ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΝΕ ΤΟΥΣ ΓΙΑΠΩΝΕΖΟΥΣ Η Ελληνίδα ηθοποιός - μοντέλο - τραγουδίστρια που «έκαψε» το Τόκιο! (φώτο & βίντεο)

Από τον Τάσο (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλο

Συνήθως γελάω με όλα τα άρθρα που αναφέρονται στην ανύπαρκτη διεθνή καριέρα Ελλήνων 40άρηδων ζεν πρεμιέ και ελληνίδων hot girls. Κατ' αρχάς, επειδή στα 40 σου, εκ των πραγμάτων, δεν είσαι ούτε ζεν πρεμιέ, ούτε hot girl. Kαι αν χαίρεσαι με τον αγράμματο που σε αποκαλεί έτσι, είσαι πολύ μα πολύ ψώνιο. Και κατά δεύτερον, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς, ειδικά στο Χόλιγουντ, κάνουν καριέρα σερβιτόρου και ενοχλητικού γλείφτη διασήμων. Αν είναι πιο νέοι, έχουν την ελπίδα να βγάλουν και ένα έξτρα φράγκο σαν “συνοδοί”. Όσον αφορά την περιβόητη καριέρα τους, οι συνηθέστεροι ρόλοι που τους προτείνουν, λόγω μεσογειακού μελαχρινού γκαγκανισμού και μάλλον μογγολικού αξάν στην αγγλική είναι αυτός του τρομοκράτη ή του χαμάλη. 

Δεν ισχυρίζομαι ότι τα δικά μου αγγλικά είναι καλύτερα αλλά από την άλλη, ούτε μένω μόνιμα στο Λος Άντζελες, ούτε όποτε το επισκέφτηκα, επιχείρησα να κάνω διεθνή καριέρα. Παρ' όλα αυτά μάτια είχα να δω και αυτιά είχα να ακούσω για το τι σέρνουν στους υπερφιλόδοξους συμπατριώτες μας, σε αντίθεση με τις δανεικές γκλαμουριές του σακάτη, που αναδημοσιεύουν τα ελληνικά media. 

To ακριβώς αντίθετο δηλαδή από την διακριτική γοητεία της Anna Rezan Kritseli που σε αντίθεση με την μαναβική φωνή των υπολοίπων, κυνηγάει τα επαγελματικά της όνειρα και τη ζωή της, σαν ψίθυρος. Έχοντας πετύχει πολλά περισσότερα. Ένα απροσδιόριστο ξωτικό – κορίτσι - γυναίκα, με υδάτινα χαρακτηριστικά τα οποία μεταμορφώνονται κάθε φορά στον φωτογραφικό φακό. Μια σπάνια περίπτωση “αόρατου” ανθρώπου, την οποία κανένα gps δεν μπορεί με ευκολία να εντοπίσει, εφ' όσον μοιράζει το χρόνο της σε αεροδρόμια και πόλεις του κόσμου, έχοντας σαν βάση της το Λος Άντζελες και την Αθήνα. 

Σπάνια γιατί όσο εύκολα μπορείς να τη συναντήσεις, σε ένα τεράστιο billboard πάνω από μια πλατεία του Τόκιο, στις σελίδες της ιταλικής Vogue φωτογραφημένη από τον Αντρέα Σταυρινίδη να μιλά για τη συνεργασία της με την ιαπωνέζα Ρίρα Σουγκαβάρα, στο εξώφυλλο του καναδικού περιοδικού Pulp ποζάροντας στο φακό του Πάνου Μίτσιου, στις πρώτες θέσεις ενός ντεφιλέ ή στο κόκκινο χαλί των Κανών, τόσο εύκολα μπορείς να τη δεις στη μέση του δρόμου ατημέλητη και με χαμένο βλέμμα, σαν νεομποέμ, κλασάτη «αλήτισσα» να περιπλανιέται σέρνοντας μία φθαρμένη βαλίτσα της σε μια καινούργια πόλη. 

Κάπως έτσι γνωριστήκαμε, τυχαία, στο φεστιβάλ της Βενετίας, μέσω ενός κοινού γνωστού. Η Άννα είχε έρθει χωρίς να το έχει προγραμματίσει και χωρίς να έχει κλείσει δωμάτιο, για το κόκκινο χαλί της πρεμιέρας της ταινίας του Έιμος Πόε "La Commedia" που συμπρωταγωνιστούσε.Με τη βαλίτσα της. Έχοντας ένα άδειο δωμάτιο στο σπίτι που νοίκιαζα για το φεστιβάλ στο Lido, της πρότεινα να τη φιλοξενήσω. Για να περάσουμε μαζί, πυρετώδη χαμογελαστά βράδια, μέχρι το ξημέρωμα, τρώγωντας τις φρικτές, μεθυσμένα μαγειρεμένες μακαρονάδες μου και πίνοντας βότκες στο μπαλκόνι. Μιλώντας για σινεμά, και έρωτα. Σχεδόν ποτέ για δουλειά. 

Κι αυτό είναι που την κάνει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Η Άννα, υπνοβατεί με μοναδική χάρη, αντιμετωπίζοντας τη δουλειά της, τα ταξίδια της, τις γνωριμίες της, σαν παιχνίδι. Στιγμιαία “σκεπάζεται” από το επαγγελματικό άγχος αναγνώρισης, ενός ανερχόμενου ηθοποιού στη διεθνή σκακιέρα, για να το ξεχάσει αμέσως μετά. Να χορέψει ξυπόλητη και να κάνει υπέροχα χαζά. Σχεδόν τίποτα από αυτά που καταφέρνει στη ζωή της, δεν τα μαθαίνω από την ίδια, όταν βρισκόμαστε. Δεν μιλάμε για δουλειά. Δεν την αφήνουμε να μπει ανάμεσά μας. Τα μαθαίνω πολύ αργότερα, από τις φωτογραφίες της στον τοίχο της στο facebook, τα περιοδικά, από φωτογραφίες και καμπάνιες σαν την υπέροχη δουλειά του Χρήστου Καρατζιόλα με μοντέλο την ίδια, για την ανοιξιάτικη καμπάνια της Βάσως Κόνσολα. Και κάθε φορά αναρωτιέμαι αν πρόκειται για την ίδια Άννα που γνωρίζω.

Το περίεργο κορίτσι με τις μεγάλες ευθυμίες και τις φωτογενείς μελαγχολίες που διαστέλλουν τις κόρες των ματιών της, κάθε φορά, που τυχαία συναντιόμαστε για μερικά βράδια, σε ένα μπαλκόνι μιας ξένης πόλης. Προσπαθώντας να αφουγκραστούμε τους ήχους της ζωής που μας περιμένει. Μασκάροντας με αστεία τους φόβους του να μη μας προσπεράσει. Σαν σινεμά.

http://newpost.gr