Όσκαρ, λάμψη και... πατερίτσες

Aπό τον Τάσο (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλο

Στα 85 τους χρόνια, τα Όσκαρ κάνουν ότι κάνει κάθε λαμπερή γριά. Φοράνε τα καλά τους και τα φαταχτερά τους αλλά το μακιγιάζ τονίζει τις ρυτίδες. 

Θεωρητικά αυτή ήταν η καλύτερη τελετή απονομής Όσκαρ των τελευταίων χρόνων. Είχε λίγο από όλα σε πολύ. Θέαμα, τραγούδι, χορευτικά, τα καλύτερα σκηνικά που έχω δει σε τελετή τα τελευταία χρόνια, πληθώρα σταρ και τις αγαπημένα φρικτά πλουμιστές τουαλέτες. Μέχρι και την πρώτη κυρία των Η.Π.Α, την Μισέλ Oμπάμα είχε σε ρόλο σινελάτριας μάμα. Κάπου εκεί ήταν που χάλασε ή αποκαλύφτηκε και η μαγιά του μαγειρέματος αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.   

Το διάρκειας 3μιση ωρών σόου, θέλησε να διαφοροποιηθεί από τη νερόσουπα των προηγούμενων αλλά εκ του ασφαλούς. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως διαφημίζουμε έναν εορτασμό του μιούζικαλ προκειμένου να κάνουμε την απονομή θεαματική όπως της αρμόζει, γεμάτη σταρ και πούπουλα και μουσικοχορευτικά.  Και μια σκηνογραφική πλουσιάδα από τις καλύτερες που έχω δει εδώ και χρόνια στα Όσκαρ. 

Με θεές guest star όπως η Σίρλεϊ Μπάσι και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ για να συγκινηθεί και η μεσόκοπη αδελφή. Kαι υπέροχα μιούζικαλ μέντλεϊ, που ξεκινάνε με την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς σε αναπαραγωγή του “Chicagο” για να καταλήξουν σε ένα άκρως συγκινητικό κομμάτι των “Άθλιων” με όλο το θίασο επί σκηνής. Καπαρώνοντας ως παρουσιαστή, τον αιρετικό Σεθ Μακ Φαρλέιν. Με τζούφια κείμενα που τον άδειασαν κυριολεκτικά και τον έκαναν να φαίνεται σαν ανέμπνευστο κακέκτυπο ενός ξεμέθυστου Ρόμπιν Γουίλιαμς. Και μια ανασύνταξη της παρουσίασης των βραβείων με τα σημαντικότερα να παρουσιάζονται στην τελευταία ώρα. 

Αφήνοντας τις δύο προηγούμενες, να κυλάνε στηριγμένες πάνω στην προκάτ φαντασμαγορία.   

Επαναλαμβάνω, από πλευρά θεάματος, σκηνικών και φωτισμών, αυτά σίγουρα ήταν τα καλύτερα Όσκαρ που έχω δει εδώ και χρόνια. Από πλευράς αντικτύπου όμως, μάλλον άναψαν ακόμα ένα καντήλι στον επιθανάτιο ρόγχο του καλοντυμένου νεκρού.  

Στις πολύ όμορφες εκπλήξεις της βραδιάς, ανήκει ο μεγάλος νικητής για  μένα Ανγκ Λι με τη “Ζωή του Πι”. Πήρε αναπάντεχα αλλά άξια το Όσκαρ σκηνοθεσίας μέσα από τα χέρια του γερασμένου Σπίλμπεργκ. Mαζί με αυτο της υπέροχης φωτογραφίας, της μουσικής και των οπτικών εφέ της ταινίας του. Συγκεντρώνοντας 4 συνολικά Όσκαρ. Τα περισσότερα που πήρε μια ταινία απόψε. Δεύτερος μεγάλος νικητής, ο Κουέντιν Ταραντίνο και το “Django”. Με Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου και Όσκαρ β αντρικού ρόλου ξανά, για τον Κριστόφ Βαλτς πάλι σε ταινία του Ταραντίνο, μετά το “Inglourious Basterds”,  αφήνοντας τον Τόμι Λι Τζόουνς στην ψάθα.  

Μεγάλος χαμένος, και όχι άδικα, το φαβορί “Lincoln” του Σπίλμπεργκ που συμβιβάστηκε με το αναμενόμενο βραβείο Α αντρικού ρόλου για τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις και το Όσκαρ σχεδιασμού παραγωγής. Εκτός συναγωνισμού εντελώς το “Zero Dark Thirty”  με μοναδικό τρόπαιο το Όσκαρ ηχητικού μοντάζ.  Nικητές (θέλω να πιστεύω) στην καρδιά του κόσμου “Οι Άθλιοι”  με την Αν Χαθαγουέι όπως όλοι περιμέναμε και έπρεπε, να καπαρώνει το Όσκαρ Β γυναικείου ρόλου και την ταινία να παίρνει επίσης το Όσκαρ Μακιγιάς – Hair Styling και του ηχητικού μιξάζ. Δικαιολογημένο για τα αμερικάνικα στάνταρ το βραβείο Α γυναικείου ρόλου στη Τζένιφερ Λόρενς, αδικαιολόγητο όμως αντικειμενικά, όταν απέναντι σου έχεις τη σπαραχτική ερμηνεία της Εμανουέλ Ριβά στο “Amour” του Μίκαελ Χάνεκε. Το οποίο όπως ήταν αναμενόμενο, πήρε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.  

Η καλύτερη ταινία της φετινής εννιάδας των υποψηφίων, δηλαδή “Τα μυθικά πλάσματα του Νότου” πήρε τα απότέτοια μου, το πιο μέτριο καρτούν της χρονιάς, το “Brave”, κέρδισε εντελώς άδικα απέναντι στο εξαιρετικό “Wreck it Ralph” και το “Αrgo” (“fuck yourself” όπως λέει και η ίδια η ταινία) πήρε το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο καλύτερης ταινίας, μέσα από τα χέρια της ίδιας της πρώτης κυρίας Μισέλ Ομπάμα, σε ζωντανή σύνδεση με τον Λευκό Οίκο, και από πίσω της, σαν πορτατίφ για το ντεκόρ, αμερικάνους τσολιάδες. Αν μετά από αυτό, έχεις ακόμα απορία στο γιατί το “Αrgo” πήρε το ΄'Οσκαρ καλύτερης ταινίας, τότε έχεις γενικότερα μεγάλο πρόβλημα.  

Στις υπόλοιπες ομορφιές της βραδιάς, να 'χουμε να λέμε, ενδυματολογικά έσκισαν η Σαρλίζ Θερόν και η Ζόε Σαλντάνα, με διαφορά. Η Αν Χαθαγουέι εμπιστεύτηκε τις ρώγες των βυζιών της στον οίκο Prada ο οποίος και φρόντισε να τους εξασφαλίσει ειδική περίοπτη θέση στο φόρεμα της.

Η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς εμφανίστηκε ως περήφανη Κλεοπάτρα, σούρνοντας από πίσω της τον ετοιμόρροπο Μάικλ Ντάγκλας σαν άρμα επιτάφιο στη Ρώμη του Χόλιγουντ. Η Κρίστεν Στιούαρτ άφησε το τσουλάκι από μέσα της να βγει στα από έξω της με υπέροχο αξεσουάρ πατερίτσες, γιατί λέει είχε πατήσει γυαλιά. Πού? Πώς? Πότε? Η Τζένιφερ Λόρενς σωριάστηκε στα σκαλιά στραβοπατώντας. Η Νικόλ Κίντμαν απέδειξε ότι μετά από τόσα bottox μπορεί ακόμα, έστω και στοιχειωδώς, να κουνάει τη μούρη της από το σαγόνι και κάτω. Και όλοι οι άντρες εμφανίστηκαν μουσάτες για να μας πείσουν ότι είναι καλλιτέχνες σοφιστικέ και ενεργητικές. Ότι δηλαδή περιμέναμε πάνω κάτω. Ή σε όποια άλλη στάση. Ούτως ή άλλως, Όσκαρ ήταν, θα περάσει.   

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ  

Καλύτερη ταινία: Επιχείρηση “Argo”   

A αντρικός ρόλος: Ντάνιελ Ντέι Λιούις για το “Lincoln”   

A γυναικείος ρόλος: Τζένιφερ Λόρενς για το “Οδηγός Αισιοδοξίας”   

Β αντρικός ρόλος: Κρίστοφ Βαλτζ για το “Ντζάνγκο, ο Τιμωρός”   

Β γυναικείος ρόλος: Αν Χάθαγουεϊ για τους “Άθλιους”   

Σκηνοθεσία: Ανγκ Λι για το “Η ζωή του Πι”   

Πρωτότυπου σεναρίου: Κουέντιν Ταραντίνο για το “Ντζάνγκο, ο τιμωρός”   

Διασκευασμένου σεναρίου: Κρίς Τέριο για το “Επιχείρηση Argo”   

Kινούμενο σχέδιο: “Brave”   

Kαλύτερη ξενόγλωση ταινία: “Amour”   

Φωτογραφία: “Η Ζωή του Πι”   

Μοντάζ: “Επιχείρηση Argo”   

Σχεδιασμός Παραγωγής: “Lincoln”   

Kοστούμια: “Άνα Καρένινα”   

Make up / Hair Styling: “Οι Άθλιοι”   

Μουσική: “Η ζωή του Πι”   

Τραγούδι: “Skyfall”

http://newpost.gr