Βρέθηκε γιαούρτι… ηλικίας 7.000 ετών

Το γιαούρτι ίσως να συμπλήρωνε το μενού των Βορειοαφρικανών πριν από 7.000 χρόνια, σύμφωνα με μια καινούργια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature.

Ίχνη λιπαρών ουσιών από γαλακτοκομικά προϊόντα που έχουν υποστεί ζύμωση βρέθηκαν σε κεραμικά θραύσματα, γεγονός που πιθανόν υποδηλώνει ότι οι κάτοικοι της περιοχής είχαν βρει τρόπο να αντιμετωπίσουν τη δυσανεξία στη λακτόζη, το βασικό σάκχαρο του γάλακτος.

Η ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τον βιομοριακό αρχαιολόγο Ρίτσαρντ Έβερσεντ και την αρχαιολόγο Τζούλι Ντουν από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, ανέλυσαν την κεραμική από τη βραχοσκεπή Τακαρκόρι –βρίσκεται στην οροσειρά Ακακούς της νοτιοδυτικής Λιβύης-, η οποία χρονολογείται από το 5200 έως το 3000 π. Χ. Αν και σήμερα αποτελεί τμήμα της Σαχάρας, το τοπίο πριν από 7.000 χρόνια ήταν εντελώς διαφορετικό: καταπράσινο, με βλάστηση που μπορούσε να συντηρήσει γαλακτοφόρα ζώα.

Η βραχοσκεπή Τακαρκόρι, καθώς και άλλες παρόμοιες τοποθεσίες της περιοχής, φιλοξενούν βραχογραφίες με ζωηρά και ποικίλα χρώματα, που απεικονίζουν βοοειδή, κάποια με μαστούς, ακόμα και παραστάσεις ανθρώπων που αρμέγουν αγελάδες. Η χρονολόγησή τους ωστόσο είναι σχεδόν αδύνατη, αναφέρει το ΑΜΠΕ.

Στις ίδιες θέσεις, οι αρχαιολόγοι βρήκαν επίσης τμήματα οστών από εξημερωμένα βοοειδή, ωστόσο τα ευρήματα αυτά δεν δείχνουν αν τα χρησιμοποιούσαν για κρέας, γαλακτοκομικά προϊόντα ή για κάτι άλλο.

Οι ερευνητές μελέτησαν 81 θραύσματα, από τα οποία τα 29 περιείχαν λίπη και περίπου τα μισά από αυτά λιπαρές ουσίες από γαλακτοκομικά προϊόντα. Από τις αναλύσεις βρέθηκαν επίσης ότι τα λιπαρά γάλακτος προέρχονταν από διάφορα φυτά, συνεπώς οι άνθρωποι που τα άρμεγαν μάλλον τα μετακινούσαν πολύ. «Θα πρέπει να τα έβοσκαν πάνω - κάτω στα βουνά, ανάλογα με την εποχή», δηλώνει στο περιοδικό ο Έβερσεντ.

Ο Μαρκ Τόμας, γενετιστής από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, χαρακτηρίζει το εύρημα «συναρπαστικό». Εικάζει μάλιστα ότι οι μεταλλάξεις που επιτρέπουν στους ενήλικες να αφομοιώνουν τη λακτόζη και οι οποίες προέκυψαν πριν από περίπου 6.000 χρόνια στην Ευρώπη και αργότερα επεκτάθηκαν και στην Αφρική, θα πρέπει να προσέφεραν μοναδικό πλεονέκτημα στους ανθρώπους που ζούσαν σε περιοχές οι οποίες μαστίζονταν από την ξηρασία. Γιατί το φρέσκο γάλα είναι μια πολύ καλή πηγή αμόλυντου υγρού και οι άνθρωποι που μπορούσαν να το χωνέψουν θα ήταν καλύτερα ενυδατωμένοι από εκείνους που δεν διέθεταν το κατάλληλο ένζυμο, τη λακτάση.