Η Ευρώπη από τον 4ο έως τον 7ο αιώνα μ.Χ - Mέρος 3o

Διαδικασία μετάβασης από την Ευρώπη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη των βαρβαρικών βασιλείων

Μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα οι μετακινήσεις των Γερμανικών φύλλων ήταν περιορισμένες χωρίς καθολικό χαρακτήρα. Με την εμφάνιση των Ούννων στην Ευρώπη αυτό άλλαξε. Οι Ούννοι εγκαταλείπουν τον χώρο διαμονής τους στην Ασία, μετακινούνται προς την Ευρώπη, καταστρέφουν το Γοτθικό Βασίλειο το 375 και εγκαθίστανται στην ουγγρική πεδιάδα. Από εκεί εξαπολύουν επιδρομές με πρωτόγνωρη αγριότητα και αναγκάζουν λαούς ολόκληρους να περάσουν τα σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αναζητώντας ασφαλέστερους τόπους για εγκατάσταση. Ο κοινός κίνδυνος πυκνώνει τις επαφές αρκετών Γερμανικών λαών με τους Ρωμαίους. Με τον θάνατο του Αττίλα το 453, η αυτοκρατορία τους έσβησε και μέσα σε λίγες δεκαετίες εξαφανίστηκαν, πρόλαβαν όμως να μαρκάρουν ανεξίτηλα την κατοπινή εξέλιξη της Ευρώπης.[1]

Με την εμφάνιση των Ούννων, οι πρώτοι που τρέπονται σε φυγή είναι οι Βησιγότθοι. Με την άδεια των Ρωμαίων εγκαθίστανται στη Θράκη. Εκεί δημιουργούν πολλά προβλήματα στις αρχές, πριν κινηθούν δυτικά και καταλάβουν την Ιλλυρία, όπου ο βασιλιάς τους Αλάριχος συγκροτεί στρατό και επιδίδεται σε επιδρομές . Το 410 καταλαμβάνουν και λεηλατούν τη Ρώμη. Μετά τον θάνατο του Αλάριχου, εγκαταλείπουν την Ιταλία, διασχίζουν την Γαλατία και φτάνουν στην Τουλούζη, όπου και εγκαθίστανται. Η Τουλούζη γίνεται η πρώτη πρωτεύουσα γερμανικού βασιλείου σε Ρωμαϊκό έδαφος.[2] Με την ήττα τους το 507 από τους Φράγκους, αναδιπλώνονται στην Ισπανία όπου αναπτύσσουν λαμπρό πολιτισμό, βρίσκονται όμως αντιμέτωποι με πολλά εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα τα οποία θα τους καταστήσουν ανίκανους να αντισταθούν στην Μουσουλμανική εισβολή του 7^ου αιώνα.

Το 406 υπό την πίεση των Ούννων, Αλανοί, Σουηβοί, Αλαμανοί, Βάνδαλοι και Βουργουνδοί εισβάλουν σε Ρωμαϊκό έδαφος και  προκαλούν την οριστική ρήξη της μεθορίου του Ρήνου. Η παρουσία των λαών αυτών υπήρξε εφήμερη. Εξαίρεση αποτελούν οι Βουργουνδοί, παρόλο που και αυτοί τελικά υπέκυψαν στους Φράγκους.[3]

Οι Οστρογότθοι με τον θάνατο του Αττίλα, αποκτούν την ανεξαρτησία τους και γίνονται φοιδεράτοι των Ρωμαίων.[4] Ο βασιλιάς τους Θεοδώριχος, μετά από προηγούμενη συνεννόηση με τον Ανατολικό αυτοκράτορα Ζήνωνα,  εισβάλει στην Ιταλία, συντρίβει τις δυνάμεις του σφετεριστή του Δυτικού θρόνου Οδόακρου, τον δολοφονεί και το 493 γίνεται κύριος της Ιταλίας. Με έδρα την Ραβέννα, αποκαθιστά την αυτοκρατορική εξουσία, ασκώντας πολιτική τυπικής υποταγής στον Ανατολικό αυτοκράτορα. Ο Θεοδώριχος επιβάλλεται στους άλλους Γερμανούς βασιλιάδες της Δύσης. Ο θανάτους του όμως προκάλεσε αναταραχές και έδωσε την αφορμή στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό να εμπλακεί στις υποθέσεις της Ιταλικής χερσονήσου.[5]

Οι Φράγκοι γνωστοί στους Ρωμαίους από τον 3^ο αιώνα λόγω των καταστρεπτικών εκστρατειών τους στη Γαλατία, αναγνωρίζονται ως ομόσπονδοι το 410 από τον αυτοκράτορα Ονώριο, αλλά ως το 480 περίπου βρίσκονται σε επιτήρηση και η προώθηση τους ανακόπτεται, αρχικά από τους Ρωμαίους και στη συνέχεια από τους Νορμανδούς.[6] Ο Βασιλιάς Κλόβης αφού πρώτα επιβάλει την κυριαρχία του στα επιμέρους Φραγκικά φύλλα, διεξάγει εκστρατείες και με συνεχόμενες νίκες    δημιουργεί ένα μεγάλο βασίλειο το οποίο περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της Γαλατίας και εδάφη που βρίσκονται δυτικά και ανατολικά του Ρήνου.[7] Με μια κίνηση κεφαλαιώδους σημασίας, ο Κλόβης ασπάζεται τον  παπικό χριστιανισμό, καθώς αντιλαμβάνεται τη σημασία μιας τέτοιας κίνησης, στον ανταγωνισμό για την κυριαρχία με τους άλλους Γερμανούς βασιλιάδες που είναι αρειανοί.[8] Με  τον θάνατο του Κλόβη το βασίλειο του διασπάτε σε μικρότερα βασίλεια, που επί δύο περίπου αιώνες συγκλονίζονται από αδελφοκτόνους πολέμους. Κατά την περίοδο αυτή, έχουμε αύξηση της ισχύος της Φραγκικής αριστοκρατίας, που συνοδεύεται από  αύξηση της δύναμης των μαγιορδόμων, αρχόντων που ως επικεφαλής της διοίκησης ασκούν την πραγματική εξουσία.[9]   

Οι Λομβαρδοί ήτανε η τελευταία Γερμανική φυλή που εισήλθε σε εδάφη της πρώην Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εγκαταστάθηκαν στην Πανονία κατά την διάρκεια του 6^ου αιώνα. Το 568, κάτω από την πίεση των Αβάρων εισέβαλαν στην κατεχόμενη από τους Βυζαντινούς Ιταλία και μέχρι το 600 είχανε κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της. Οι κατακτητές ήτανε ολιγάριθμοι και γρήγορα εκρωμαίστικαν. Με την βοήθεια απογόνων της ρωμαϊκής αριστοκρατίας, δημιούργησαν νέους θεσμούς στο δίκαιο, στην διοίκηση και στην στρατιωτική οργάνωση και συγχρόνως αποκατέστησαν εν μέρει μια στοιχειώδη γραφειοκρατική οργάνωση.[10] 

Το πρώτο μέρος εδώ:  http://kanapedatos.blogspot.com/2012/05/4-7-m-1o.html

Το δεύτερο μέρος εδώ: http://kanapedatos.blogspot.com/2012/05/4-7-m-2o.html

Το τέταρτο μέρος εδώ:http://kanapedatos.blogspot.com/2012/05/4-7-m-4o.html

---

[1] Κώστας Ράπτης, ό.π., σελ. 27

[2]Serge Berstein-Pierre Mizla, Ιστορία της Ευρώπης, τ. Ά, Αλεξάνδρεια, Αθήνα, 1997, σελ. 35

[3] Κώστας Ράπτης, ό.π., σελ. 28

[4] David Nicholas, ό.π., σελ. 51

[5] Κώστας Ράπτης, ό.π., σελ. 29

[6] Serge Berstein-Pierre Mizla, ό.π., σελ. 38

[7] Κώστας Ράπτης, ό.π., σελ. 29

[8] Serge Berstein-Pierre Mizla, ό.π., σελ. 40

[9] Serge Berstein-Pierre Mizla, ό.π., σελ. 43

[10] Κώστας Ράπτης, ό.π., σελ. 30