Οι «Ορκισμένες Aλβανές Παρθένες»: Γίνονται άντρες για να πάρουν την κληρονομιά

Αν ρίξει κανείς μια γρήγορη ματιά στις φωτογραφίες που ακολουθούν, θα έλεγε ότι βλέπει τα πορτρέτα ηλικιωμένων αντρών. Δεν είναι, όμως, έτσι. Για την ακρίβεια, πρόκειται για γυναίκες, οι οποίες κατοικούν σε απομακρυσμένες περιοχές της Αλβανίας και είναι γνωστές με την ονομασία «Ορκισμένες Παρθένες».

Είναι γυναίκες, που αποφάσισαν να ζήσουν τη ζωή τους ως άντρες, με σκοπό να κληρονομήσουν την περιουσία της οικογένειάς τους, λόγω της ανυπαρξίας ενός άλλου, αρσενικού κληρονόμου. Έτσι, οι γυναίκες αυτές, αρνούνται παντελώς τη φύση τους, παραμερίζουν τη θηλυκή πλευρά τους, τόσο πολύ, που μοιάζει σαν να μην υπήρξε ποτέ, κόβουν τα μαλλιά τους κοντά, φορούν αντρικά ρούχα και συμπεριφέρονται, όπως ένας παραδοσιακός άνθρωπος, γένους αρσενικού της κοινωνίας της Αλβανίας.

Η Αντόνια Γιανγκ, ανθρωπολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Οι γυναίκες που έγιναν άντρες: Αλβανίδες Ορκισμένες Παρθένες» εξηγεί, πως η άκαμπτη πατριαρχεία που επικρατεί στη χώρα, αρνείται να δώσει το δικαίωμα στην κληρονομιά, σε οποιαδήποτε γυναίκα, μετά τον θάνατο όλων των αντρικών μελών της οικογένειας.

Έτσι, όταν μένουν ζωντανές μόνο οι γυναίκες της οικογένειας, μία από αυτές, παίρνει την «ευθύνη» να γίνει ο άντρας του σπιτιού. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να ορκιστεί, όχι μόνο πως δεν θα παντρευτεί ποτέ, αλλά και πως θα μείνει για όλη της τη ζωή παρθένα. Υπάρχουν και περιπτώσεις, όμως, όταν τα κορίτσια της οικογένειας είναι πολύ μικρά, που οι γονείς παίρνουν αυτή τη μοιραία απόφαση για λογαριασμό τους, μαθαίνοντας το μικρό τους κοριτσάκι να φέρεται όπως οι άντρες.

Φυσικά, μέσα στη λεγόμενη αντρική συμπεριφορά, συμπεριλαμβάνεται και η εργασία στα χωράφια, η οργάνωση και η φροντίδα της γης που ανήκει στην οικογένεια, αλλά και το να έχει επάνω της πάντα, ένα όπλο.

Πρόκειται για έναν δρόμο χωρίς επιστροφή: Από τη στιγμή που μια γυναίκα μπει στον κύκλο των «Ορκισμένων Παρθενών», δεν θα μπορέσει να γυρίσει στην παλιά της ζωή, ως γυναίκα, ποτέ ξανά. Αν ποτέ σπάσει τον όρκο της, η τιμωρία είναι μία: Ο θάνατος.

Η ανθρωπολόγος αναφέρει, πως η συγκεκριμένη τακτική ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Αλβανία, για τουλάχιστον 200 χρόνια και μέχρι το 1991, όταν και έπεσε το κομμουνιστικό καθεστώς. Από τότε, το φαινόμενο δεν έχει εξαλειφτεί πλήρως, αλλά είναι, πια, αρκετά σπάνιο.

Όπως η ίδια επισημαίνει, το να απαρνηθεί μια γυναίκα της φύση της, ήταν μια κίνηση απελπισίας, ώστε να γλυτώσουν από προξενιά και γάμους τους οποίους δεν επιθυμούσαν, την εποχή που επικρατούσε η άποψη πως τα κορίτσια ανήκουν στον πατέρα τους, μέχρι τον γάμο, και στη συνέχεια είναι ιδιοκτησία του συζύγου τους.

Όσο και αν ακούγεται περίεργο, οι περισσότερες από τις κοπέλες που έκαναν αυτή τη ριζική αλλαγή στη ζωή τους, δηλώνουν πως είναι πολύ υπερήφανες για την απόφασή τους και τη μοίρα τους. Και αυτό, γιατί μπορούν να απολαύσουν «προνόμια» στα οποία -σε καμία περίπτωση- δεν θα είχαν πρόσβαση, αν δεν είχαν απαρνηθεί τη φύση τους.

http://www.koolnews.gr