Μας κυνηγούν αιώνες τα τρελά χαράτσια!

Το χαράτσι έχει μετατραπεί σε λέξη – εφιάλτη, αφού σηματοδοτεί μια απρόβλεπτη οικονομική αφαίμαξη, που δεν ξέρεις πότε και πού θα κάνει την εμφάνισή της. Αποτελεί καθαρά τούρκικη εφεύρεση και θυμίζει τη ζοφερή εποχή της τουρκοκρατίας, όπου σουλτάνοι, πασάδες και μπέηδες απαιτούσαν από τους ραγιάδες να τους δώσουν όποιον φόρο (απίστευτης έμπνευσης) τους κατέβαινε στο κεφάλι: Όπως για παράδειγμα τον ανεκδιήγητο φόρο «φθοράς των δοντιών»!

Κάθε ομοιότητα με σημερινές καταστάσεις είναι συμπτωματική…

Οι Οθωμανοί απαιτούσαν από κάθε υποταγμένο λαό να εξαργυρώνει τη διατήρηση της θρησκευτικής του ταυτότητας με ένα πλήθος από καθορισμένα χρηματικά ποσά (φόρους), τα οποία ήταν άσχετα με τα τρέχοντα έξοδα κάθε κοινότητας και επιπρόσθετα σε αυτά. Το βασικότερο από τα ποσά αυτά ήταν ο λεγόμενος κεφαλικός φόρος, ο οποίος αφορούσε άντρες, γυναίκες και παιδιά. Όμως η αλυσίδα των – υποχρεωτικών για όλους – φόρων ήταν πολύ μακριά: Περιελάμβανε φόρους για τη διασκέδαση του σουλτάνου, για τους διάφορους ηγεμόνες και πασάδες, για τον βεζίρη, για την ενίσχυση του στόλου, για τις ανάγκες του υπουργικού συμβουλίου, για την τροφή των ταχυδρομικών αλόγων, για την πληρωμή των στρατιωτών της δημόσιας ασφάλειας και τα έξοδα για τις μετακινήσεις των ηγεμόνων από κονάκι σε κονάκι (κάθε ομοιότητα με τη σημερινή πραγματικότητα είναι εντελώς συμπτωματική…). Ακόμα, τα νοικοκυριά πλήρωναν φόρο καπνού για το τζάκι τους, καθώς και για την έγγαμη συμβίωση. Κάθε ανάγκη που είχαν οι Τούρκοι ηγεμόνες έπρεπε να ικανοποιηθεί από το βαλάντιο και τα αγαθά των υπόδουλων: Από το πολυτελές ύφασμα με το οποίο σκούπιζε τον ιδρώτα του ο σουλτάνος μέχρι τα πρόβατα, τα δημητριακά, το βαμβάκι, το μαλλί, το μετάξι και τα αμπέλια.

Το παροιμιώδες «Ντις Παράσι»

Μέσα σε όλα τα άλλα οι αγάδες και οι λοιποί αξιωματούχοι δε θα μπορούσαν να στερηθούν τη φροντίδα των δοντιών τους. Έφτασαν λοιπόν στο σημείο να απαιτήσουν από τους Έλληνες τον λεγόμενο «φόρο οδοντογλυφίδας» για τον καθαρισμό της οδοντοστοιχίας τους. Και αν αυτό μοιάζει εξωφρενικό, υπήρχε και κάτι ακόμα χειρότερο: Το Ντις Παράσι (ενοίκιο οδόντων). Όταν ο πασάς και η ακολουθία του κατέφθαναν σε μια περιοχή, υποχρέωναν τον πρόεδρο του χωριού να τους βρει καταλύματα. Πριν καθίσουν για φαγητό στο σπίτι που τους φιλοξενούσε, έπρεπε να εισπράξουν προκαταβολικά χαράτσι για τη φθορά των δοντιών τους από το γεύμα που θα απολάμβαναν στο νοικοκυριό του ραγιά. Δηλαδή δεν άρχιζαν να τρώνε, αν ο οικοδεσπότης δεν τους έδινε το Ντις Παράσι. Ο νοικοκύρης έβαζε δίπλα στο πιάτο του καθενός από ένα νόμισμα και, αν ο φιλοξενούμενος έμενε ικανοποιημένος από το ποσόν, άρχιζε το φαγητό, αν όχι, περίμενε κι άλλο νόμισμα.

Τρελά χαράτσια τότε, τρελά χαράτσια και σήμερα, απλώς πιο εκσυγχρονισμένα. Αλλά πάντως άδικα και, σε κάποιες περιπτώσεις, εξωφρενικά.

http://www.goldenmag.gr