Taken 2

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Όταν ο συνταξιούχος πράκτορας της CIA Bryan Mills (Liam Neeson) ανακαλύπτει πως η πρώην σύζυγός του, Lenore (Famke Janssen), ετοιμάζεται να ζητήσει διαζύγιο, την καλεί μαζί με την κόρη τους, Kim (Maggie Grace), σε ένα ειδυλλιακό Σαββατοκύριακο στην Κωνσταντινούπολη, με την ελπίδα να κερδίσει ξανά την καρδιά της. Στο παρελθόν όμως, ο Bryan έχει σκοτώσει για να σώσει την κόρη του και τώρα αυτός και η οικογένειά του θα πρέπει να πληρώσουν. Ο Bryan και η Lenore γίνονται όμηροι στα χέρια ενός τύπου που σχετίζεται με το παρελθόν του Bryan, αλλά η Kim καταφέρνει να αποδράσει...

Το περιμέναμε εναγωνίως και, ως ένα βαθμό, μας αντάμειψε! Το «Taken 2» ήρθε τέσσερα χρόνια ύστερα από το low budget φιλμ του Pierre Morel, δεν βιάστηκε, πήρε τον χρόνο του και τον αξιοποίησε επαρκώς. Ο Luc Besson επέλεξε να δώσει ένα χαρακτήρα δικαίου στη συνέχεια της ιστορίας του, χωρίς να προδώσει το αρχικό concept. Οι συγκρίσεις με το πρώτο μέρος θα ήταν άδικες και εν τέλει ασήμαντες, αφού η ταινία του Olivier Megaton δεν χρειάζεται εξωτερικά σημεία αναφοράς. Εντάξει, λείπει το ξάφνιασμα και η πρωτοτυπία του «Taken», όμως το sequel δεν παύει να έχει κάποια στοιχεία που το κάνουν ξεχωριστό.

Διαφορετικός σκηνοθέτης, διαφορετικός σκηνικό, διαφορετική κατανομή και ισορροπία στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αυτή τη φορά, δεν πρόκειται για ένα "die hard" one man show. Οι ρόλοι αλλάζουν, οι απαχθέντες είναι οι γονείς, που ήρθε η ώρα να αισθανθούν και αυτοί στην πράξη την ανάγκη της κόρης τους να ξεφύγει από το παρελθόν και να αισθανθεί όσο πιο "φυσιολογική" μπορεί. Η ιστορία του Besson χρειαζόταν έναν τρόπο, ένα σημείο ολοκλήρωσης, και το ανακάλυψε στη βιωματική και συναισθηματική συμμετοχή όλων των μελών της οικογένειας, σε κάθε πτυχή και σε κάθε θέση της δυσάρεστης περιπέτειας της: όλοι έπεσαν στα χέρια των απαγωγέων, όλοι ανησύχησαν, όλοι κινδύνεψαν, όλοι προσπάθησαν να επιβιώσουν και να γίνουν ήρωες. Μήπως αυτό συμπληρώνει (για το "ολοκληρώνει" δεν είμαι σίγουρος!) την ιστορία της πρώτης ταινίας;

Η Κωνσταντινούπολη προσφέρει ένα πρώτης τάξεως σκηνικό για περιπέτεια και πολιτισμικές αντιθέσεις, εκείνες που υπάρχουν πάντα όταν η ανατολή συναντά τη δύση. Η πόλη βρίσκεται σε σύγχυση, παρασύροντας τους χαρακτήρες και την κίνηση της κάμερας σε διάθεση αγωνιώδους σασπένς που, αν και γνωρίζουμε όλοι πως θα καταλήξει, έχει ενδιαφέρουσες διακυμάνσεις και ευρήματα. Η επεξηγηματικότητα του σεναρίου, που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζει τον Besson, δεν θα μπορούσε να είναι πιο γλαφυρή. Οι σκηνές που ο Liam Neeson μετράει και προσπαθεί να αναγνωρίσει κάθε εξωτερικό ήχο, έχοντας τα μάτια δεμένα, και ύστερα εξηγεί λεπτομερώς στην κόρη του πως να πάει να τους βρει, είναι το highlight αυτού του επεξηγηματικού ψυχαναγκασμού.

Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν συνεχιστεί αυτή η ιστορία της αρπαγής, της εκδίκησης και της επίδειξης ικανοτήτων. Θα πρόκειται μάλλον για υπερβολή. Το «Taken 2», δεν ήταν. Ήταν το κομμάτι που έλειπε από το πρώτο μέρος για να αποδοθεί δικαιοσύνη, να ισορροπήσει η σχέση της οικογένειας και να επιστρέψουν όλοι στο πολυπόθητο "normal". Σοβαρή, με επιχειρήματα και με ισχυρή δόση μιας, κατά κοινή ομολογία, καλοδεχούμενης υπερβολής, η συνέχεια της ταινίας που μας ξάφνιασε ευχάριστα το 2008, κατάφερε να κάνει το ίδιο, προς μεγάλη μας ικανοποίηση...