Αν σας ρωτήσω ποιο είναι το top 5 των αγαπημένων σας supercars, όλοι έχετε πάνω κάτω μία ιδέα για το ποια μπορεί να είναι αυτά. Είναι άλλωστε ένα από τα πιο βασικά θέματα συζήτησης σε παρέες petrolheads και πηγή διαφωνιών και αντεγκλήσεων εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οι ιταλόφιλοι θα κοιτάξουν απευθείας προς Ferrari, Lamborghini και πιο πρόσφατα Pagani μεριά και θα θυμηθούν Ferrari 250 GTO, F40, Lamborghini Miura και ποιος ξέρει τι άλλο. Οι γερμανόφιλοι καθώς δεν έχουν και πολλές επιλογές θα στραφούν αναγκαστικά στην Porsche με την 959 και κάποιοι πιο αιρετικοί σε BMW και Mercedes Benz αφού θα θυμηθούν την θρυλική M1 ή ένα από τα δημιουργήματα της AMG. Αυτοί που θαυμάζουν οχήματα από την χώρα του ανατέλλοντος ηλίου θα αναφερθούν σε NSX, RX-7, Supra και GTR ακόμα και αν αυτά είναι περισσότερο sports cars παρά supercars. Τέλος πάντων, η λίστα με τα καλύτερα ή αγαπημένα supercars όλων των εποχών είναι κάτι με το οποίο όλοι, λίγο ή πολύ, έχουμε ασχοληθεί.
Αν σας ρωτήσω όμως ποια είναι τα πιο απογοητευτικά supercars; Πριν απαντήσετε να εξηγηθώ. Όταν λέω απογοητευτικά δεν εννοώ τα τραγικά, τα κακά, τα «ο-χριστός-και-η-παναγία-ακόμα-και-να-μου-το-χαρίζανε-θα-το-πέταγα» supercars. Εννοώ αυτά που είχανε τις δυνατότητες, αυτά που θα μπορούσανε να είχανε γράψει ιστορία αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. Είτε γιατί οι συγκυρίες ήταν άσχημες, είτε γιατί δεν πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις για να είναι πραγματικά θρυλικά. Λοιπόν; Ποια είναι η απάντησή σας; Σκεφτείτε το λίγο όσο σας δίνω την δική μου λίστα. 5 supercars που πραγματικά πολύ θα ήθελα να τα δω να πετυχαίνουν…
Lister Storm
Η Lister, ξεκίνησε ως George Lister and Sons πίσω στο μακρινό 1954 αλλά πήρε τη μορφή με την οποία έγινε γνωστή το 1986 οπότε και μετονομάστηκε σε Lister Cars Ltd. Στην αρχή η κύρια ασχολία της Lister Cars ήταν η βελτίωση Jaguars και ιδιαίτερα των XJS. Βλέπετε ήδη από το 1983, η Jaguar είχε εμπιστευτεί τη Lister να αναπτύξει την αγωνιστική έκδοση του V12 των 5,3 λίτρων που βασιζόταν στον κινητήρα που χρησιμοποιούνταν στην XJS και η Lister δεν την απογοήτευσε. Όμως η Lister δεν αρκέστηκε στο να είναι απλά ένας βελτιωτής Jaguar και το 1991, πάρθηκε η απόφαση να κάνει το δικό της αμάξι. Το αμάξι, που ονομάστηκε Storm ολοκληρώθηκε το 1993 και για την εποχή του ήταν το κάτι άλλο! Σε αντίθεση με πολλούς που έκαναν το ίδιο πράγμα, ο Laurence Pearce δεν ακολούθησε την πεπατημένη, να κάνει ένα αγωνιστικό για τον δρόμο. Έτσι το Storm ήταν ένα τετραθέσιο κουπέ, με τον κινητήρα τοποθετημένο εμπρός και τεχνολογία που ζήλευαν πολλοί στην εποχή του.
Πρώτα απ’ όλα, το chassis, τύπου monocoque ήταν κατασκευασμένο από ελαφρύ αλουμίνιο. Η οροφή ήταν από carbon, οι προφυλακτήρες από ένα μείγμα carbon-kevlar και όλα τα υπόλοιπα panels από αλουμίνιο. Και αν η εμφάνιση αντικειμενικά δεν είναι και το πιο δυνατό του σημείο, όλα τα υπόλοιπα ήταν σε κορυφαίο επίπεδο. Η ανάρτηση ήταν σχεδιασμένη για μέγιστη διαδρομή αλλά ελάχιστες κλίσεις, πράγμα καθόλου εύκολο. Τα φρένα έκαναν την δουλειά τους άνετα. Η κατανομή βάρους ήταν στο ιδανικό 50:50 και αεροδυναμικά ήταν ικανότατο καθώς με το επίπεδο πάτωμα και τα venturi tunnels στα πλαϊνά, παρήγαγε αρκετή downforce και ήταν από τα πρώτα ground effects αυτοκίνητα δρόμου. Όμως το highlight ήταν αναμφίβολα ο κινητήρας του. Ο V12 της Jaguar είχε υπερκυβιστεί στα 7 λίτρα και με την βοήθεια δύο υπερσυμπιεστών παρήγαγε 600 άλογα και 790Nm ροπής! Όλη αυτή η δύναμη αρκούσε για να κάνει το Storm το γρηγορότερο τετραθέσιο της εποχής του –και όχι μόνο αφού κρατούσε τον τίτλο μέχρι και το 2006- αφήνοντας πίσω του με διαφορά την Ferrari 456GT, αφού έφτανε τα 100km/h από στάση σε μόλις 4sec και συνέχιζε μέχρι και τα 320km/h!
Το πραγματικά ενδιαφέρον είναι ότι μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά χωρίς να στερεί από τους επιβάτες του πολυτέλειες όπως δερμάτινο σαλόνι, air condition, ηχοσύστημα, ηλεκτρικά καθίσματα, άφθονους χώρους για 4 άτομα και τις αποσκευές τους και –σχετικά- άνετα ανάρτηση. Γιατί δεν πέτυχε; Πρώτα απ’ όλα, δείτε το! Έπειτα, το Storm κόστιζε 220.000 λίρες και δεν συνοδευόταν από κάποιο pedigree ή prestige. Όπως και να έχει, η Lister έφτιαξε τέσσερα Storm από τα οποία επέζησαν τα 3 που λόγω σπανιότητας κοστολογούνται κοντά στο μισό εκατομμύριο…
De Tomaso Pantera
Η De Tomaso είναι μία ιταλική φίρμα που ιδρύθηκε από έναν αργεντινό… Ο Alejandro De Tomaso, ίδρυσε την De Tomaso Automobili SpA το 1958 στη Μόντενα και στην αρχή δημιούργησε κάποια πρωτότυπα μεταξύ των οποίων και ένα για την ομάδα F1 του Frank Williams το 1970. Στην συνέχεια απέκτησε την φήμη του κατασκευαστή sport αλλά και πολυτελών οχημάτων ενώ παράλληλα, η De Tomaso ήταν ιδιοκτήτρια της Moto Guzzi, από το 1973 έως και το 1993 αλλά και της Maserati, από το 1976 έως το 1993. Η ιδέα πίσω από το Pantera ήταν απλή και είχε υλοποιηθεί πριν από τον De Tomaso, από κάποιον ονόματι Carroll Shelby. Πάρε ένα μικρό και ελαφρύ ευρωπαϊκό chassis και χώσε στο πίσω μέρος έναν τεράστιο αμερικανικό V8! Και αυτό ακριβώς έκανε. Πριν από το Pantera, η De Tomaso είχε κάνει ένα άλλο όχημα, το Mangusta. Αυτό είχε έναν V8 4,7 λίτρων και ατσάλινο chassis όμως δεν έγινε ευρέως αποδεκτό από το κοινό. Μόλις 400 πωλήθηκαν αλλά ήταν τόσο κακό που ο θρύλος λέει ότι όταν το δοκίμασε ένας δημοσιογράφος βγήκε τρομαγμένος από μέσα και είπε πως υποστρέφει και υπερστρέφειταυτόχρονα! Όπως και να έχει ο De Tomaso δεν το έβαλε κάτω και μόλις 5 χρόνια αργότερα, με τις ευλογίες –και κάποιοι λένε και την χρηματοδότηση της Ford- παρουσίασε το Pantera. Η τακτική, η ίδια. Ιταλικό chassis, σχεδίαση από την Ghia και ένας V8, 5,7 λίτρων από Ford.
Η στήριξη της Ford ήταν εμφανής αφού το Pantera χρησιμοποιούσε εκτός από τον κινητήρα που ήταν Ford, το κιβώτιο από GT40 και πωλήθηκε στην Αμερική από τους αντιπροσώπους της Ford και της Mercury. Όμως μόλις δύο χρόνια μετά και ενώ το Pantera πήγαινε πολύ καλά σε πωλήσεις, χτύπησε η πετρελαϊκή κρίση του 1973 και η Ford απέσυρε τη στήριξή της στην De Tomaso. Κάπου εκεί μπορεί κάποιος να τοποθετήσει και το τέλος της De Tomaso αφού μετά το 1973, το μόνο μοντέλο άξιο προσοχής ήταν το Pantera GT5, ένα κτήνος που παρουσιάστηκε το 1980! Φαρδύ bodykit από fiberglass, τεράστια πίσω αεροτομή αλλά και καλύτερα φρένα και πιο πολυτελές εσωτερικό ήταν οι αλλαγές που έγιναν αλλά δυστυχώς μόνο 252 GT5 κατασκευάστηκαν. Είναι λίγο «βαρύ» να χαρακτηρίσω το Pantera αποτυχία αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είχε την αναγνώριση που έπρεπε. Ήταν φθηνό, τόσο στην αγορά όσο και στη συντήρηση –γύρω στα 300€ η αλλαγή συμπλέκτη, 3€ το κάθε μπουζί, μπορούσες να το επισκευάσεις σε έναν στάβλο και το μόνο που ήθελες ήταν ένα σφυρί-, αξιόπιστο αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά συναρπαστικό αυτοκίνητο και πραγματικά λυπάμαι που δεν «προχώρησε».
TVR
Δεν έχει σημασία για ποιο TVR μιλάμε. Από τα «παλιά» Chimaera, Griffith και Tuscan μέχρι και το «τελευταίο» Sagaris η ουσία είναι μία: Τα TVR ήταν φοβερά γρήγορα αυτοκίνητα, με απλά μηχανικά, περίεργη όψη και από την στιγμή που τα έβαζες εμπρός «σκέφτονταν» τρόπους να σε σκοτώσουν. Τόσο απλά. Νομίζω ο Clarkson, με το γνωστό γλαφυρό του ύφος το περιέγραψε καλύτερα: «Το να έχεις ένα TVR είναι σαν να έχεις μία αρκούδα. Ήταν φανταστικό μέχρι που σου ξερίζωνε το κεφάλι! Που θα το έκανε. Κάποια μέρα θα σου ξερίζωνε το κεφάλι!» Αν δεν κάνω λάθος κανένα TVR δεν είχε συστήματα ασφαλείας. ESP; Τι είναι αυτό και γιατί να το βάλω στο αμάξι μου; ABS; Μπααααα! Αερόσακοι; Ούτως ή άλλως αν το τρακάρεις θα πηγαίνεις αρκετά γρήγορα ώστε να μην τον χρειαστείς. Έπειτα, ήταν η ποιότητα κατασκευής. Απλά τραγική. Σε υψηλές ταχύτητες ακόμα και στο πιο πρόσφατο Sagaris, έβλεπες το καπό να ανασηκώνεται. Η λέξη εργονομία ήταν προφανώς άγνωστη στους μηχανικούς όπως και η λέξη άνεση.
Γενικά το να είσαι ιδιοκτήτης ενός TVR το 90% του χρόνου ήταν απλά δυσάρεστη εμπειρία. Το υπόλοιπο 10% όμως αναπλήρωνε και με το παραπάνω. Τα TVR ήταν συναρπαστικά αυτοκίνητα και αν ξεπερνούσες το γεγονός ότι η ζωή σου κρεμόταν από μία λεπτή κλωστή, χάριζαν στον ιδιοκτήτη τους ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Και στην κορυφή, η ναυαρχίδα της TVR που έκανε όλα αυτά που σας εξήγησα μέχρι τώρα στον υπερθετικό βαθμό. Το TVR Speed 12. Ζύγιζε περίπου έναν τόνο και ο 7,7 λίτρων V12 του απέδιδε περί τα 1.000 άλογα και συνδυαζόταν με 6-τάχυτο σειριακό κιβώτιο ταχυτήτων! Ακόμα και ο τότε ιδιοκτήτης της TVR, ο Peter Wheeler, το είχε χαρακτηρίσει μη-οδηγίσιμο! Μονάχα ένα Speed 12 έχει κατασκευαστεί και από όσο ξέρουμε είναι ικανό να σε δολοφονήσει ακόμα και με τον κινητήρα σβηστό! Από απόσταση! Δυστυχώς η TVR μετά από πολλές περιπέτειες, είναι οριστικά νεκρή. Κρίμα και άδικο κατά τη γνώμη μου. Ο κόσμος χρειάζεται λίγη τρέλα και λίγο κίνδυνο και η TVR πρόσφερε και τα δύο αφειδώς…
Mercedes-Benz CLK GTR
Όποιος θέλει ένα αγωνιστικό για τον δρόμο δεν νομίζω ότι μπορεί να βρει κάτι πιο κοντινό από την CLK GTR. Ίσως το Pagani Zonda R αλλά και πάλι αμφιβάλλω. Αυτό το extreme όχημα είχε παραχθεί από την AMG για λογαριασμό της Mercedes Benz για να πάρει η αγωνιστική CLK GTR homologation και να είναι σε θέση να αγωνιστεί στην κατηγορία GT1 του FIA GT Championship. Παρότι η κατηγορία καταργήθηκε το 1999, η Mercedes ήταν ακόμη υποχρεωμένη να παραδώσει την έκδοση δρόμου της CLK GTR και αυτό ακριβώς έκανε.
Η CLK GTR παράχθηκε σε 25 μόλις κομμάτια συν ένα ακόμα που κατασκευάστηκε το 1997 και το κράτησε η Mercedes στην κατοχή της. Όλα ήταν αριστεροτίμονα, εκτός από ένα για κάποιον σουλτάνο… Η CLK GTR ήταν ένα πραγματικό αγωνιστικό από το οποίο αφαίρεσαν τα αυτοκόλλητα και του έβαλαν πινακίδες. Το drivetrain ήταν όσο καθαρόαιμο μπορούσε να είναι: Ο V12 που κινούσε το αγωνιστικό, κράτησε τη διάταξή του αλλά η χωρητικότητα αυξήθηκε από τα 6 στα 6,9 λίτρα. Απέδιδε πάνω από 600 άλογα και 775Nm ροπής και συνδυαζόταν με το κιβώτιο που χρησιμοποιούσε η Mercedes Benz στους αγώνες, ένα σειριακό εξατάχυτο κιβώτιο. Ο οδηγός μπορούσε να κάνει αλλαγές ταχυτήτων χωρίς τη χρήση συμπλέκτη αλλά καθώς μιλάμε για το 1999, η Mercedes δεν το συνιστούσε αφού το κιβώτιο θα χρειαζόταν ανακατασκευή κάθε 500 μίλια! Το εσωτερικό παρείχε ανέσεις όπως δερμάτινο σαλόνι και air conditioning αλλά ο θόρυβος από την μετάδοση που ήταν τόσο έντονος που έπνιγε τον ήχο του V12 και το γεγονός ότι ήταν ο ορισμός του κλειστοφοβικού, έκανε τις μετακινήσεις όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία. Φυσικά σε αυτό συνηγορούσε και η ρύθμιση της ανάρτησης που ήταν λες και οι μηχανικοί αντικατέστησαν τα αμορτισέρ και ελατήρια με τσιμέντο και τούβλα αλλά και το μέγεθος που έκανε κάθε τοποθέτηση στο δρόμο εμπειρία ζωής!
Έπειτα ήταν η τιμή… Την εποχή που είχε βγει, η CLK GTR ήταν το πιο ακριβό αμάξι στον κόσμο με τιμή περί τα 1,5 εκ. δολάρια! Όμως όλα αυτά δεν αφαιρούν τίποτε από το γεγονός ότι η CLK GTR ήταν ένα απίστευτα ικανό αμάξι εντός και εκτός πίστας. Αν ήθελες να κινηθείς γρήγορα δεν υπήρχαν πολλά οχήματα στο δρόμο που θα μπορούσαν να σε ακολουθήσουν και στο κάτω-κάτω είχες στην κατοχή σου ένα αγωνιστικό –πρακτικά- αμάξι με πλούσιο pedigree και απίστευτες ικανότητες. Ίσως να είναι υπερβολικό που χαρακτηρίζω αποτυχία ένα αυτοκίνητο τόσο περιορισμένης παραγωγής αλλά όταν η εταιρία δεν εκμεταλλεύεται τέτοια οχήματα για το μέλλον τότε μάλλον δεν πέτυχαν τον σκοπό τους…
Cizeta V16T / Mega Track
Έφτασα στο τέλος της λίστας και επειδή δεν μπορώ να αποφασίσω, την τελευταία θέση μοιράζονται δύο οχήματα. Ένα ιταλικό και ένα γαλλικό που «κατάφεραν» να εξασφαλίσουν την θέση τους σε αυτή την πεντάδα μόνο και μόνο χάρη στην παράνοια που τα διακρίνει. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο. Το V16T, ήταν το μοναδικό αυτοκίνητο που έβγαλε ποτέ η Cizeta και αυτό έγινε το 1991. Σχεδιάστηκε από τον «μεγάλο» Marcello Gandini που δούλεψε με τον Bertone με την συνεργασία τους να κορυφώνεται με την Lamborghini Countach και λέγεται ότι είναι ένα από τα σχέδια που απορρίφθηκαν για την Diablo.
Ο Gandini δεν το πήρε καλά, πήρε το σχέδιο του και βρήκε τον μηχανικό Claudio Zampolli και μία ομάδα πρώην μηχανικών της Lamborghini για να δημιουργήσουν αυτό το ιδιόρρυθμο όχημα. Το chassis ήταν κατασκευασμένο από φύλλα αλουμινίου με κυψέλες από το ίδιο υλικό ενδιάμεσα. Για το αμάξωμα επίσης χρησιμοποιήθηκε αλουμίνιο με εξαίρεση την οροφή που ήταν ατσάλινη για ασφάλεια. Οι αναρτήσεις ήταν τόσο εμπρός όσο και πίσω διπλά ψαλίδια, τα τεράστια φρένα ήταν της Brembo και τα ελαστικά, τα μεγαλύτερα που είχε στον κατάλογό της η Pirelli, 245/40/17 εμπρός και 335/35/17 πίσω. Όμως την παράσταση έκλεβε με χαρακτηριστική άνεση ο κινητήρας. Και αυτό γιατί όπως υποδηλώνει και το όνομα του αυτοκινήτου ήταν ένας V16, έξι λίτρων που απέδιδε 540 άλογα στις 8.000 σ.α.λ. και 540Nm ροπής στις 6.000 σ.α.λ. Ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι ήταν τοποθετημένος εγκάρσια στο κέντρο το αυτοκινήτου, πίσω από την καμπίνα των επιβατών και μπροστά από τον πίσω άξονα. Πως τον χώρεσαν!; Χάρη σε αυτόν, το V16T έπιανε τα 100km/h από στάση σε μόλις 4 δευτερόλεπτα και συνέχιζε μέχρι τα 330km/h περίπου που ήταν η τελική του. Όμως δεν αρκούσαν αυτά για να δικαιολογήσουν την τεράστια τιμή του -600.000 δολάρια-. Το εσωτερικό ήταν υπερπολυτελές, με δέρμα να καλύπτει σχεδόν τα πάντα ενώ πρόσφερε και όλες τις απαραίτητες ανέσεις με air condition, high-end ηχοσύστημα και άπλετους χώρους… Δυστυχώς μόνο 8 άτομα πείστηκαν από το V16T και την παραξενιά του.
Μπροστά όμως στο Mega Track, η παραξενιά του V16T απλά δεν έπιανε μία! Το Mega Track πήρε την προσωνυμία crossover και την πήγε σε εντελώς άλλο επίπεδο. Ποιος θα σκεφτόταν να συνδυάσει δύο φαινομενικά αντίθετα πράγματα μόνο και μόνο για να δει το αποτέλεσμα; Η Mega ήταν –ή είναι, δεν ξέρω- μία γαλλική εταιρία με έτος ίδρυσης το 1992 (για αυτούς που πραγματικά παρακολουθούν αυτά που γράφω, ναι, η δεκαετία του ’90 μας έδωσε κάποια πολύ παράξενα πράγματα) και το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής που έβγαλε ήταν το Track. Ένα μείγμα allroad οχήματος με supercar. Στο κέντρο του οχήματος έβρισκε κανείς έναν εξάλιτρο V12 της Mercedes που παρήγαγε 400 άλογα και 570Nm ροπής και συνδυαζόταν με 4-τάχυτο (!) αυτόματο κιβώτιο. Φυσικά, κάτι το κιβώτιο κάτι το τεράστιο βάρος που έφτανε τους 2,3 τόνους, το Track δεν έβαζε φωτιά στο δρόμο. Το φανταστικό όμως με αυτό το όχημα είναι ότι πήγαινε το ίδιο γρήγορα στον δρόμο αλλά και έξω από αυτόν.
Βλέπετε το Track ήταν τετρακίνητο. Και είχε και αερανάρτηση με ρυθμιζόμενο ύψος. Το standard ύψος του ήταν στα 20 εκατοστά που δεν είναι και ιδιαίτερα χαμηλό για αρχή. Αν όμως το ήθελε ο ιδιοκτήτης του, μπορούσε να φτάσει τα 33 εκατοστά! Έτσι δεν υπήρχαν πολλά πράγματα που μπορούσαν να σταματήσουν το Track. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ιδιοκτήτης και οι φίλοι του απολάμβαναν κάθε πολυτέλεια και άνεση που μπορούσαν να φανταστούν στο εσωτερικό του Track αφού οι γάλλοι δεν έκαναν περικοπές στην καμπίνα. Τιμή δυστυχώς δεν γνωρίζω για αυτό το απόλυτο όχημα αλλά ξέρω ότι μόλις 5 κατασκευάστηκαν… τι να πεις, προφανώς ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για το Mega Track.
0 σχόλια:
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !