των μαριονετών) και εμπλουτισμένο με ποικίλες αναφορές στο σινεμά τρόμου, διακριτικά ενταγμένες στην αφήγηση (καμία σχέση με το εφετζίδικο, εξυπνακίστικο πανηγύρι αναφορών του μέσου animation του studio της Dreamworks για παράδειγμα), το Paranorman είναι μια ταινία που δε φοβάται να "σκιάξει" τον ανήλικο (και τον ενήλικο) θεατή της, δίχως να πλήττει ούτε την εύθυμη ατμόσφαιρα, ούτε την τρυφερότητα που φωλιάζει στον πυρήνα της. 

Κατάλληλο για τα παιδιά που όταν οι φίλοι τους συγκεντρώνονταν για να δουν το "Μόνος στο Σπίτι", προτιμούσαν να μείνουν μόνα στο σπίτι και να παρακολουθήσουν εκείνη την ταινία του Romero με τους Ζωντανούς Νεκρούς, κατάλληλο για αυτούς που, πριν μεγαλώσουν, ήταν εκείνα τα παιδιά και, τέλος, κατάλληλο για όλους εκείνους που θέλουν να δουν ένα animation φτιαγμένο με μεράκι και οπλισμένο με ευρήματα οπτικά και λεκτικά και, το κυριότερο, με μεγάλη καρδιά. Στο όνομα της Laika η Pixar βρήκε τον άξιο αντίπαλό της.

cinemanews.gr