Ειναι νεκρο τo Rock στην Ελλαδα;

Συχνά πυκνά μιλαμε για το rock στην Ελλάδα, σαν ενα δεδομένο θέμα, με συγκροτήματα, κοινο & fans, κοινότητες και αγορα. Τι τελικά υπάρχει, ποιοι το συντηρούν - αν υπάρχει - και πως διερχεται μέσα από τις συμπληγάδες της παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης διακίνησης της μουσικής; 

Μεγάλο το θέμα και τολμηρή η τοποθέτηση.

Για ποιο ροκ μιλάμε; Το ροκ της αμφισβήτησης και της κοινωνικής ανατροπής, το ροκ της αγάπης και του έρωτα, ή το ροκ της μουρμούρας και του ψυθιρίσματος, της έντεχνης προσέγγισης, το ροκ που μας κοιμιζει και μας εφησυχάζει;

Rock  έγιναν όλοι.

Κλέψανε και αντιγράψανε τους ήχους και τα νοήματά του, τους ρυθμούς και την κινήσεις του και προσπάθησαν να διευρύνουν τις αγορές, να πουλήσουν και την τελευταία και ύστατη κραυγή του, την ώρα που βγάζει τον επιθανάτιο ρόγχο του.

Δεν είναι οι εποχές για ροκ μουσική και ιδιαίτερα στην Ελλάδα μια χώρα που ελάχιστη έως ανύπαρκτη παράδοση έχει ή διατηρεί ακόμη, στο είδος. Κι αν καποιοι διατείνονται οτι υπάρχει ροκ μουσική στην Ελλάδα, ας μας δείξουν το κοινό του, τους ακροατές του και την αγορά του.

Παίζουν ένα σωρό μπάντες σε κακής ποιότητας μαγαζιά με τραγικό έως κακό ήχο, με 30 έως 150 άτομα, που πάνε διψασμένα για καλή και ποιοτική ΖΩΝΤΑΝΗ μουσική και μέσα σε αυτούς, οι περισσότεροι είναι μουσικοί που παίζουν σε άλλες μπάντες και πάνε να στηρίξουν τους φίλους τους ή να τους ενθαρρύνουν ή να τους κριτικάρουν - Πολλά λαθη έκανες σήμερα μεγάλε, ο ήχος σου ήταν μουντός, δεν ακουγα τι τραγουδούσες - και φεύγουν συνήθως με το χαρακτηριστικό φυσημα στ αυτιά από την ηχητική επίθεση κάποιων κιλοβατ, στο ακουστικο τους νεύρο.  

Ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είναι το ροκ που πουλαει.

Ειναι τα εκατομμύρια των μεταλλαγμένων μουσικών, που αφου εξάντλησαν το δικό τους ύφος, δανείστηκαν, για να χρησιμοποιήσω μια ήπια έκφραση, όλα τα ακούσματα, τους ήχους και τις τεχνικές, το ντύσιμο τη μαγκιά ή την ποζεριά των ροκάδων για να προσεγγίσουν τις νέες απαιδευτες μάζες ακροατών.

Η ηλεκτρονική εποχή και τα μέσα που έχουν όλοι πια στα χέρια τους, δινει δυνατότητες τρομακτικές και ενω η δημοκρατία (;) των νέων μέσων (Internet, facebook κλπ) σε βοηθά να παράγεις, να μεταδώσεις και να πουλήσεις σχεδόν ότι σκουπίδι επιθυμείς, παράλληλα οδηγεί τους δημιουργούς με ταλέντο και καλλιτεχνική φλέβα, στην απομόνωση και στο περιθώριο, ή στην καλύτερη περίπτωση στον συμβιβασμό.

Κριτήριο για όλα σου λένε είναι ο κόσμος. Αν έχεις πολλά κλικ στο utube, ή πολλά like στο face, θα βγάλεις λεφτά.

Και δώστου ότι σκουπιδι μπορεις να φανταστείς να ανεβαίνει καθε μέρα στο διαδίκτυο. Και φυσικά υπάρχουν μερικά διαμάντια εκεί μέσα αλλά και αλλού - ψάξε BOMBOI πχ. 

Αλλά χάνονται, όπως χάνεται το ευωδιαστό αεράκι της δημιουργίας από καθε δραστηριότητα. Και παραμένουν  στο περιθώριο, οι δημιουργοί που δεν αμείβονται πια, οι μουσικοί, που παίζουν 5ωρα προγράμματα για το νυχτοκάματο της ντροπής, οι djs με γνώσεις και υποδομή που παίζουν για 20 -30 Ευρω για να κρατήσουν τον πελάτη να πιεί 2 ποτά παραπάνω, οι πάμπολλοι παραγωγοί στο ραδιόφωνο που έχουν μήνες να πληρωθούν.

Είναι η κρίση, θα μου πείτε... μα, όλα αυτά έφτιαξαν την κρίση. Κυρίως η κρίση είνα κοινωνική, αξιών και ηθικής με την καθαρή έννοιά της. Και μετά έρχονται και οι προασπιστές των συμφερόντων των δημιουργων, οι προασπιστές των πνευματικών δικαιωμάτων, μονοπώλια, που εισπράττουν για λογαριασμό τους χρήματα που οι δημιουργοί δεν παίρνουν ποτέ αυτά που τους αναλογούν. Όλα στο βωμό της εμπορευματοποίησης.

Έναυσμα για τη σημερινή τοποθέτησή μου, μια πρόσφατη συναυλία σε γνωστό Δήμο, που αποτόλμησαν 4 μπάντες να κάνουν μια ροκ συναυλία. Παίξανε 4 σχήματα από τα πιο ενδιαφέροντα της Ελληνικής αγγλόφωνης ροκ/metal σκηνής. Ενω είχε προγραμματιστεί να έχει 5 Ε είσοδο, για να τραβήξει κόσμο, άφησαν ελεύθερη είσοδο και είχαν κουτί ενίσχυσης των συγκροτημάτων!

Δεν ασχοληθήκαμε καν με το εξευτελιστικό του θέματος! Θεωρήσαμε εύνοια το γεγονός ότι παίξανε και μάλιστα με καλό ήχο! Όχι σωστό βέβαια, απλά ικανοποιητικό ήχο! Και με συνεχείς παροτρύνσεις να τελειώσει η συναυλία στις 12 αυστηρά για να αποφύγουν τις μηνυσεις! Που θα πάει αυτό;

Mα πουθενά! Είναι τελειωμένα τα πράγματα! Στην Ελλάδα ροκ ήταν ο Σιδηρόπουλος, ροκ είναι ο Παπακωνσταντίνου, ροκ είναι οι Πυξ Λαξ και ο Πλιάτσικας. Τιποτε άλλο κι αν θέλετε το συζητάμε κι αυτό, για τους προαναφερθέντες!

Συγκροτήματα και μουσικοί με ταλέντο και μουσική αντίληψη έμειναν στην αφάνεια και χαρακτηρίστηκαν εύκολα καλτ και progressive, απλά γιατί ΔΕΝ υπάρχει αγορά! και φυσικά δεν υπάρχει αγορά γιατί προυπάρχουν όλα τα προλεχθέντα. Κακή υποδομή, κακά μαγαζιά, χειρότεροι και ανίδεοι μαγαζάτορες, όλοι αυτοί στο χώρο του ροκ... με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Δεν είναι καλή επένδυση το ροκ στην Ελλάδα!

Κι ας πιστεύουν κάποιοι το αντίθετο. Αλλού είναι το χρήμα. Στο βλαχοντισκολαικο, στην τηλεοπτικη σαπουνοπερα στυλ "Δέστε τους" κλπ. Στην μεγάλη παράδοση του δημοτικού μας, που καθε αγύρτης γυφτολαικος, βγάζει δισκο και κανει καποιο εστω και μικρο σουξε γιατι εχει μεσα καρσιλαμα ή τσιφτετέλι ή στην καλύτερη περίπτωση κάποιο ζειμπεκικο, βλεπε Πριγκιπέσσα - Mάλαμας... Και φυσικά δεν έχω να πω κάτι κακό για το κομμάτι αυτο γιατι κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο στίχος του είναι ροκ!

Θα μπορούσα να γράψω πολλα, αλλά είναι πολύ προσωπικά όλα αυτά...

Το μονο που θα ήθελα να πω σε επιδοξους ροκερς, αν δε θέλουν να καταντήσουν γραφικοί στην Ελλάδα, στυλ "Κοκκινα χαλιά", "Mέλισσες" κλπ, απλά να γράψουν μουσική με πάθος κι έμπνευση και να δουλέψουν παραπάνω και με πίστη, πολύ πίστη.

Και δοξα τω Θεω... παρόλ' αυτά, υπάρχει μια ολόκληρη υδρόγειος εκεί έξω. Γρήγορα πριν (όπως πολυ σοφά λέει κι ο Γουντυ Άλλεν) έρθει η Αναγέννηση και γίνουμε όλοι πίνακες!

Πηγή