Εμφιαλωμένο νερό: τι πρέπει να γνωρίζουμε

Είναι αδιαμφισβήτητα το απαραίτητο «αξεσουάρ» του καλοκαιριού: ένα μπουκα­λάκι με εμφιαλωμένο νερό στο χέρι, είτε περπατάμε στους καυτούς δρόμους της πόλης είτε λιαζόμαστε στην παραλία… Η κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού κερδίζει όλο και περισσότερους πιστούς στη χώρα μας, αν και ακόμη είμαστε πολύ κάτω από το μέσο όρο της υπόλοιπης Ευρώπης. Εκτιμάται ότι ο μέσος Ευρωπαίος καταναλώνει 80-100 λίτρα εμφιαλωμένου νερού το χρόνο, ενώ οι,., πρωταθλητές Ιταλοί φτάνουν τα 150 λίτρα. Πόσοι από εμάς, όμως, γνωρίζουμε τι πίνουμε; Και πόσοι μπο­ρούμε να καταλάβουμε τι αναγράφεται στην ετικέτα ενός εμφιαλωμένου νερού, καθώς και αν έχουμε κάνει την καλύτερη επιλογή νερού;

Όλα τα νερά δεν είναι ίδια

Καταρχήν, οφείλουμε να διαβάσουμε στην ετικέτα το είδος του εμφιαλωμένου νερού που πίνουμε, μιας και δεν είναι όλα ίδια. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες, αναγνω­ρισμένες από την Ευρωπαϊκή Ένωση: το επιτραπέζιο, το φυσικό μεταλλικό νερό και το νερό πηγής. Στην ετικέτα δεν επιτρέπε­ται να αναφέρεται οποιοσδήποτε άλλος χαρακτηρισμός του νερού (π.χ. θεραπευτικό, ιαματικό, φυσικό νερό, μεταλλικό νερό ή φυσικό μεταλλικό νερό πηγής). Ποια είναι, όμως, τα χαρακτηριστικά του νερού των παραπάνω τριών κατηγοριών;

Επιτραπέζιο νερό

Σύμφωνα με τη νομοθεσία, το επιτραπέ­ζιο νερό επιτρέπεται να είναι οποιασδήποτε προέλευσης (π.χ. από γεώτρηση, από λίμνη, από ποτάμι, ακόμη και αφαλατωμένο νερό θάλασσας).

Στο επιτραπέζιο νερό επιτρέπεται να γίνει οποιαδήποτε διαδικασία απολύμαν­σης κρίνεται απαραίτητη, προκειμένου η σύστασή του να είναι σύμφωνη με την κοινοτική οδηγία (98/83) για το πόσιμο νερό.). Πρακτικά, η σύσταση του επιτρα­πέζιου νερού και του νερού της βρύσης είναι ίδια.

Με απλά λόγια, πρόκειται για νερά με τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά, με τη διαφορά ότι το επιτραπέζιο νερό είναι εμφιαλωμένο, ενώ της βρύσης τρεχούμενο.

Φυσικό μεταλλικό νερό

Το φυσικό μεταλλικό νερό έχει απο­κλειστικά υπόγεια προέλευση και εμφια­λώνεται επιτόπου στην πηγή προέλευσής του (συνήθως γεώτρηση).

Οι κοινοτικές οδηγίες απαγορεύουν οποιαδήποτε κατεργασία ή απολύμανση στο φυσικό μεταλλικό νερό, εν αντιθέσει με το επιτραπέζιο. Η υπόγεια προέλευση του φυσικού μεταλλικού νερού, καθώς και η απαγόρευση οποιασδήποτε δραστηριότητας σε ικανοποιητική απόσταση γύρω από τη γεώτρηση (η απόσταση εξαρτάται από το είδος των πετρωμάτων της περιοχής), εξασφαλίζουν την προστασία του από τυχόν μικροβιακό φορτίο.

Νερό πηγής

Για να κατανοήσουμε τι σημαίνει «νερό πηγής», πρέπει να… βγάλουμε από το μυαλό μας την εικόνα της πηγής και να το σκεφτούμε ως μια ενδιάμεση κατηγορία ανάμεσα στο επιτραπέζιο και το φυσικό μεταλλικό νερό. Το νερό πηγής μοιάζει με το φυσικό μεταλλικό νερό ως προς το ότι έχει οπωσδήποτε υπόγεια προέλευση, σταθερή σύσταση, δεν υφίσταται καμιά διαδικασία απολύμανσης και εμφιαλώ­νεται πάντα στην πηγή προέλευσής του. Διαφέρει, όμως, από το φυσικό μεταλλικό νερό ως προς το ότι οι φυσικοχημικές παράμετροι του (π σύστασή του) δεν ακο­λουθούν αυτές του φυσικού μεταλλικού νερού, αλλά του επιτραπέζιου, δηλαδή του κοινού πόσιμου νερού.

Διαβάζοντας

την ετικέτα… ολόκληρη!

Στο πίσω μέρος της ετικέτας ενός εμφιαλωμένου νερού αναγράφεται η φυσικοχημική του ανάλυση, που εξαρτάται από τα πετρώματα από τα οποία διέρχεται το νερό και τα οποία το εμπλουτίζουν με οργανικά και ανόργανα συστατικά.

Εάν πρόκειται για επιτραπέζιο νερό, τότε η ανάλυση θα αφορά το μέσο όρο των αναλύσεων τεσσάρων εποχών, δεδο­μένου ότι η φυσικοχημική σύστασή του επηρεάζεται από διάφορους κλιματικούς παράγοντες (π.χ. τις βροχοπτώσεις, που μεταβάλλουν τη στάθμη του νερού). Εάν πρόκειται για φυσικό μεταλλικό νερό, τότε η ανάλυση θα είναι μιας συγκεκριμένης ημερομηνίας, η οποία αναγράφεται στην ετικέτα.

Πόσο καθαρό είναι το νερό;

Πρακτικά, όσο μικρότερη είναι π συγκέ­ντρωση των νιτρικών τόσο λιγότερους ρύπους φέρει το νερό, ενώ η τιμή πάνω από την οποία π συγκέντρωση νιτρικών συνιστά απειλή για την υγεία είναι τα 50 mg/l. Πάντως, τα περισσότερα νερά της αγοράς (φυσικά μεταλλικά και επιτραπέζια) έχουν συγκέντρωση νιτρικών μικρότερη από 5 mg/l. Επίσης, το ανώτατο επιτρε­πόμενο όριο για τα νιτρώδη στα φυσικά μεταλλικά νερά είναι 0,1 mg/l, ενώ στα επιτραπέζια είναι 0,50 mg/l. Όσο για το αμμώνιο, π ανώτατη επιτρεπόμενη τιμή είναι τα 0,50 mg/l, σύμφωνα με την κοι­νοτική οδηγία 98/83.

Κολοβακτηρίδια και μικροοργανισμοί στο νερό

Τουλάχιστον ένα στα δέκα εμφιαλω­μένα νερά περιέχει επικίνδυνους για την υγεία μικροοργανισμούς. Βασικός λόγος για την προβληματική ποιότητα, είναι οι

απαράδεκτες συνθήκες αποθήκευσης ίου. Στις μελέτες των Πανεπιστημίων Θράκης και Πατρών, οι οποίες διενεργήθηκαν τμηματικά από το 1995 έως το 2003 και από το 2004 έως το 2008, και κατά τις οποίες εξετάστηκαν περίπου 1.700 μπουκάλια νερού που κυκλοφορεί στο εμπόριο, εντοπίστηκαν ψευδομονάδες, κολοβακτηρίδια και αποικίες μικροορ­γανισμών που μπορεί να προκαλέσουν λοιμώξεις στο ουροποιητικό και αναπνευ­στικό σύστημα, γαστρεντερίτιδες και άλλα προβλήματα υγείας.

Αν και ο αριθμός των μικροοργανισμών στην αρχική πηγή του εμφιαλωμένου νερού είναι συνήθως χαμηλός, στις μελέτες που έγιναν αναφέρεται αύξηση αυτού του αριθμού ύστερα από την διακίνηση και αποθήκευσή του. Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία για την μικροβιολογική ποιότητα του εμφιαλωμένου νερού τα όρια για την παρουσία e. coli, πυοκυανικής ψευδομονάδας και εντερόκοκκων είναι μηδενικά, ενώ για τις αποικίες μικροοργανισμών ανέρχονται στις 100 ανά χιλιοστόλιτρο στους 22 βαθμούς Κελσίου και το 16,9% πάνω από 100 στους 37 βαθμούς Κελσίου, ποσότητες που υπερβαίνουν τα όρια της ελληνικής νομοθεσίας για την μικροβι­ολογική ποιότητα του εμφιαλωμένου νερού/Οσον αφορά σία αποτελέσματα της οκταετούς έρευνας, η παρουσία e. coli και εντερόκοκκων που βρέθηκε σία δείγματα συνδέεται με ρύπανση από κόπρανα, ενώ το βακτηρίδιο Favobacterium αποτελεί ένδειξη ότι το νερό περιέχει χώμα.

Επιπλέον, υπάρχουν συγκεκριμένες μελέτες που αναφέρουν ότι τα μέταλλα, όπως το μαγνήσιο, που περιέχονται στο εμφιαλωμένο νερό είναι ευεργετικά για την υγεία. Για να διατηρείται η ποιότητα του εμφιαλωμένου νερού στα επιθυμητά επίπεδα θα πρέπει να φυλάσσεται σε σκο­τεινό και δροσερό μέρος με θερμοκρασία κάτω των 18 βαθμών Κελσίου.

Ελληνικό ή εισαγόμενο;

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι τα νερά μας είναι εξαιρετικής ποιότητας. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τα φυσικά μεταλλικά νερά, αλλά και για τα επιτραπέζια, που ουσιαστικά είναι εμφιαλωμένο νερό δικτύου (άλλωστε, το νερό του δικτύου της Αττικής είναι από τα καλύτερα της Ευρώπης, τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να πιουν το δικό τους νερό βρύσης και καταφεύγουν στα εμφιαλωμένα). Επιπλέον, τα ελληνικά φυσικά μεταλλικά νερά, εν αντιθέσει με αυτά που προέρχονται από την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι ολιγομεταλλικά, δηλαδή πιο «ελαφριά».

Στην Ευρώπη τα περισσότερα φυσικά μεταλλικά νερά είναι πλούσια σε άλατα γι’ αυτό και συστήνεται η εναλλαγή στην κατανάλωσή τους και όχι η προτίμηση αποκλειστικά μιας μάρκας, ούτως ώστε να αποφευχθεί μακροπρόθεσμα η συσ­σώρευση αλάτων στον οργανισμό. Αυτό όμως δεν ισχύει για τα ελληνικά φυσικά μεταλλικά νερά, τα οποία, εκτός του ότι είναι ολιγομεταλλικά, έχουν και μικρές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους όσον αφορά την περιεκτικότητά τους σε μεταλλικά στοιχεία.

Τα εμφιαλωμένα νερά πρέπει υπο­χρεωτικά να αναγράφουν τις εξής ενδείξεις στη συσκευασία τους:

*  Ονομασία πώλησης του προϊόντος.

*  Ονομασία πηγής υδροληψίας.

*  Τόπος εκμετάλλευσης της πηγής.

*  Χημική ανάλυση της σύνθεσης.

Κατεργασίες που ενδεχομένως πραγ­ματοποιούνται κατά τη διαδικασία εμφιάλωσης.

*  Ποσότητα περιεχομένου (όγκος).

*  Χρονολογία ελάχιστης διαθεσιμότητας (μέρα/μήνας/έτος).

*  Παρτίδα παραγωγής.

*  Συνθήκες συντήρησης και χρήσης του προϊόντος.

* Όνομα ή εμπορική επωνυμία παρα­σκευαστή.

Ενδείξεις που απαγορεύεται να αναγράφονται επί της συσκευασίας:

*’0σες αποδίδουν στο νερό θεραπευτικές ιδιότητες.

*  Φράσεις σχετικές με την επίδραση του

νερού στις λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού, όπως «Ενισχύει την πέψη» ή «Κατάλληλο για δίαιτα».

Εκφράσεις που υπαινίσσονται ένα χαρα­κτηριστικό που δεν υπάρχει, απο­σκοπώντας στην παραπλάνηση του καταναλωτικού κοινού.

 Τι να προσέξετε όταν αγοράζετε εμφια­λωμένο νερό

*  Μην αγοράζετε φιάλες οι οποίες δεν

είναι σφραγισμένες και εξετάστε τες εξονυχιστικά, εσωτερικά και εξωτερικά, αν έχει αλλοιωθεί το σχήμα ή επιπλέ­ουν μικροαντικείμενα. Αναφέρετε στις υγειονομικές υπηρεσίες της περιοχής σας οτιδήποτε περίεργο παρατηρήσετε τόσο στη συσκευασία όσο και στο περιεχόμενο.

*  Μην παρασύρεστε από τις ετικέτες και

προσέξτε ιδιαίτερα την ημερομηνία εμφιάλωσης και λήξης, τη χημική ανά­λυση, το τηλέφωνο επικοινωνίας της επιχείρησης, την τοποθεσία προέλευσης του νερού και τον τύπου νερού.

* Μη γεμίζετε με νερό βρύσης τη φιάλη όταν

έχετε καταναλώσει όλο το περιεχόμενο, διότι ενδέχεται να έχουν αναπτυχθεί βακτηρία. Αγοράστε καλύτερα μια νέα φιάλη με εμφιαλωμένο νερό. Τι να κάνετε για να διασφαλίσετε την ασφαλή κατανάλωση του εμφιαλω­μένου νερού

*  Μη μοιράζεστε τη φιάλη με άλλο άτομο.

Είναι προτιμότερο να γεμίζετε δύο ποτήρια με εμφιαλωμένο νερό παρά να πίνετε απευθείας από το μπουκάλι.

*  Αν δεν μπορείτε να βάλετε τη φιάλη

στο ψυγείο, τοποθετήστε τη σε δρο­σερό μέρος μακριά από την ηλιακή ακτινοβολία και οποιαδήποτε εστία μόλυνσης. Εάν έχετε φιάλες σε κάποιον αποθηκευτικό χώρο, κατά το άνοιγμά τους σκουπίστε καλά το χείλος και μετά καταναλώστε το περιεχόμενο.

Εμφιαλωμένο Νερό – Μια πλασματική Ανάγκη

Σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει ο υπερ- καταναλωτισμός και η υπερβολή, είναι απόλυτα φυσικό, να δημιουργούνται πλα­σματικές ανάγκες. Η πιο συνηθισμένη, είναι το γνωστό και μη εξαιρετέο εμφιαλωμένο νερό! Με βάση τα στατιστικά του 2004, παγκοσμίως καταναλώνονται ετησίως 1 54.000.000.000 λίτρα εμφιαλωμένου νερού. Με τα σημερινά δεδομένα το προηγούμενο νούμερο θα είναι αρκετά αυξημένο, αλλά θα μείνουμε εκεί για να συζητήσουμε μερικά απλά πράγματα που μας αφορούν όλους.

Εσείς πόσο εμφιαλωμένο νερό κατα­ναλώνετε;

Με ρυθμούς περίπου 10% τον χρόνο αναπτύσσεται η αγορά του εμφιαλωμέ­νου νερού, καθώς όλο και περισσότερες περιοχές αντιμετωπίζουν προβλήματα με την ποιότητα του νερού από το υδρευτικό δίκτυο ή δεν επαρκεί, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων. Πιο συγκεκριμένα, στη λύση του μπουκαλιού τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν καταφύγει δημότες της Κομοτηνής, των Σερρών, της Θεσσαλο­νίκης, της Χαλκιδικής, της Κορίνθου, της Αργολίδας, της Αίγινας, της Χαλκίδας, της Ηλείας, καθώς και των Χανίων και του Ηρακλείου.

Παρόλο που όπως δηλώνουν οι ειδικοί: «Υπάρχουν περισσότεροι κανόνες για το νερό της βρύσης στην Ευρώπη και στις Η ΠΑ από εκείνους που εφαρμόζονται στη βιομηχανία του εμφιαλωμένου νερού», πολλοί καταναλωτές εμφανίζονται επιφυλακτικοί σχετικά με την ασφάλεια του νερού της βρύσης, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν στη λύση του εμφιαλωμέ­νου. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, στην Ελλάδα καταναλώνονται περίπου ένα δισεκατομμύριο λίτρα εμφιαλωμένου νερού κάθε χρόνο.

Η τιμή του λίτρου του εμφιαλωμένου

νερού έχει πάρει την ανιούσα, και ειδικά το καλοκαίρι όπου η κατάσταση είναι παρανοϊκή, αφού το 1 Λίτρο εμφιαλωμένο νερό φτάνει να κοστίζει όσο και ένα λίτρο βενζίνη και μερικές φορές περισσότερο. Ακρίβυνε το νερό; Όχι βέβαια! Είπαμε το νερό είναι πολύτιμο αλλά όχι από πλευράς τιμής. Είναι πολύτιμο για τη ζωή…

Το νερό βρύσης ξέρετε πόσο κοστίζει; (δείτε το λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ για να πειστείτε):

1 κυβικό μέτρο, δηλαδή 1000 λίτρα μόνο 0,60€. Μόνο! Το εμφιαλωμένο;

1 € το ΕΝΑ λίτρο! Δηλαδή 1700 φορές ακριβότερο!

Το πιο παράλογο είναι ότι το πιο πολύ από αυτό νερό, καταναλώνεται σε περιοχές όπου το νερό βρύσης είναι πεντακάθαρο, πόσιμο, ελεγμένο και πιο υγιεινό! Οι χώρες του τρίτου κόσμου ή αυτές που δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό δεν καταναλώνουν εμφιαλωμένο… Διακρίνετε εδώ μια ανισορροπία;

Το εμφιαλωμένο νερό εκτός του ότι είναι «κονσέρβα», κανείς δεν ξέρει αν αυτός που το πουλάει το έχει αφήσει κανένα δεκαήμερο στον ήλιο, πράγμα το οποίο είναι ότι χειρότερο. Η εικόνα μάς είναι γνώριμη. Κούτες εμφιαλωμένα νερά σκεπασμένα με μουσαμάδες και εκτεθειμένα στις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού, για δύο ή τρεις ημέρες, μέχρι να μπουν στο ψυγείο, από όπου θα τα αγοράσουμε για να δροσιστούμε.

Το πρόβλημα είναι ότι η έκθεση του εμφιαλωμένου νερού σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες μπορεί να αυξήσει το μικρο­βιακό του φορτίο, οπότε τελικά το νερό που πίνουμε μεταβάλλεται από π.χ. ασβεστούχο σε «μικροβιούχο». Μέχρις ότου αρχίσουν να γίνονται συστηματικοί έλεγχοι όσον αφορά τις συνθήκες φύλαξης των εμφι­αλωμένων νερών στα σημεία διανομής και πώλησής τους, λοιπόν, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, ως καταναλωτές, είναι να προσέχουμε από πού αγοράζουμε νερό. Επιπλέον είναι και αντι-οικολογικό…

Κάθε φορά που ανοίγουμε ένα μπου­καλάκι νερό πρέπει να σκεφτόμαστε και τα ακόλουθα….

Κάθε μπουκάλι νερό για να κατασκευ­αστεί (το πλαστικό τμήμα του) χρησι­μοποιεί πετρέλαιο. Πόσο; Αναλογιστεί­τε ότι μόνο η Αμερική καταναλώνει 26.000.000.000 λίτρα εμφιαλωμένο νερό. Αυτό για να συσκευαστεί χρει­άζεται 17.000.000 λίτρα πετρέλαιο. Όχι και λίγα ε; Για να μεταφερθεί το μπουκάλι στον τελικό καταναλωτή (μέσω πλοίων, φορτηγών κτλ.) καταναλώνει πάλι πετρέλαιο. Όταν ο τελικός καταναλωτής πιει το νεράκι του, το μπουκαλάκι καταλήγει τις περισσότερες φορές στα σκουπίδια και όχι στην ανακύκλωση. Αν δεν πεταχτεί στα σκουπίδια, θα πεταχτεί (από τους ασυνείδητους) στο περιβάλλον, μολύνοντάς το τουλάχιστον για πάνω από 300-400 χρόνια (τόσο κάνει για να λιώσει ένα μπουκαλάκι νερό).

Αν πάει στα σκουπίδια και θαφτεί σε καμία χωματερή υπολογίστε τουλά­χιστον 1000 χρόνια για να λιώσει. Στα σκουπίδια αν αποτεφρωθεί, τότε το υλικό από το οποίο είναι κατασκευα­σμένο (PET) εκλύει χλωρίνη σε αέριο και βαρέα μέταλλα τα οποία είναι άκρως τοξικά. Αν καταλήξει στην ανακύκλωση, σε πολλές χώρες δεν ανακυκλώνεται εκεί, αλλά μεταφέρεται σε άλλες χώρες για να διασπαστεί (επιπλέον πετρέλαιο για μεταφορά).

Το νερό είναι απαραίτητο για να ζήσου­με. Δεν χρειάζεται να είναι όμως εμφιαλω­μένο. Το εμφιαλωμένο νερό δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης. Είναι περιττό. Αναγκαίο είναι όταν είσαστε σε μια περιοχή όπου δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό ή πόσιμο. Σε κάθε άλλη περίπτωση είναι σπατάλη.

Στην Ελλάδα έχουμε ένα προσεγμένο δίκτυο ύδρευσης το οποίο πραγματοποιεί συνέχεια ελέγχους για την ποιότητα του νερού που παρέχει. Ακόμα κι αν σε κάποιες περιοχές υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, σε γενικές γραμμές το νερό στη χώρα μας είναι πόσιμο και καθαρότατο.

Μια λύση για να μειώσουμε σημα­ντικά την κατανάλωση πετρελαίου για τη δημιουργία πλαστικών, αλλά και να αποφύγουμε τα περισσότερα άσχημα επακόλουθα για το περιβάλλον, είναι να υιοθετήσουν οι εταιρείες παγκοσμίως την χρήση βιοδιασπώμενων μπουκαλιών.

Ανύπαρκτοι oι έλεχγοι

1600 δείγματα για 900.000.000. Λίτρα νερού

Από το Γενικό χημείο του Κράτους γίνο­νται εργαστηριακοί έλεγχοι στην ποιότητα του εμφιαλωμένου νερού στα ράφια των Σουπερμάρκετ και στις πηγές εμφιάλωσης.

Για το σκοπό αυτό μάλιστα, έχει συστα­θεί μια επιτροπή μεταξύ των υπουργεί­ων Υγείας, Ανάπτυξης και του ΙΓΜΕ με συντονιστή το Υπουργείο Υγείας η οποία επισκέπτεται δύο με τρεις φορές το χρόνο όλες τις πηγές εμφιαλώσεως νερού της Ελλάδας, κάνει επιθεώρηση των χώρων παραγωγής του πρωτογενούς νερού (πηγές) και του δευτερογενούς (εμφιαλωτήριο). Το Γενικό Χημείο του Κράτους από το 1995 μέχρι το 2001 είχε πραγματοποιήσει 1600 δειγματοληψίες, περίπου 400 χο χρόνο. Δηλαδή, χίλια εξακόσια δείγματα σε εννιακόσια εκατομμύρια λίτρα νερού.

Αξιόπιστο το ένα δείγμα στα 1,5 εκατομμύριο μπουκάλια νερού;

Η πρώην διευθύντρια της διεύθυνσης ελέγχου του ΓΧΚ κ. Αγγελική Τσάτσου έχει δηλώσει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της στο ΠΑΚΟΕ:« Πιστεύουμε ότι είναι αξιόπιστο αυτό το ένα δείγμα και ότι καλύπτουμε όλο τον έλεγχο, ιδίως με τα φυσικοχημικά και τις τοξικές και ανεπιθύμητες ουσίες, γιατί το πρόβλημα της ρύπανσης στην εποχή μας, είναι αυτό ακριβώς, το νερό να μην έχει υπολείμματα είτε από εντομοκτόνα είτε από τις διαδι­κασίες απολύμανσης του και παραγωγής του όπου επιτρέπεται. Είτε ακόμα, να μην έχει ουσίες «μετανάστες». Δεν μετράμε ραδιοϊσότοπα γιατί αυτά είναι αρμοδιότητα του Δημόκριτου. Το νερό της Ελλάδας από τη φύση του είναι πάρα πολύ καλό νερό. Εκείνο που προέχει πάντα για μας που κάνουμε τον έλεγχο είναι να εφαρ­μόζονται υγιεινές πρακτικές παραγωγικής διαδικασίας. Ελέγχουμε δηλαδή, τον περι­βάλλοντα χώρο της πηγής εμφιάλωσης, την υγιεινή των ανθρώπων που ασχολούνται με την παραγωγική διαδικασία, αν κατά την εμφιάλωση τηρούνται όλες οι συνθήκες απολύμανσης όπως η αποστείρωση της παραγωγικής διαδικασίας. Δεν κάνουμε δειγματοληψία στην αγορά, ελέγχουμε μόνο εκείνα τα μπουκάλια που μας στέλνει το υπουργείο Υγείας, «ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ!». Αυτή είναι η δυνατότητα του εργαστηρίου.»

Παρόλα τα παραπάνω που μας δια­βεβαίωσε η κα Τσάτσου, η ποιότητα του νερού που φθάνει στον καταναλωτή είναι δυστυχώς αυτή που παρουσιάζουν οι πίνακες των αναλύσεων του ΠΑΚΟΕ, η μόλυνση έχει μπει πια στο ποτήρι μας.

ΗΠΑ και Ευρώπη ενάντια στο εμφιαλωμένο νερό

Στο πεδίο της μάχης μπήκε η Νέα Υόρκη με μια επιχείρηση των Αρχών να πείσουν τους πολίτες ότι αφενός το νερό της βρύ­σης είναι απολύτως ασφαλές για την υγεία τους και αφετέρου ότι τα πλαστικά μπουκάλια του εμφιαλωμένου μολύνουν ανεπανόρθωτα το περιβάλλον. Η αμερι­κανική μητρόπολη πήρε τη σκυτάλη από το Σολτ Λέικ Σίτι, ενώ στην Καλιφόρνια ήδη πολλά εστιατόρια σερβίρουν στους πελάτες τους νερό βρύσης.

Η εκστρατεία «διέσχισε» τον Ατλαντικό και πέρασε σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις με πρώτη τη Ρώμη, όπου οι Αρχές έπειτα από 250.000 δειγματοληπτικούς ελέγχους στο υδρευτικό σύστημα βεβαίωσαν επισήμως τους κατοίκους ότι το νερό της πόλης είναι καλό, φρέσκο και από 100 έως και 1.000 φορές πιο φτηνό από το εμφιαλωμένο.

Η μάχη τουλάχιστον προς το παρόν μοιάζει άνιση, καθώς όλο και περισσότεροι καταναλωτές, κυρίως όσοι ακολουθούν το μοντέλο υγιεινής διατροφής, προτιμούν το εμφιαλωμένο νερό.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ωστόσο ότι η τάση αυτή είναι καταστροφική για το περιβάλλον. Οι καταναλωτές πιστεύουν λανθασμένα ότι το νερό των πηγών είναι πολύ καθαρό και αγνοούν ότι τα νερά που βρίσκονται κοντά στο έδαφος συγκεντρώ­νουν συχνά ρύπους που σπάνια εντοπίζονται στις δημοτικές δεξαμενές.

Όσο γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι το εμφιαλωμένο νερό είναι «πιο γευστικό» και ότι το νερό της βρύσης «μυρίζει», ένα απλό πείραμα αποδεικνύει ότι πρόκειται μάλλον για αυθυποβολή. Την πρωτοβουλία του πει­ράματος ανέλαβε η ιταλική περιβαλλοντική οργάνωση «Λεγκαμπιέντε», η οποία ζήτησε από κατοίκους έξι διαφορετικών πόλεων να ξεχωρίσουν το νερό της βρύσης από το εμφιαλωμένο πίνοντας από μπουκάλια. Από το δείγμα προέκυψε ότι ούτε δύο στους δέκα δεν κατάλαβαν τη διαφορά.

Το Παράδειγμα της Αυστραλίας

Η Αυστραλία, είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο, που φαίνεται να κατάφερε τουλάχιστον σε ένα βαθμό, αυτό που οι άλλες πόλεις ακόμη προσπαθούν, να απα­γορεύσει την πώληση του εμφιαλωμένου νερού, λόγω της ρύπανσης που προκαλούν τα πλαστικά μπουκάλια στο περιβάλλον.

ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
Το ΠΑΚΟ Ε είναι αντίθετο με ιπν κατάχρηση πλαστικών μπουκαλιών για την εμφιάλωση νερού. Πρέπει να γνωρίζετε ότι πρόσφατη έρευνα που έχει γίνει από ην Ε.Ε. δια­πίστωσε ότι μέσα σιο πλαστικό μπουκάλι κατοικοεδρεύει ένα επικίνδυνο χημικό στοιχείο που λέγεται αντιμόνιο. Πέρα από τα παραπάνω όμως το ΠΑΚΟΕ έκανε πρόσφατα, μέσα στο Μάιο δειγματοληψίες και αναλύσεις που τα αποτελέσματα των οποίων φαίνονται στον παρακάτω πίνακα.
Σε όλα τα δείγματα που ελήφθησαν π αναγραφόμενη ημερομηνία ανάλυσης απείχε πολύ από την ημερομηνία λήξης του νερού.

Συμπεράσματα
1. Για την εκτίμηση της ποιότητας των εμφιαλωμένων νερών από χημικές παραμέτρους, μετρήθηκαν τα παρακάτω ph, φωσφορικά (Ρ205), νιτρικά (Ν03), θειϊκά(504), χλω- ριόντα (CL) και εξασθενές χρώμιο (Cr(VI)). Οι συγκεντρώσεις όλων των παραμέτρων βρέθηκαν μέσα στα επιτρεπόμενα όρια.
2. Επίσης σε κανένα δείγμα δεν ανιχνεύθηκε παρουσία κωλοβακτηριοειδών, οπότε τα εξεταζόμενα εμφιαλωμένα νερά είναι μικροβιολογικά ασφαλή. Σε τέσσερα δείγματα όμως, , ανιχνεύτηκε εξασθενές χρώμιο που είναι πολύ επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ ΤΠΝ ΕΛΕΓΧΩΝ

Στις ίδιες ακριβώς διαπιστώσεις, με αυτές του ΠΑΚΟΕ, οδη­γήθηκε και το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος για την ποιότητα του πόσιμου νερού και ιην υφιστάμενη ανταπόκριση στις απαι­τήσεις ιης Οδηγίας 98/83 της Ε.Ε: Ο έλεγχος της ποιότητας ίου πόσιμου νερού- συμπεριλαμβανομένων και των εμφιαλωμένων νερών- καλύπτει μερικώς μόνο τις παραμέτρους που θέτει η νέα Οδηγία, η οποία παρότι έχει ενσωματωθεί στο εθνικό δίκαιο με κοινή υπουργική απόφαση των υπουργών Εσωτερικών, Δημό­σιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, Εθνικής Οικονομίας, Ανά­πτυξης, ΠΕΧΩΔΕ και Υγείας και Πρόνοιας, δεν έχει εφαρμοστεί πλήρως, αφού δεν συνεστήθη ακόμη ο συντονιστικός φορέας που θα εποπτεύει τους συνεχείς ελέγχους ποιότητας του πόσι­μου νερού.

Τα συμπεράσματα δικά σας, εμείς για άλλη μια φορά βάλαμε βαθιά το νυστέρι της ενημέρωσης και πιστεύουμε να ευαισθητο­ποιήσουμε φορείς και το αναγνωστικό κοινό αυτού του τόπου, για να σώσουμε ότι έχει απομείνει!

ΟΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΚΟΕ

Αυτό που διαπιστώθηκε από την έρευνα του ΠΑΚΟΕ είναι ότι:

■   Δεν υπάρχει νομοθεσία που να προσδιορίζει τι πρέπει να αναγράφεται στην ετικέτα.

■   Δεν αναφέρονται τα φυσικοχημικά χαρακτηριστικά.

■   Δεν αναφέρεται ο μέσος όρος των δειγματοληπτικών μετρήσεων του προηγούμενου χρόνου αλλά τριών και πέντε χρόνων πριν.

■   Κυκλοφορούν νερά με ανώνυμες ετικέτες σε νησιά και εκτός Αττικής.

■   Στους αποθηκευτικούς χώρους δεν τηρείται η θερμοκρασία των κάτω των 18° C. Αποθηκεύο­νται σε θερμοκρασίες περιβάλλοντος 30° και 38° βαθμούς Κελσίου. Σε πολλά σούπερ μάρκετ οι αποθηκευτικοί χώροι είναι κοντά σε ψυγεία και ψυκτικά μηχανήματα με αποτέλεσμα το νερό να θερμαίνεται.

- ΤΟ ΝΕΡΟ ΟΤΑΝ ΕΜΦΙΑΛΩΘΕΙ ΠΑΛΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΒΑΚΤΗΡΙΑ.

■   Οι τιμές διάθεσής του είναι πολύ υψηλές.

■   Η ανυπαρξία συνεχών και αυστηρών ελέγχων βάζει σε κίνδυνο την υγεία των καταναλωτών.

■   Οι πλαστικές συσκευασίες που καταλήγουν στο περιβάλλον, δημιουργούν πολλές ρυπογόνες εστίες. Τις διαπιστώσεις μας αυτές κοινοποιήσαμε αλλεπάλληλες φορές στο υπουργείο Υγείας, στο υπουργείο Ανάπτυξης, και στις εταιρείες, αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Πριν τρία χρόνια το θέμα είχε φτάσει μέχρι το πταισματοδικείο όπου πήγαμε και καταθέσαμε τα στοιχεία της έρευνάς μας, από τότε απάντηση καμία. Λέμε, λοιπόν, και διακηρύσσουμε από το ΠΑΚΟΕ ότι μακροπρόθεσμη βιώσιμη λύση στην εξασφάλιση της πρόσβασης σιο υγιές ύδωρ δεν είναι η εμφιάλωση και η επεξεργασία του αλλά η προστασία των «φλεβών της γης» από τη ρύπανση.