Ένας άνθρωπος γεννιέται ομοφυλόφιλος ή γίνεται;

Το ερώτημα αυτό δεν έχει ακόμη απαντηθεί μέσα από τις έρευνες στον χώρο της Ψυχολογίας, της Ψυχιατρικής, της Γενετικής και της Βιολογίας. 

Ο ομοφυλόφιλος προσανατολισμός αιτιολογείται μέσα από τις διαφορετικές οπτικές που υιοθετούνται, π.χ. η γενετική θεωρία που βασίζεται σε έρευνες σε διδύμους έχει εντοπίσει μεγαλύτερα ποσοστά ομοφυλοφιλίας σε μονοζυγώτες.

Οι νευροενδοκρινικές μελέτες αιτιολογούν την ομοφυλοφιλία μέσα από το πρίσμα των διαταραχών στα επίπεδα της τεστοστερόνης κατά την ενδομήτρια περίοδο, όπου και διαμορφώνεται η σεξουαλική κατεύθυνση. Οι ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις αποδίδουν την ομοφυλοφιλία σε εμπόδια στην ομαλή ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη ενός παιδιού. 

Σαφής τεκμηρίωση μιας ξεκάθαρης αιτιολογίας απουσιάζει σήμερα, ωστόσο δύναται διαφορετικοί παράγοντες να λειτουργούν αθροιστικά και να κάνουν το άτομο ευάλωτο στην ομοφυλοφιλία, η οποία μέσα από επιρροές του περιβάλλοντος να εκφράζεται στην πορεία της ζωής του ως κύριος σεξουαλικός προσανατολισμός.

Πώς μπορεί o γονιός που έχει παιδί ομοφυλόφιλο να χειριστεί ένα τόσο δύσκολο «γονεϊκό εγχείρημα»;

Το να είσαι γονιός σημαίνει ότι πάνω από όλα οφείλεις να λειτουργείς μέσα από μια άνευ όρων συναισθηματική δοτικότητα και αποδοχή απέναντι στο παιδί σου, ανεξαρτήτως των επιλογών που εκείνο θα κάνει. Δεν υπάρχει αγάπη με όρους. 

Αυτή είναι η παγίδα πολλών γονιών που καταλήγουν να μεγαλώνουν παιδιά «κλώνους» των εαυτών τους και αδυνατούν να σεβαστούν τα όρια της προσωπικότητας και της ταυτότητάς τους. 

Αν το παιδί δηλαδή αρνείται να λειτουργήσει ως προέκταση των γονιών του σε σχέση με τις επιλογές, τις πεποιθήσεις και τον τρόπο ζωής του, τότε οι γονείς αποσύρουν την αγάπη, τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του. Η απόρριψη στο μεγαλείο της.

Αυτό όμως είναι μια παθολογία που ξεκινά μέσα από τον ίδιο τον γονιό, ο οποίος προβάλλει στο παιδί του μια απόρριψη που αντιλαμβάνεται στον γονεϊκό του ρόλο και αδυνατεί να τη διαχειριστεί. Στον γονιό που το παιδί του τού ανακοινώνει ότι είναι ομοφυλόφιλο είναι αναμενόμενες κάποιου βαθμού δυσφορία και στενοχώρια, στα πλαίσια των κοινωνικών ορισμών και απαγορεύσεων που συνδέονται αυτόματα μέσα στον καθένα στο θέμα της σεξουαλικότητας. Ο γονιός όμως πρέπει να απενοχοποιήσει τον εαυτό του και το παιδί του και να συνδράμει στην ελευθερία και την ευτυχία του.