Η Ευρώπη από τον 4ο έως τον 7ο αιώνα μ.Χ - Mέρος 2o

Αιτίες μετάβασης από την Ευρώπη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη των βαρβαρικών βασιλείων

1.Σημάδια παρακμής και αποσύνθεσης που υπονόμευσαν την ενότητα του Ρωμαϊκού κράτους, διακρίνονται ήδη από τον 3^ο αιώνα. Οι εμφύλιες συγκρούσεις για την διεκδίκηση του αυτοκρατορικού θρόνου, η μείωση των εσόδων από την φορολογία, η διαφθορά των αξιωματούχων και η αδυναμία κάλυψης των στρατιωτικών αναγκών από Ρωμαίους πολίτες, είχε σαν αποτέλεσμα  την συμμετοχή «βαρβάρων» στο στράτευμα οι οποίοι υπέσκαψαν ανεπανόρθωτα την ενότητα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.[1] Λόγω στρατιωτικής αδυναμίας της Ρώμης, στρατεύματα εισβολέων, αναγνωρίζονταν ως φοιδεράτοι και εγκαθίσταντο μόνιμα και με προνόμια στην Ρωμαϊκή επικράτεια.

2.Η αδιάκοπη μετακίνηση λαών της Ασίας προς την Ευρώπη, προκαλούσε αλυσιδωτές μετακινήσεις άλλων φύλλων και ευρύτερες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Οι συνήθεις και μικρής κλίμακας μεταναστεύσεις έπαιρναν μαζική μορφή σε περιόδους πείνας ή σε ληστρικές επιδρομές νομάδων Ασιατών.[2] Είναι χαρακτηριστικό ότι η εμφάνιση των Ούννων στην Ευρώπη, προκάλεσε αλυσιδωτές  μετακινήσεις γερμανικών λαών, που τελικά επέφεραν την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

3.Η διάδοση της χριστιανικής θρησκείας στον Γερμανικό κόσμο, ο οποίος με εξαίρεση ίσως τους Φράγκους, ασπάστηκε τον αρειανισμό. Υπεύθυνος της εξάπλωσης, της παραλλαγής αυτής του Χριστιανισμού στα Γερμανικά φύλλα ήτανε ο Ουλφίλας, αρειανός ιεραπόστολος που  εκχριστιάνισε τους Γότθους στα μέσα του 4^ου αιώνα.[3]

4.Η βαθμιαία και συνεχώς αυξανόμενη απομάκρυνση του Ανατολικού μισού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το ρωμαϊκό παρελθόν, η επικράτηση σ’ αυτό της Ελληνικής γλώσσας, η επαφή του με την Ανατολή και η επικράτηση του χριστιανισμού στην επικράτεια του, προκάλεσαν την εξέλιξη του σε μια διαφορετική από την Δύση πολιτική και πολιτισμική οντότητα. Η στρατηγική του θέση, η ανεπτυγμένη του οικονομία, η κοινωνική και η πολιτική του οργάνωση και το πλήθος τον εγγράμματων ανθρώπων βόηθησε το Βυζάντιο να επιβιώσει για άλλα χίλια χρόνια μετά την πτώση της Ρώμης.[4]

5.Η επιλογή που έκαναν οι δύο κύριες ομάδες της λατινικής δύσης, η καθολική εκκλησία και οι αριστοκράτες συγκλητικοί, να διαχωρίσουν τις τύχες και το μέλλον τους από την Αυτοκρατορική Ρώμη υπέσκαψαν ανεπανόρθωτα το κύρος της Ρωμαϊκής διοίκησης και του Ρωμαϊκού στρατού.[5]

Το πρώτο μέρος εδώ:http://kanapedatos.blogspot.com/2012/05/4-7-m-1o.html
Το τρίτο μέρος εδώ:http://kanapedatos.blogspot.com/2012/05/4-7-m-3o.html
Το τέταρτο μέρος εδώ:http://kanapedatos.blogspot.com/2012/05/4-7-m-4o.html

[1] Κώστας Ράπτης, ό.π., σελ. 25

[2] Κώστας Ράπτης, ό.π., σελ. 26

[3] David Nicholas, ό.π., σελ. 31

[4] Κώστας Ράπτης, ό.π., σελ. 41

[5] Κώστας Ράπτης, ό.π., σελ. 25