Η «φωτιά» στη Μεσόγειο και ο ρόλος της Ελλάδας

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Το φοβικό πολιτικό, διπλωματικό και οικονομικό κατεστημένο των Αθηνώνθέλει να πιστεύει ότι η Συρία είναι μακριά. Το ίδιο θέλει να πιστεύει και για την Αίγυπτο, τη Λιβύη, το Ιράν, τον Λίβανο.

Το κατεστημένο των Αθηνών, πιο εθελόδουλο και σε παρακμή από ποτέ μεταπολεμικά, θέλει να ασχολείται μόνο με τα δημοσιονομικά αδιέξοδα, να κάνει υποκλίσεις στο Βερολίνο και στην Άγκυρα, επικοινωνιακές πολιτικές προς τις άλλες μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου και, αν είναι δυνατόν, να προστατεύει τους κομματικούς «ποντικούς» που δεκαετίες τώρα εκτρέφει στους διαδρόμους των πολιτικών του γραφείων.

Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική και κανείς δεν θα ρωτήσει το ελληνικό κατεστημένο για τις απόψεις του. Ούτε καν οι ίδιοι οι έλληνες. Γιατί όλοι γνωρίζουν σε τι υπεκφυγές θα καταφύγει. Η περίπτωση προαναγγελθείσης στρατιωτικής επέμβασης Αγγλο-αμερικανών και Γάλλων στη Συρία, πλήττοντας από τα πλοία στρατιωτικούς στόχους των δυνάμεων του Άσαντ, έρχεται να προστεθεί στο σκηνικό της συνολικής ανατροπής των δεδομένων στο πεδίο της Β. Αφρικής και της Εγγύς Ανατολής.

Ο απλούστατος λόγος είναι ότι αν αύριο το καθεστώς Άσαντ κατέρρεε, η επόμενη ημέρα θα ήταν το χάος τύπου Ιράκ, με εμφύλιες συγκρούσεις, ανθρωποσφαγές εις βάρος των αλεβιτών, χριστιανών αλλά και προοδευτικών μουσουλμάνων από τους μουτζαχεντίν εγκληματίες, που οργάνωσε η Τουρκία, η περαιτέρω ενίσχυση του δικτύου της Αλ Κάιντα, η κλιμάκωση της έντασης στην Αίγυπτο, η επέκτασή της στη Λιβύη, στην Τυνησία, στην Αλγερία, στην Υεμένη και τη «μαύρη» Αφρική.

Την ίδια ώρα, ό,τι και να κάνουν οι πύραυλοι Τόμαχοκ στα στρατόπεδα της Δαμασκού, η σύγκρουση σουνιτών – σιιτών θα κορυφωθεί στα μέτωπα του Λιβάνου και της Σαουδικής Αραβίας, με το Ιράν να κηρύττει εκ νέου «ιερό πόλεμο» τόσο ενάντια σε Δύση – Ισραήλ όσο και απέναντι στις δυνάμεις του σουνιτισμού.

Η σύγκρουση ΗΠΑ – Ρωσίας, τροφοδοτούμενη από τους μυστικούς σχεδιασμούς και χειρισμούς Ευρωπαίων και Τούρκων, που, σημειωτέον, συνεχίζουν να έχουν ηγετικό ρόλο στην Ισλαμική Διάσκεψη παροπλίζοντας τους Άραβες, πέραν των ορίων του ΟΗΕ, συμπληρώνει το παζλ του χάους.

Όλα καταλήγουν σε ένα μεγάλο λάθος, που ξεκίνησε από την παραδοχή ότι η Τουρκία του μετριοπαθούς ισλάμ θα μπορούσε να δομήσει ένα κοσμικού τύπου σουνιτικό χαλιφάτο, δημιουργώντας συνθήκες σύγκλισης Δύσης και Ανατολής.

Η Τουρκία, αντί αυτού, τελικά δημιούργησε αποδιοργάνωση στην Αραβική Άνοιξη, ευθυγραμμιζόμενη με την Αλ Κάιντα και τους σαλαφιστές, χρηματοδοτούμενη από ισλαμιστικούς κύκλους της Σαουδικής Αραβίας, των Εμιράτων και της Χαμάς.

Στην προσπάθεια διαφυγής από τον δρόμο της καταστροφής, που έχει οριοθετηθεί με την μορφή του «ισλαμικού χειμώνα», κρίσιμο ρόλο θα παίξει η εμπέδωση του στρατηγικού άξονα Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας και η θεωρία της «Μεσευρώπης», που συνδέει τη Μεσόγειο και την Αφρική με τη νότια Ευρώπη και τη Βαλκανική, με οριζόντια χάραξη.

Η ανοικοδόμηση του Ιράκ, της Μεσοποταμίας δηλαδή, όπου η βάση του Αραβικού Χαλιφάτου, η καντονοποίηση της Συρίας, ο διαχωρισμός των εδαφών των Κούρδων από το κράτος των Περσών, το σημερινό Ιράν, ο συντονισμός της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, της Λιβύης, του Λιβάνου, του Μαρόκου και της Τυνησίας με τον άξονα Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα, η επίλυση χρονιζόντων ζητημάτων, όπως του Κυπριακού και του Παλαιστινιακού, η συγκρότηση τετραμερούς συμμαχίας σταθερότητας από Ελλάδα – Βουλγαρία – Σερβία – Ρουμανία στα Βαλκάνια, η συγκρότηση του έθνους – κράτους των Κούρδων, το ενδεχόμενο διάλυσης της Τουρκίας, είναι τα πλέον πιθανά επεισόδια στο μέλλον.

Πηγή εφημ. «Δημοκρατία»