Στα τέλη του 1971 ο μηχανικός υπολογιστών Ray S. Tomlinson, δούλευε στο
πανεπιστήμιο Cambridge (Massachusetts), για την εταιρεία BBN (Bolt
Beranek and Newman), η οποία είχε προσληφθεί από την Αμερικάνικη
κυβέρνηση για να φτιάξει το... APRANET. Εκείνο τον
καιρό πειραματιζόταν με τα προγράμματα SENDMSG και READMAIL τα οποία
λειτουργούσαν μόνο στον ίδιο υπολογιστή και πρακτικά το μόνο που έκαναν
ήταν να προσθέτουν μηνύματα σε ένα τοπικό αρχείο.
Έτσι όποιος καθόταν σε ένα μηχάνημα, μπορούσε να "στείλει" μηνύματα στους υπόλοιπους χρήστες, χρησιμοποιώντας το username τους σαν διεύθυνση, ενώ μπορούσε να διαβάσει και να σβήσει τα μηνύματα που απευθύνονταν στον ίδιο.
Ο Tomlinson είχε δουλέψει πιο παλιά σε ένα πρωτόκολλο ανταλλαγής αρχείων με το όνομα CPYNET. Με τη βοήθεια αυτού, οι χρήστες του ARPANET (περίπου 15 υπολογιστές ως τότε) μπορούσαν να ανταλλάζουν αρχεία. Με το συνδυασμό των προγραμμάτων SENDMSG/READMAIL και του πρωτοκόλλου CPYNET, κάνοντας τις κατάλληλες τροποποιήσεις ώστε να υπάρχει η δυνατότητα προσθήκης δεδομένων στο τέλος του αρχείου, πέτυχε αποστολή μηνυμάτων μεταξύ υπολογιστών που η μόνη τους σύνδεση ήταν μέσω του πανεπιστημιακού δικτύου.
Για τον καθορισμό των διευθύνσεων πλέον χρειαζόταν κάτι παραπάνω από ένα απλό username. Έτσι, διάλεξε το χαρακτήρα @ (at) για να χωρίσει το όνομα χρήστη από το όνομα υπολογιστή, ώστε να είναι εμφανές σε ποιο μηχάνημα πρέπει να καταλήξει το μήνυμα και σε ποιο χρήστη του μηχανήματος απευθυνόταν.
Έτσι όποιος καθόταν σε ένα μηχάνημα, μπορούσε να "στείλει" μηνύματα στους υπόλοιπους χρήστες, χρησιμοποιώντας το username τους σαν διεύθυνση, ενώ μπορούσε να διαβάσει και να σβήσει τα μηνύματα που απευθύνονταν στον ίδιο.
Ο Tomlinson είχε δουλέψει πιο παλιά σε ένα πρωτόκολλο ανταλλαγής αρχείων με το όνομα CPYNET. Με τη βοήθεια αυτού, οι χρήστες του ARPANET (περίπου 15 υπολογιστές ως τότε) μπορούσαν να ανταλλάζουν αρχεία. Με το συνδυασμό των προγραμμάτων SENDMSG/READMAIL και του πρωτοκόλλου CPYNET, κάνοντας τις κατάλληλες τροποποιήσεις ώστε να υπάρχει η δυνατότητα προσθήκης δεδομένων στο τέλος του αρχείου, πέτυχε αποστολή μηνυμάτων μεταξύ υπολογιστών που η μόνη τους σύνδεση ήταν μέσω του πανεπιστημιακού δικτύου.
Για τον καθορισμό των διευθύνσεων πλέον χρειαζόταν κάτι παραπάνω από ένα απλό username. Έτσι, διάλεξε το χαρακτήρα @ (at) για να χωρίσει το όνομα χρήστη από το όνομα υπολογιστή, ώστε να είναι εμφανές σε ποιο μηχάνημα πρέπει να καταλήξει το μήνυμα και σε ποιο χρήστη του μηχανήματος απευθυνόταν.
Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως το πρώτο e-mail ήταν τα πειραματικά μηνύματα που έστειλε ο εφευρέτης στον εαυτό του, μεταξύ δύο υπολογιστών μοντέλου PDP-10 που βρίσκονταν μεν στο ίδιο δωμάτιο, αλλά ήταν συνδεδεμένοι μόνο μέσω ARPANET. Ο ίδιος ο Tomlinson λέει πως δε θυμάται ακριβώς τι είχε γράψει όμως νομίζει πως ήταν κάτι σαν "QWERTYUIOP", δηλαδή η πρώτη σειρά του πληκτρολογίου γραφομηχανής, με κεφαλαία γράμματα (οι PDP-10 έγραφαν μόνο κεφαλαία). Αφού αντάλλαξε αρκετά μηνύματα σιγουρεύοντας πως το πρόγραμμα που είχε φτιάξει λειτουργούσε σωστά, έστειλε μήνυμα, μέσω e-mail, στους υπολογιστές των άλλων συναδέλφων του για να τους ενημερώσει σχετικά με τη νέα αυτή υπηρεσία και πως μπορούσαν να τη χρησιμοποιήσουν.
Το 2002 ο Tomlinson δέχθηκε το πρώτο βραβείο "Κατόρθωμα Ζωής" που έδωσε ποτέ η Διεθνής Ακαδημία Ψηφιακών Τεχνών και Επιστημών, στα πλαίσια των πέμπτων Webby Awards. Το επίτευγμά του σίγουρα επηρέασε ριζικά την παγκόσμια κοινότητα, καθώς το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο είναι από τα πιο διαδεδομένα προγράμματα του Διαδικτύου.
0 σχόλια:
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !