Έφυγε μετανάστης για να σώσει το γιο του!

Η ιστορία του Γιάννη Αλεξίου, πρώην παίκτη του Λεβαδειακού και της Βέροιας θυμίζει δραματική ταινία. Μόνο που είναι 100% αληθινή! Διαβάστε για την θυσία του παίκτη, τα ψέμματα από την Ελλάδα και τον μεγάλο αγώνα που δίνει το παιδί του για να κρατηθεί στη ζωή.

Ο Γιάννης Αλεξίου πέρυσι έπαιξε στον Λεβαδειακό, με τον Γιώργο Παράσχο μάλιστα να τον εμπιστεύεται αρκετά. Ένα χρόνο νωρίτερα όμως, η σκληρή μοίρα χτύπησε την πόρτα του. Στον γιο του, ο οποίος ήταν μόλις ενός έτους, διαγνώσθηκε μια πολύ σπάνια ασθένεια του πνεύμονα με εξαιρετικά υψηλό ποσοστό θνησιμότητας. Ο μικρός έπρεπε να κάνει καθημερινή αιμοκάθαρση και για ένα χρόνο ο Αλεξίου βρέθηκε να μετακινείται συνεχώς. Από το γήπεδο στη Θεσσαλονίκη, όπου αρχικά νοσηλευόταν ο γιος του και από εκεί στην Αθήνα, από όπου πήγαινε στη Λιβαδειά για προπόνηση! 

Το καλοκαίρι, έχοντας απηυδήσει από τις ψεύτικες υποσχέσεις και την μηδενική ασφαλιστική φροντίδα για τις οικογένειες των ποδοσφαιριστών και βλέποντας την ομάδα να του ζητά μείωση στο ούτως ή άλλως μικρό συμβόλαιό του, ο Αλεξίου και η οικογένειά του το πήραν απόφαση. Έφυγαν για Γερμανία, για το Κρέφελντ, για να αγωνιστεί στην πρώην Μπάγερν Ιρντιγκεν και νυν KFC που συμμετέχει στην 5η κατηγορία της Γερμανίας μόνο και μόνο για να είναι κοντά στο παιδί του. Μπροστά σε αυτό, άλλωστε, τι αξία έχει μια καριέρα;

 

Ο άτυχος μικρός μπαίνει σήμερα στη χειρουργική μονάδα ου πανεπιστημιακού νοσοκομείου τουΕσσεν, όπου θα πραγματοποιηθεί η πρώτη (από τις δύο απαιτούμενες) μεταμόσχευση, ώστε το παιδί να έχει πιθανότητες να ζήσει. Η μητέρα της συζύγου του παίκτη, προσφέρει κομμάτι του πνεύμονα για τον εγγονό της, η ασθένεια του οποίου ονομάζεται «υπεροξαλουρία τύπου 1». Ουσιαστικά, οι πνεύμονες παράγουν ενός είδους κρυστάλλων που σιγά σιγά καταστρέφουν τα πάντα.

 

 Ο παίκτης και η σύζυγός του μίλησαν στο Goal και τον απεσταλμένο του στη Γερμανία, Θανάση Ασπρούλια, για την περιπέτεια που αντιμετωπίζουν, καθώς και τα όσα... τράβηξαν στην Ελλάδα με τις ψευδείς υποσχέσεις.

 

«Το μόνο που είχε σημασία ήταν το παιδί»

 

«Μας είπαν ότι μόνο στη Γερμανία μπορούν να γίνουν τέτοιου είδους μεταμοσχεύσεις σε μικρά παιδιά. Οταν το άκουσα, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Οταν έρθει αυτή η στιγμή, κοιτάς μόνο το παιδί. Τίποτα άλλο. Κοντέψαμε να το χάσουμε. Θα κάνουμε τα πάντα γι' αυτό ώστε να μην υπάρχει έστω η σκέψη ότι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι και δεν το κάναμε. Το μόνο που είχε σημασία ήταν το παιδί. Δεν θα σταματήσω να διεκδικώ ποτέ κάτι περισσότερο στην καριέρα μου. Πρέπει να το κάνω. Απλά τώρα πρέπει να δώσω πολλά περισσότερα απ' όσο μπορώ ενδεχομένως. Το χρωστάω και στον Θάνο να επανέλθω όσο γίνεται πιο ψηλά. Θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Υπάρχει στο μυαλό μου το όνειρο όμως. Δεν ήρθα στη Γερμανία για να παρατήσω το ποδόσφαιρο. Δεν σταματάει το ποδόσφαιρο για εμένα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή θα το παλεύω. Ηρθα για να είμαι κοντά στο παιδί μου που έπρεπε να βρίσκεται εδώ», τόνισε αρχικά ο Αλεξίου.

 

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στον τρόπο που έγινε η διάγνωση: «Αν δεν υπήρχε η κυρία Πρίτσα, ίσως ακόμα και τώρα θα περιμέναμε τη διάγνωση. Ευτυχώς μετά από κάποιες μέρες βρέθηκε η γιατρός κυρία Πρίτσα που είχε δει το περιστατικό σε ένα σεμινάριο και το συνέδεσε. Μερικές εβδομάδες αργότερα η γιατρός ταξίδεψε σε ένα συνέδριο και συναντήθηκε με τον Γερμανό γιατρό Χόπε του νοσοκομείου της Κολωνίας και του έδειξε τις εξετάσεις. Κάναμε τεστ DNA και έγινε η διάγνωση. Τα νεφρά από την πάθηση είχαν καταστραφεί. Μας είπαν ότι έπρεπε να γίνει μεταμόσχευση».

 

Ο Γιάννης Αλεξίου συνεχίζει: «Γνωρίζουμε στην Ελλάδα άλλα δύο περιστατικά. Ενα παιδάκι σώθηκε χωρίς μεταμόσχευση. Ενα κοριτσάκι χάθηκε επειδή δεν μπόρεσε να βγει έξω να μεταμοσχευθεί. Κάθε εβδομάδα παίρνεις δείγματα από τον συκώτι, τα οξαλικά. Παίρνεις αίμα και το στέλνεις έξω. Κάθε εβδομάδα. Υπάρχει ένα ποσοστό που μπορείς να κρατηθείς. Από 40 και κάτω. Μία βιταμίνη μπορεί να κρατήσει σε φυσιολογικά επίπεδα τα οξαλικά. Σε εμάς όμως, ξαφνικά, τον Μάρτιο τα οξαλικά ανέβηκαν και μας είπαν ότι πρέπει οπωσδήποτε να ανέβουμε το παιδί για αιμοκάθαρση. Ηταν εντολή του γιατρού της Γερμανίας. Μας παίρνει τηλέφωνο η κ.Πρίτσα και μας είπε ότι το παιδί χρειάζεται άμεσα αιμοκάθαρση. Και κατεβήκαμε στην Αθήνα, νοικιάσαμε ένα σπίτι κοντά στο Αγλαϊα Κυριακού κι εγώ πηγαινοερχόμουν κάθε μέρα στην Λιβαδειά για προπόνηση».

 

«Δεν μας ζήτησαν φακελάκι...»

 

Όσον αφορά την... παράλληλη πραγματικότητα της Γερμανίας: «Είναι πανεπιστημιακή κλινική στο Εσεν. Και δε μας ζήτησαν φακελάκι. Και στην Ελλάδα πάντως δε μας ζήτησαν τίποτα. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Μπορεί, αν ο Γιάννης δεν ήταν ποδοσφαιριστής, να είχαμε διαφορετική αντιμετώπιση. Ασχολήθηκαν πολύ με το παιδί στην Ελλάδα. Απλά στην Αθήνα ήταν λίγο διαφορετικά. Είχαμε κάποια ψιλοπροβλήματα. Δεν γίνονταν σωστά κάποια πράγματα. Δεν είχαμε στείλει για 4 μήνες δείγμα αίματος στη Γερμανία. Αν το κάναμε μπορεί και να φεύγαμε λίγο πιο νωρίς. Ολα τα δείγματα εμείς τα πληρώναμε.

 

Από τον Μάρτιο έως τον Ιούλιο δεν είχε φύγει κανένα δείγμα όμως. Μας έλεγαν ότι δε χρειαζόταν. Είναι κάποια μεγάλα λάθη του κράτους. Στη Θεσσαλονίκη γίνεται μόνο περιτοναϊκή κάθαρση και στην Αθήνα μόνο αιμοκάθαρση. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Ο ένας είναι μονοπώλιο στο ένα κι άλλος στο άλλο. Αν για παράδειγμα ένα παιδί από κάποιο νησί, ή τον Εβρο, έχει πρόβλημα πρέπει να φύγουν οι γονείς από το σπίτι τους και να πάνε στην Αθήνα να μείνουν μόνιμα. Αιμοκάθαρση για παιδιά υπάρχει μόνο στο Αγλαϊα Κυριακού. Εξι μηχανήματα. Πουθενά αλλού στην Ελλάδα».

 

Η Αγγέλικα Αλεξίου προσθέτει: «Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχεις περιθώριο για πολλά χρόνια να ζήσει με αιμοκάθαρση. Εχει ημερομηνία λήξης. Θεωρητικά είναι έξι μήνες που ζεις με αυτές τις συνθήκες. Κι εμείς έχουμε ένα χρόνο. Πρέπει σε έξι μήνες να έχεις κάνει μεταμόσχευση. Με αιμοκάθαρση κάθε μέρα δεν έχεις πρόβλημα, αλλά όχι για πάντα. Είναι όμως και η ταλαιπωρία. Ενας ενήλικας κάνει αιμοκάθαρση τρεις φορές την εβδομάδα και συνέρχεται την άλλη μέρα. Πόσο μάλλον ένα παιδί που κάνει πέντε ώρες την ημέρα».

 

Πηγαίνοντας στη Γερμανία, ο Γιάννης Αλεξίου και η οικογένειά του ήταν... «ασφαλισμένη για τα πάντα. Ο Λάκης Κουρκούδιαλος, πρόεδρος της Κρέφελντ, με ασφάλισε στην εταιρεία του, και από εκείνη την ημέρα όλα αλλάζουν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε για τι είδους σύστημα μιλάμε.

 

Οταν είσαι ασφαλισμένος στη Γερμανία, δεν έχει σημασία τι εθνικότητας ή τι χρώματος είσαι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σε περιθάλψουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φανταστείτε ότι η κοινωνική γερμανική ασφάλιση πληρώνει ακόμα και το ταξί που έρχεται κάθε μέρα στο σπίτι για να παίρνει το παιδί και να το μεταφέρει στο νοσοκομείο για να κάνει αιμοκάθαρση, όπως χρειάζεται μέχρι να γίνει η μεταμόσχευση. Και, φυσικά, δεν πληρώνεις ούτε μισό ευρώ για τίποτα. Ηταν και ο λόγος που αποφασίσαμε να έρθουμε, αφού το ψάξαμε πάρα πολύ».

 

«Το νοσοκομείο παραμένει απλήρωτο»

 

Οσο για τα έξοδα στην Ελλάδα: «Τη χρονιά που ανέβηκε ο Λεβαδειακός στη Super League και έναν μήνα μετά την εμφάνιση του προβλήματος, με κάλεσε ο Κομπότης για να μου ζητήσει να κάνω μείωση, επειδή σύμφωνα με αυτόν το συμβόλαιό μου ήταν υψηλό. Μείωση της τάξης του 30%. Αφού το σκέφτηκα, του είπα ''OK'', αρκεί να πληρώσει το νοσοκομείο του παιδιού, διότι τα έξοδα ήταν τεράστια και ήταν αδύνατον να καλυφθούν.

 

Μου είπε χαρακτηριστικά: ''Μη φοβάσαι τίποτα. Εγώ είμαι εδώ. Θα το φροντίσω είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον''. Το κόστος βγήκε γύρω στις 25.000 ευρώ και όταν του ζήτησα να το πληρώσει, άρχισε να τα μασάει. Μου είπε ότι είναι πολλά, ότι δεν γίνεται, ότι... ότι... ότι... Περίμενα περισσότερη κατανόηση. Αλλο το ''δεν έχω'', άρα δεν σου δίνω, και άλλο το ''έχω, αλλά δεν με νοιάζει''. Οταν σου λέει ο άλλος ''είμαι εδώ'', να είσαι εκεί, κύριε. Μην το λες μόνο, να το κάνεις. Δεν βγήκα να ζητήσω βοήθεια από κανέναν. Μόνοι μας το παλέψαμε. Είχαμε τεράστια βοήθεια από τον Μάκη Μίχα, που ο άνθρωπος έτρεξε για τα πάντα και ό,τι χρειαζόμασταν, το έκανε, και τον Πολ Κουτσολιάκο αλλά και τον Λάκη Κουρκούδιαλο. Είχα συμπαράσταση συμπαικτών, του προπονητή. Οταν σου λέει ο άλλος ''εδώ είμαι εγώ'', περιμένεις. Δεν γίνεται να παίρνεις 4 δραχμές και να πληρώνεις 7.

 

Το νοσοκομείο παραμένει ακόμα απλήρωτο. Ωστόσο, θα πληρωθεί από τη Super League μέσα από ενέργειες που κίνησε ο ΠΣΑΠ. Και, ειλικρινά, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ΠΣΑΠ, που χωρίς να το ζητήσω επικοινώνησε μαζί μου, ένας άνθρωπος εκεί, ο Σάκης Δημόπουλος, έτρεξε σαν να είναι δικό του το παιδί και ήρθε σε επικοινωνία με τη Super League για να διευθετηθεί το χρέος. Πριν από ενάμιση μήνα με κάλεσε ο κ. Μώραλης στο τηλέφωνο και μου είπε ότι όλα θα γίνουν όπως πρέπει μέσω της Super League. Ευχαριστώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που έτρεξαν για εμένα».

 

Σε ερώτηση για τον Κομπότη, η απάντηση ήταν λιτή και σαφής: «Ασ' το ρε φίλε... Ασ' το. Γιατί είναι κι άλλα. Και δεν χρειάζεται να τα πούμε».

 

Ο πιτσιρικάς πάντως δείχνει απίστευτη θέληση για ζωή: «Αν τον δει κάποιος έχει τόση ενέργεια και κέφι, που δεν καταλαβαίνεις ότι μπορεί να έχει πρόβλημα" σύμφωνα με την Αγγέλικα. "Για πέντε μήνες η Αγγέλικα και το παιδί έμεναν στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου για πέντε ώρες την ημέρα έκανε περιτοναϊκή κάθαρση ώστε τα οξαλικά να παραμένουν σε ένα επίπεδο. Εκείνη την εποχή εγώ είχα το μυαλό μου μόνο εκεί.

 

Σε κάθε ματς ήμουν εκτός αποστολής. Εκανα 1.000 χιλιόμετρα την εβδομάδα για να πηγαίνω από τη Λιβαδειά και να τους βλέπω. Τον Δεκέμβριο βγήκαμε από το νοσοκομείο, αλλά συνεχίσαμε να στέλνουμε εξετάσεις αίματος στη Γερμανία κάθε 10 μέρες σχεδόν. Και τον Μάρτιο ο ντόκτορ Χόπε, παίρνοντας τις τελευταίες εξετάσεις, μας είπε ότι το παιδί πρέπει να μπει να κάνει αιμοκάθαρση. Κάθε μέρα. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο στην Αθήνα. Υπάρχει μόνο ένα νοσοκομείο στην Ελλάδα που κάνει αικομοκάθαρση σε παιδιά. Στην Αθήνα. Μετακομίσαμε εκεί. Εγώ κάθε μέρα πήγαινα στη Λιβαδειά για προπόνηση και γυρνούσα πίσω στην Αθήνα.

 

Το παιδί έκανε 5 ώρες την ημέρα αιμοκάθαρση και για τις επόμενες 16 ώρες, επί σχεδόν δύο μήνες, ήταν στο μηχάνημα της περιτοναϊκής κάθαρσης που είχαμε στο σπίτι. Κάποια στιγμή σταμάτησε η περιτοναϊκη, διότι ήταν περιττή. Και το καλοκαίρι αποφασίσαμε να ανέβουμε στη Γερμανία για να κάνουμε τη μεταμόσχευση, αρχικά του πνεύμονα και μετά του νεφρού. Δεν ξέραμε πότε θα μπορούσε να γίνει. Ετσι πήραμε την απόφαση να ανέβουμε όλοι μαζί. Και να τα αφήσουμε όλα πίσω μας», τονίζει ο Αλεξίου.

 

Η Αγγελική αναφέρθηκε και στις συνθήκες που συνάντησε στη Γερμανία: «Είχαμε πολύ μεγάλο άγχος όταν φεύγαμε από την Ελλάδα. Επειδή γίνονται όλα με τη Γερμανία και την Ελλάδα, φοβόμουν πολύ για την αντιμετώπιση επειδή είμαστε Ελληνες. Αλλά είτε είσαι άσπρος, μαύρος, κίτρινος, σε βλέπουν ως πρόβλημα υγείας και τίποτα άλλο. Θα κάνουν ό,τι καλύτερο για να σε βοηθήσουν. Είσαι ένα πρόσωπο που έχει πρόβλημα για αυτούς. Δεν έχει σημασία από που κατάγεσαι και ποιος είσαι. Πριν πάρουμε την απόφαση ήρθαμε να μιλήσουμε με τον γιατρό Χόπε...

 

“Είτε είστε Ελληνες, κινέζοι, κόκκινοι, μπλε είστε το ίδιο. Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που μιλάμε για παιδιά” μας είπε. Και τότε πλέον δεν είχαμε κανένα ενδοιασμό. Η αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Στην Ελλάδα ήσουν άτομο που κάποιοι σε αναγνώριζαν. Μετά αλλάζει το νόημα της ζωής σου. Οσο ήμασταν οι δύο μας, έβλεπα όλα τα ματς, είχα άποψη. Πριν ένα χρόνο ήξερα τα πάντα. Τώρα δεν ξέρω τίποτα. Επαιζε ή δεν έπαιζε ο Γιάννης δεν με απασχολούσε. Είχαν σταματήσει όλα. Επαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ήμασταν αρκετό καιρό χώρια. Εγώ στη Θεσσαλονίκη, μέσα στο νοσοκομείο κι ο Γιάννης στη Λειβαδιά, απ'όπου ερχόταν μία φορά την εβδομάδα»...

 

Η πληγή των ανασφάλιστων ποδοσφαιριστών

 

Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής τόνισε ότι όσο έπαιζε με τον Λεβαδειακό στην δεύτερη Εθνική, ήταν ανασφάλιστος: «Οταν ανέβηκε η ομάδα, ασφαλιστήκαμε με πλήρες ένσημο, αλλά ουσιαστικά η ασφάλεια έπιανε τόπο από το επόμενο έτος. Ετσι βρεθήκαμε να είμαστε ανασφάλιστοι μέχρι τον Δεκέμβριο. Το δικό μου θέμα έγινε αιτία για να συζητηθεί γενικότερα η κατάσταση στους κόλπους του ποδοσφαίρου.

 

Στο μεταξύ, τα έξοδα έτρεχαν και τα νοσοκομεία έπρεπε να πληρωθούν. Δεν υπήρχε καμία πρόνοια. Και κάποια στιγμή, για λόγους που θα εξηγήσω αργότερα, βρεθήκαμε με μεγάλα χρέη, αφού αυτοί που είχαν πει ότι θα βοηθήσουν δεν το έκαναν. Η ουσία είναι ότι αν δεν είσαι αασφαλισμένος δεν μπορείς να ζήσεις. Πεθαίνεις. Και ως παίκτες της Β' Εθνικής το μόνο που καλύπτεται είναι το συνταξιοδοτικό. Αρα οι ποδοσφαιριστές, που φυσικά είναι επαγγελματίες, δεν κάνουν οικογένειες; Απαγορεύεται να αρρωστήσουν; Τα έξοδα είναι τεράστια.

 

Φανταστείτε ότι ακόμα και με ασφάλιση ΙΚΑ, που καλύπτουν όντως τα πάντα για θέματα νεφροπαθών, στην περίπτωση του μικρού χρειάστηκε οι γιατροί του νοσκομείου της Θεσσαλονίκης να υπογράψουν χαρτί ότι στην Ελλάδα δεν γίνονται μεταμοσχεύσεις σε τόσο μικρά παιδιά και πως υπάρχει ανάγκη μετάβασης στο εξωτερικό. Το ΙΚΑ θα καλύψει το κόστος, αφού όμως παρουσιάσεις το εξοδολόγιο. Για μία επέμβαση που μπορεί να στοιχίσει και 200 και 300 χιλιάδες ευρώ! Πού θα τα βρεις;».

 

Στη συνέχεια προσθέτει: : «Πρέπει να υπάρχει μία ιατρική παρακολούθησε εφ'όρου ζωής. Μπορεί να γίνουν οι δύο μεταμοσχεύσεις και να πάνε καλά, αλλά δε σταματάει εκεί. Πρέπει να παίρνει συγκεκριμένα φάρμακα σε όλη τη ζωή του. Τώρα όπως είναι η κατάσταση, όχι, δε θα γυρνούσαμε ποτέ στην Ελλάδα. Πριν καν έρθουμε εδώ, υπήρχε σπίτι, ασφάλεια, που είναι το πιο σημαντικό, τα πάντα. Πριν έρθω εδώ τα πάντα ήταν λυμένα. Μέσα στην ατυχία ήμασταν και λίγο τυχεροί».

 

«Αν δεν υπήρχε το θέμα του παιδιού δεν θα έφευγα»

 

Για την απόφασή του να φύγει είπε: «Συζητήσαμε πάρα πολύ πριν πάρουμε την απόφαση. Αν δεν υπήρχε το θέμα του παιδιού φυσικά και δε θα έφευγα. Πρέπει να είσαι τρελός να φύγεις για να έρθεις να παίξει 5η κατηγορία της Γερμανίας. Είχες συμβόλαιο, ζήτησες να λυθεί το συμβόλαιό σου, μίλησα με τον Παράσχο και τους εγώ ζήτησα να φύγω. Ο κόουτς μου είπε: “Εσύ ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, εσύ αποφασίζεις”. Με στήριξε. Από καρδιάς. Και στην απόφασή μου να φύγω, αλλά και πέρσι, όταν κατέβηκα αργά στην προετοιμασία, αλλά από το δεύτερο γύρο, όταν βγήκαμε για πρώτη φορά από το νοσοκομείο, έπαιξα πολύ».

 

Και προσθέτει: «Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβαίνει στον έξω κόσμο. Πάνω στο ποδόσφαιρο όμως και σε ό,τι αφορά στην ομάδα δεν υπάρχει έστω μία μέρα που να μην με έχει ρωτήσει ο πρόεδρος, ο προπονητής, οι συμπαίκτες μέχρι και οι φίλαθλοι για την κατάσταση του παιδιού. Και όχι μόνο για το παιδί. Αν είμαστε καλά, αν μας λείπει κάτι, αν χρειαζόμαστε κάτι. Βοηθούν οι άνθρωποι σε οτιδήποτε και υπάρχει σεβασμός. Υπήρχαν βεβαίως πολλοί που αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο ένας παίκτης της Σούπερ Λίγκα στην Ελλάδα ήρθε σε μία τόσο χαμηλή κατηγορία να παίξει. Κι όταν μαθαίνουν τον λόγο, ευαισθητοποιούνται πάρα πολύ”. .

 

Η Αγγέλικα Αλεξίου προσθέτει: Ο Γιάννης είχε όνειρα. Αλλα μετά το παιδί κόπηκαν όλα. Ευτυχώς δεν ήμασταν ποτέ άνθρωποι με φουσκωμένα μυαλά. Για αυτό και δεχθήκαμε το ταξίδι στη Γερμανία εύκολα. Φάγαμε ένα σοκ αλλά προσαρμοστήκαμε.

 

Μπορούσε να παρατήσει τα πάντα. Δεν το κάνει. Δεν το βάζει κάτω. Δεν ξέρεις ποτέ πως σχεδιάζει ο Θεός τα πράγματα για τη ζωή σου. Ισχυρός ήταν πάντα ο Γιάννης. Η υπευθυνότητα έρχεται στη συνέχεια. Οταν ήμασταν οι δυο μας το μυαλό και των δύο πετούσε. Ε τότε, όταν ήρθε το δικό μας παιδί κι όλα άλλαξαν».

 

Ο ίδιος ο Γιάννης ξεκαθαρίζει: «Βρέθηκαν παιδιά που με πήραν τηλέφωνο. Ναι! Δεν έχω παράπονο. Μπράβο για αυτό που έκανες μου είπαν. Μέχρι να έρθει αυτή η ιστορία είχαμε μία καλή ζωή, τα πράγματα ήρθαν ανάποδα, αλλά αυτό σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να συμβούν τα πάντα. Το μόνο σίγουρο είναι δεν πρέπει να κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια.

 

Κανείς δε πάει χαμένος. Οταν παλεύεις δεν πας χαμένος. Το παλεύουμε. Κάθε μέρα για να φτάσουμε παραπάνω.

 

Προσπάθησα να είμαι άψογος προς τη γυναίκα μου που δίνει τεράστιο αγώνα, αλλά και όσο το δυνατόν περισσότερο να είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Προσπαθώ να τα ισορροπήσω»...

ΠΗΓΗ: gazzetta.gr