«Αυτοθεραπευόμενος» υπολογιστής

Το «χάος» που παρατηρείται στη Φύση χρησιμοποιεί ως «πρότυπο» και κεντρική ιδέα ένας υπολογιστής που αναπτύσσεται από το University College London (UCL) για να προβαίνει σε επισκευές πάνω στον εαυτό του και να διορθώνει προβληματικά δεδομένα.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του New Scientist, με τίτλο «Machine, heal thyself» («μηχανή, αυτοθεραπεύσου») τον πρωτοποριακό αυτό υπολογιστή, ο οποίος δεν «κρασάρει», δημιούργησαν οι Πίτερ Μπέντλεϊ και Χρήστος Σακελλαρίου. Όπως γράφει ο ίδιος ο Έλληνας ερευνητής στην ιστοσελίδα του, «τα φυσικά συστήματα παρέχουν μοναδικά παραδείγματα υπολογισμού, σε μία μορφή πολύ διαφορετική από τις σημερινές αρχιτεκτονικές υπολογιστών.

Η βιολογία επίσης παρουσιάζει δυνατότητες όπως η προσαρμογή, η αυτοθεραπεία και η αυτοοργάνωση, που γίνονται όλο και πιο επιθυμητές από την τεχνολογία…ο βασικός στόχος του ερευνητικού προγράμματος, που είναι υπό την επίβλεψη του δρος Πίτερ Μπέντλεϊ και σε συνεργασία με την Toumaz Technology Limited, είναι η διερεύνηση εφαρμογών hardware ενός ‘συστημικού’ υπολογιστή, με χαρακτηριστικά όπως η αντοχή στα προβλήματα και η ομαλή υποβάθμιση».

Στην ουσία, το μηχάνημα αυτό θα μπορούσε να συνεχίζει να λειτουργεί ακόμα και υπό συνθήκες «υποβάθμισης» λόγω διαφόρων ζημιών και προβλημάτων, καθώς μπορεί να προβαίνει σε «αυτοθεραπεία». Για παράδειγμα, στην περίπτωση ενός μη επανδρωμένου αεροσκάφους, θα μπορούσε να επαναπρογραμματίζεται για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, εάν έχει δεχτεί, λ.χ, εχθρικά πυρά και έχει υποστεί ζημιές. Στον εν λόγω υπολογιστή, τα δεδομένα συνδυάζονται με «οδηγίες» πάνω στο τι μπορεί να γίνει σχετικά με αυτά: για παράδειγμα, εάν η θερμοκρασία έξω είναι πολύ υψηλή, το σύστημα «ξέρει» τι να κάνει όταν «διαπιστώνει» ότι έχει πολλή ζέστη.

Τα αποτελέσματα αυτών των υπολογισμών διαμοιράζονται σε «δεξαμενές» από ψηφιακές «οντότητες» τα αποκαλούμενα «συστήματα» (εξ ου και ο «συστημικός» υπολογιστής). Το κάθε «σύστημα» έχει τη δική του μνήμη, με δεδομένα που του επιτρέπουν να «συνεργαστεί» με άλλα, παρεμφερή συστήματα. Η λειτουργία τους καθορίζεται μέσω γεννήτριας ψευδοτυχαίων αριθμών, με στόχο τη μίμηση του «τυχαίου» που παρατηρείται στη φύση, και τα συστήματα λειτουργούν παράλληλα, όχι το ένα μετά το άλλο (program counter), όπως στους σημερινούς υπολογιστές.

Ο «συστημικός» υπολογιστής περιλαμβάνει πολλαπλά αντίγραφα των εκάστοτε «οδηγιών», έτσι ώστε εάν υπάρξει πρόβλημα σε ένα, να μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάποιο άλλο για να γίνουν οι απαραίτητες επισκευές κώδικα. Και, αντίθετα με τα «συμβατικά» συστήματα, τα οποία «κρασάρουν» όταν δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε ένα τμήματα μνήμης, ο «συστημικός» υπολογιστής συνεχίζει να λειτουργεί, καθώς το κάθε «σύστημα» έχει τη δική του μνήμη. Επί της παρούσης, η έρευνα επικεντρώνεται στο να «μάθει» ο υπολογιστής να ξαναγράφει τον δικό του κώδικα, εάν παρατηρούνται μεταβολές στο περιβάλλον του.

Σε παρεμφερές πλαίσιο κινείται και το πρόγραμμα του υπολογιστή Spinnaker, του πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, με σκοπό τη δημιουργία ενός υπερυπολογιστή ενός δισεκατομμυρίου νευρώνων, που θα μιμείται τον ανθρώπινο εγκέφαλο, χρησιμοποιώντας τσιπ ARM, τα οποία χρησιμοποιούνται στα σημερινά smartphones. 

http://www.naftemporiki.gr