Silent House

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Μια νεαρή γυναίκα, η Sarah (Elizabeth Olsen), μένει σε ένα ερημωμένο Βικτωριανό σπίτι στην εξοχή με τον πατέρα της και το θείο της, προσπαθώντας να το επιδιορθώσουν. Κάποια στιγμή, η Sarah θα αρχίσει να ακούει περίεργους θορύβους από τον πάνω όροφο, όμως όταν ο πατέρας της πηγαίνει να ελέγξει, δε βρίσκει τίποτα. Μετά από λίγο όμως η Sarah ακούει τον πατέρα της να πέφτει από τη σκάλα και εκείνη πανικόβλητη αντιλαμβάνεται ότι όλες οι έξοδοι είναι ασφαλισμένες και δε μπορεί να βγει. Πηγαίνει στο υπόγειο ελπίζοντας να βρει μια διέξοδο, και βρίσκει διάφορα πράγματα εκεί που αποδεικνύουν ότι κάποιος ζούσε στο σπίτι, πιθανότατα καταληψίες...

Θεέ μου, τι θρίλερ! Από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Η πρώτη ταινία για την τότε άπειρη πρωταγωνίστρια Elizabeth Olsen (που αργότερα βελτιώθηκε, βλέπε «Martha Marcy May Marlene»), το σπίτι μάς θυμίζει καταφύγιο αναρχοκομμουνιστών, ο πατέρας και ο θείος είναι 'ηλίου φαεινότερον' πως μάχονται για το αιδοίο του σπλάχνου. Δυστυχώς, ως συνήθως, η αρχική όμορφη ατμόσφαιρα, με τον μυστηριακό σκοταδισμό ενός παλαιού σπιτιού που δημιουργεί ανατριχίλες, πάει περίπατο και αντικαθίσταται από τις συνεχόμενες σκέψεις που εισβάλλουν στο μυαλό των σκηνοθετών, αλλά και του θεατή, και που αργότερα όλες βγαίνουν πάνω κάτω αληθινές. Πνευματώδες! Το γύρισμα με χειροκίνητη κάμερα και η χρήση 'real time' υλικού και ενός ενιαίου συνεχόμενου πλάνου, είναι μια έκλαμψη των Chris Kentis και Laura Lau και μοιάζει πως το κάνουνε απλά για να το κάνουνε, χωρίς να έχουν βάλει πολλή σκέψη πάνω στην ιδέα και χωρίς να το έχουν δομήσει επαρκώς.

Πόσο γρήγορα πια μπορείς να κάνεις ένα remake; Μου φαίνεται πως σε λίγο καιρό οι αμερικανοτραφείς σκηνοθέτες θα πηγαίνουν αυτοπροσώπως στις πρώτες μέρες των γυρισμάτων μιας, ξενόγλωσσης για αυτούς, ταινίας και θα αρχίσουν να γυρίζουν ταυτόχρονα, λίγες μέρες αργότερα. Ούτε ένα χρόνο διαφορά δεν έχει το «Silent House» με το Ουρουγουανικής καταγωγής αδερφάκι' του «La Casa Muda». Πότε προλαβαίνουν άραγε;

Το σκηνικό λοιπόν θυμίζει αρκετά «Don't be Afraid of the Dark» με στοιχεία από «The Last House on the Left». Κάποιος θα μπορούσε να πει πως υπάρχουν λίγες ομοιότητες και με το «What Lies Beneath». Η πικρή και 'ελαφρώς θανατηφόρα' αλήθεια είναι πως όντως, στην αρχή η ταινία υπόσχεται πολλά και μαζί με την όλη παρουσίασή της σε κάνει να πεις "Εδώ είμαστε". Όμως αυτή η εμμονή να χαϊδέψεις το κοινό, πρώτον με το να κάνεις πράξη τις υποψίες του και, δέυτερον, με το να σκοτώσεις μόνο αυτούς που πρέπει, στέλνει στον κάλαθο των αχρήστων όποια αξιόλογη ιδέα μπορείς να έχεις. Όπως και να το κάνουμε, όσο κι αν λατρεύουμε να τα μισούμε και αν μισούμε να τα λατρεύουμε, θέλουμε καλές ταινίες θρίλερ/τρόμου. Πέστε το φετίχ ή όπως αλλιώς θέλετε. Όλα είναι χρήσιμα. Ακόμα και το «Silent House», μια πάρα πολύ καλή μισή ταινία...