ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΕΚΔΙΚΟΥΝΤΑΙ "Success story" πουλούσε και ο Ερντογάν μέχρι πρότινος...

Η κοινωνική εξέγερση στην Τουρκία ανοίγει μία μεγάλη συζήτηση, για τις σύγχρονες κοινωνίες, τις αντοχές και τις συμπεριφορές τους. Για το πώς γράφεται η ιστορία. Ανοίγει μία μεγάλη συζήτηση για το νόημα των πραγμάτων.

Μερικοί νομίζουν ότι εάν τρομοκρατήσουν μία κοινωνία, εάν την πειθαναγκάσουν, εάν την τσαλακώσουν και μετά της πουλήσουν κάποιες ελπίδες, κατά τεκμήριο ψεύτικες – αρκεί να τις πασπαλίσουν με επικοινωνιακά τρικ και φραστικές περικοκλάδες – θα τη βγάλουν καθαρή. Νομίζουν – αφελείς όντες – ότι εάν επιβάλλουν άδικες θυσίες, περικοπές δικαιωμάτων, κατάλυση κατακτήσεων, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, διάλυση του κοινωνικού κράτους και το βαφτίσουν, μετερχόμενοι διαφόρων μέσων ως «σωτηρία», θα τη σκαπουλάρουν και θα είναι οι νικητές.

Φευ! Οι κοινωνίες υποχωρούν, αναδιπλώνονται, ίσως και να αυταπατώνται για κάποιο διάστημα, αλλά δεν καταλήγουν ζόμπι. Αυτό έγινε και στην Τουρκία με τον Ερντογάν. Ο οποίος πουλούσε στην τουρκική κοινωνία έναν ιδιότυπο νέο-μεγαλοϊδεατισμό. Πλάσαρε το όραμα της μεγάλης Τουρκίας, που θα στηριζόταν στην οικονομική ανάπτυξη – κάπως έτσι φτάσαμε στο σχέδιο για την καταστροφή του πάρκου, που θα γινόταν κτήρια στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης.

Ήταν το «Success story» του Ερντογάν, ο οποίος είχε καταφέρει μεν να κάνει τους αριθμούς της τουρκικής οικονομίας να ευδοκιμούν, όμως δεν απέφυγε δύο μοιραία σφάλματα: Αφενός μεν βάθυνε το κοινωνικό χάσμα, ανάμεσα στους ισχυρούς πλούσιους και τους εργαζόμενους, αφετέρου δε γοητευόταν από το αυταρχικό στιλ διακυβέρνησης – κάπως έτσι του ξέφυγε η κατάσταση από την περασμένη Παρασκευή γύρω από την πλατεία Ταξίμ. Δεν ήταν μόνο ο αυταρχισμός και η διάθεση της μουσουλμανικής – κατά βάση – κυβέρνησης, να παρεμβαίνει στην ιδιωτική ζωή των πολιτών, που ξεσήκωσε τα πλήθη. Ήταν πρωτίστως το κοινωνικό χάσμα, τα μεγάλα προβλήματα και η βαθιά ταξική πολιτική στην οικονομία, που προκάλεσε την εξέγερση.

Παρά το «Success story» του Ερντογάν, αποδεικνύεται περίτρανα ότι:

· Κάποιοι καλοί αριθμοί στην οικονομία μπορεί να μην σημαίνουν απολύτως τίποτα για την κοινωνία – τουναντίον να σημαίνουν δυστυχία και μόνο δυστυχία.

· Ανάπτυξη και έξοδος από την κρίση και άλλα ωραία, με επίσημη ανεργία στο 28%, ανεργία των νέων στο 65% και χιλιάδες να μεταναστεύουν στο εξωτερικό, ακούγεται μόνο σαν κοροϊδία.

· Ανάπτυξη δεν νοείται όταν καταδικάζεις το περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες – για την περίπτωση της Ελλάδας, βλέπε Σκουριές Χαλκιδικής και αλλού.

· Ανάπτυξη δεν νοείται με μισθούς πείνας και εργασιακές σχέσεις μεσαίωνα, που μας ήρθε με γερμανικό και κινέζικο μανδύα, όπως στο λιμάνι με την Cosco - κι ας λέει ο Παπούλιας ανέκδοτα για να θυμάται την εποχή που διασκέδαζε τον Ανδρέα και τη Μιμή.

· Ανάπτυξη και «εθνική επιτυχία» δεν νοείται με την δημοκρατία τραυματισμένη, αν όχι ισοπεδωμένη και τους θεσμούς κουρέλι.

· Ανάπτυξη δεν γίνεται με την τρομοκράτηση των λαών, τον αυταρχισμό και την καταστολή, τη συκοφάντηση κάθε κοινωνικής ομάδας που διαμαρτύρεται και διεκδικεί – ο Ερντογάν το έκανε άγαρμπα, εδώ είναι πιο «επιστήμονες».

Οι κοινωνίες εκδικούνται, όσους τις υποτιμούν, τις προσβάλλουν, τις ποδοπατούν. Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο ή λίγους για πολύ, αλλά όλους και για πάντα δεν γίνεται. Success story με την κοινωνία διαλυμένη, είναι σαν να περηφανεύεται ο βιαστής ότι είχε μία... ωραία περιπέτεια με το θύμα του - και επιπλπέον να καλεί θύμα του να συμφωνήσει. Γι’ αυτό προσοχή με τα παραμύθια, ενίοτε μετατρέπονται σε ιστορίες τρόμου…

[Του Γιάννη Μακρυγιάννη από protothema.gr]