Διαφορά νοοτροπίας...

Γράφει ο «Μέσος Έλληνας»

Στα πεζοφάναρα της Γερμανίας

Πριν είκοσι περίπου χρόνια βρέθηκα κάποια στιγμή σε μια μικρή πόλη της Γερμανίας. Ήτανε η πρώτη φορά που ταξίδευα εκτός Ελλάδας. Η νοοτροπία μου; Εντελώς φυσιολογική, κλασικός “Ελληνάρας”.

Κάποια στιγμή βρέθηκα μόνος μου –χωρίς να συνοδεύομε από άλλους Έλληνες- στο εμπορικό κέντρο της μικρής αυτής πόλης. Αφού έκανα τα ψώνια μου, πήρα το δρόμο για το μέρος που έμενα. Σε λίγο έφτασα σε ένα δρόμο όπου υπήρχαν φανάρια για πεζούς. Στο σημείο αυτό έφτασα μαζί με περίπου δέκα-είκοσι Γερμανούς, που κι’ αυτοί θέλανε να διασχίσουνε κάθετα το οδόστρωμα. Το χρώμα του σηματοδότη για τους πεζούς ήτανε κόκκινο. Εγώ κοίταξα αριστερά, κοίταξα δεξιά και αφού είδα ότι από καμιά κατεύθυνση δεν ερχότανε οχήματα, ξεκίνησα και διέσχισα το δρόμο. Φτάνοντας στην άλλη πλευρά του δρόμου, διαπίστωσα, πως κανένας απ’ τους υπόλοιπους δεν με ακολούθησε και όλοι τους περίμεναν να ανάψει ο πράσινος σηματοδότης για να περάσουν απέναντι. Γύρισα και τους είδα να με κοιτάζουν με ένα υποτιμητικό βλέμμα και ένοιωσα ένα αίσθημα ντροπής να με κυριεύει.

Έμεινα άλλα δύο χρόνια στη Γερμανία· ποτέ δεν ξαναπέρασα με κόκκινο.