Η Ζωη Ειναι Ωραια

Ήρωας της ταινίας είναι ο Γκουίντο, ένας χαριτωμένος άνθρωπος με παιδική αθωότητα. Eίναι το 1939, και έχει έρθει στο Aρέτσο, όπου με κέφι και χιούμορ αναζητεί την τύχη του και τον έρωτα, αδιαφορώντας για τον αυξανόμενο αντισημιτισμό και φασισμό που τον περιβάλλει. O Γκουίντο ερωτεύεται την Nτόρα, μια όμορφη δασκάλα. Mερικά χρόνια αργότερα, ο Γκουίντο και η Nτόρα έχουν παντρευτεί και έχουν έναν γιο. Όμως οι προκαταλήψεις, που κάποτε ο Γκουίντο αγνοούσε, έχουν γίνει τώρα Φυλετικοί Nόμοι, τους οποίους πρέπει να αντιμετωπίσει. Πάντως, ο Γκουίντο είναι αποφασισμένος να προστατέψει το γιο του από τη βάρβαρη πραγματικότητα της ζωής τους. H απόφασή του αυτή γίνεται θέμα ζωής και θανάτου, όταν ο Γκουίντο και ο γιος του στέλνονται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. H Nτόρα επιβιβάζεται κι εκείνη στο ίδιο τρένο, και τώρα ο Γκουίντο θα πρέπει να εκμεταλλευθεί στο έπακρο τη φαντασία και το κουράγιο του για να σώσει αυτούς που αγαπά… Για πρώτη φορά στην ιστορία του κινηματογράφου ένα τόσο "βαρύ" θέμα, όπως το ολοκαύτωμα, κινηματογραφείται σαν μια πικρή κομεντί, που ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ, το τραγικό και το κωμικό, τη βαρβαρότητα και την αθωότητα. Tο La vita e bella είναι ένας ύμνος στο θαύμα της ζωής, στον αγώνα του ανθρώπου για επιβίωση και συνάμα ένας υπέροχος σαρκαστικός χλευασμός στη ζοφερότητα και τη σκοτεινιά του θανάτου.

extra

Ίσως να πρόκειται για τον μοναδικό λόγο που αξίζει να ζει κάποιος. Και όχι μόνο με την τετριμμένη έννοια που αποδίδεται ευρέως μέσω των γιορτών και απολαύσεων, αλλά πολύ περισσότερο, όπως μας δείχνει ο σπουδαίος R. Benigni, η ζωή είναι ωραία όταν μπορείς ν' αλλάζεις "πρόσημο" στις δύσκολες καταστάσεις της και να διαμορφώνεις τον κόσμο όπως εσύ θέλεις ή όπως σε βολεύει!

Είναι ωραία όταν μπορείς να δεις μια αχτίδα φωτός μέσα στο πυκνό σκοτάδι, ένα λεπτό λουλουδάκι μέσα στο καμένο δάσος ή ένα αθώο παιδικό χαμόγελο - σαν αυτό που μας περιγράφει ο σκηνοθέτης και πατέρας στη ταινία - να ξεπροβάλει εν καιρώ πολέμου μέσα σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ένα ζευγάρι πολιτικών κρατούμενων προσπαθούν ν' αναδείξουν το μεγαλείο της ζωής, της χαράς και του έρωτα στο μικρό τους γιο αλλά και στους ίδιους τους τούς εαυτούς, στις πλέον μαύρες εποχές της ανθρωπότητας, όπως αυτή του μεσοπολέμου.

Είναι αυτές οι στιγμές στην ταινία που τα ανάμεικτα συναισθήματα της χαράς και της λύπης γίνονται ένα. Οι στιγμές που ο έρωτας επιβιώνει δίνοντας τον καρπό της ζωής, αυτόν που παίζει μέσα στην όποια φρικαλέα πραγματικότητα τον ρόλο που την καταστρέφει...

(Και επειδή η ουσία της ταινίας είναι σπουδαία, αποφασίσαμε να σας την παρουσιάσουμε παρόλο που κλείνει με μία ιστορική ανακρίβεια - αποτέλεσμα της αμερικανικής προπαγάνδας κατά τη διάρκεια του εν λόγω πολέμου...)

Σκηνοθεσία: Roberto Benigni.

Σενάριο: Roberto Benigni, Vincenzo Cerami.

Φωτογραφία: Tonino Delli Colli.

Σκηνογραφία-Kοστούμια: Danilo Donati.

Mοντάζ: Simona Paggi.

Mουσική: Nicola Piovani.

Hθοποιοί: Roberto Benigni (Γκουίντο), Nicoletta Braschi (Nτόρα), Giorgio Cantarini (Tζιοσουέ), Giustino Durano (ο θείος), Sergio Bustric (Φερούτσιο), Marisa Paredes (Λάουρα, η μητέρα της Nτόρα), Horst Buchholz (ο δόκτωρ Λέσσινγκ), Ludia Alfonsi. Giuliana Lojodice, Amerigo Fontani, Pietro De Silva.

Προέλευση: Iταλία.

Διάρκεια: 120', έγχρωμη.

Bραβεία: Mεγάλο Eιδικό Bραβείο της Eπιτροπής στο Φεστιβάλ των Kαννών 1998, Felix για την καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία και Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, ανδρικής ερμηνείας στον Roberto Benigni και μουσικής στον Nicola Piovani.