Red Hot Chili Peppers: εγινε της Καλιφορνια στο ΟΑΚΑ

Όλα όσα είδαμε και θυμόμαστε από τη χθεσινή συναυλία των RHCP στην Αθήνα.

Από τη Νίκη Χάγια

"Μία μέρα κάπου το 1978, γύρισα σπίτι μου και βρήκα ένα παιδί μπροστά στην πόρτα μου να παίζει τρομπέτα. Ήταν περίπου 14 και ήταν πολύ καλός, οπότε και τον κάλεσα μέσα. Παίζω πιάνο και κιθάρα και για λίγο παίξαμε μαζί. Το όνομά του ήταν Michael. Λίγες μέρες αργότερα έφερε μαζί του τον φίλο του Anthony και άραξε, ενώ εγώ και ο Michael τζαμάραμε. Ανακάλυψαν το μπονγκ μου και την ακούσαμε και φτιάξαμε μαζί μουσική. Αυτό γινόταν για κανά χρόνο μέχρι που μετακόμισα.

Δεν τους ξαναείδα μέχρι που πέρασαν πολλά χρόνια. Ο Michael είχε αλλάξει το όνομα του σε Flea και άφησε την τρομπέτα για το μπάσο. Ήταν οι Red Hot Chili Peppers".

Αυτή την ιστορία μπορείς να τη βρεις να κυκλοφορεί ελεύθερη στο internet και ανήκει σε ένα παλιό φίλο του Flea και του Kiedis. O λόγος που την ξέθαψα είναι γιατί όταν το βράδυ της Τρίτης (4/9), στις δέκα παρά κάτι το βράδυ, ανέβηκαν στη σκηνή του OAKA νόμιζα ότι βλέπω μπροστά μου αυτούς τους πιτσιρικάδες του τότε (με λίγα πιασίματα παραπάνω γύρω από την κοιλιά), από την τιμημένη Καλιφόρνια, να τζαμάρουν μαζί με τους άλλους δύο κολλητούς τους, Chad και Josh.

Μπροστά σε ένα γεμάτο στάδιο. Με περίπου 75.000 κόσμο από κάτω.

Λένε ότι ένα καλό πάρτυ είναι αυτό το πάρτυ, που την επόμενη μέρα προσπαθείς να θυμηθείς τι έγινε και δεν θυμάσαι παρά μόνο στιγμές. Ε, λοιπόν αυτό έχω πάθει τώρα. Μην με ρωτήσεις ποια και πόσα τραγούδια έπαιξαν. Δεν θυμάμαι να σου πω. Ίσως μετά από λίγο στύψιμο μνήμης να θυμηθώ πώς ξεκίνησαν με το Monarchy of Roses και κάπου στο τέλος τα έδωσαν όλα με το Give it Away.

Σίγουρα ακούστηκε το Can't Stop, το Under the Bridge, το Dani California, το By the Way και ένα τσουβάλι ακόμα επιτυχίες τους. Και αυτό ήταν ωραίο. Γιατί όταν μία μπάντα βγάζει καινούργιο άλμπουμ, αυτό θέλει να προωθήσει και αυτό τραγουδά - κάτι που δεν έκαναν οι RHCP και έτσι μας έστειλαν στο κρεβάτι με το χαμόγελο του Τζόκερ στα χείλη και με ένα ελαφρύ πόνο στον αυχένα από το πολύ headbunging (αλήθεια, ο Flea πρέπει να έχει προπονήσει καλά τον αυχένα του τόσα χρόνια).

Αν τώρα κάποιοι από το κοινό θεώρησαν το playlist φτωχό, θα τους πρότεινα να πηγαίνουν μόνο σε συναυλίες των James και των Prodigy.

Όσο αφορά τώρα ένα ένα τα μέλη τη μπάντας, ο Flea και τα λιλά μαλλιά του είχαν αναλάβει το ρόλο του frontman. Ήταν αυτός που έδινε τον παλμό, που περπατούσε στα χέρια, που φώναζε πόσο μας αγαπά, που έδειξε πόσο πολύ εντύπωση του έκανε που σε μία χώρα, η οποία πάσχει από οικονομική κρίση η μπάντα του κατάφερε να τιγκάρει ένα στάδιο, που είπε στον Anthony "είσαι ένας γ@μ$^!ς Έλληνας θεός" (για να του απαντήσει εκείνος "είμαι μία Ουγγαρέζα θεά").

Ο Kiedis από την άλλη είχε το ύφος ντίβας. Χοροπήδαγε και τα έσπαγε επί σκηνής, αλλά θυμήθηκε να πει δύο λόγια (εκ των οποίων και ένα "ευχαριστώ πολύ") στο κοινό στο τέλος της συναυλίας. Αλλά χαλάλι του, του τα συγχώρησα όλα μόλις τον είδα να φιλάει το μωρό του λίγο πριν βγει για το encore.

O πιτσιρικάς ο Josh Klinghoffe ήταν κάτι παραπάνω από καλός - αν και την έβγαλε όλη την συναυλία καθιστός, λόγω χτυπήματος στο πόδι, και δεν κατάφερε να βγάλει το Dosed. Πέστε να φάτε, αλλά είναι άξιος αντικαταστάτης του Frusciante και οι υπόλοιποι τρεις φαίνεται να του το αναγνωρίζουν αφού του έδωσαν πολύ χώρο για να δείξει τι κάνει με την κιθάρα του . Για τον Smith τι να πούμε; Πέρα του ότι είναι ο δίδυμος αδερφός του Will Ferrell. Τα ντραμς του πήραν φωτιά (μεταφορικά μιλώντας - δεν είχα πάρει κάτι), κατέβηκε να δώσει χέρια με το κοινό και πέταξε στο τέλος τις μπαγκέτες του.

Ό,τι περίμενα να δω το είδα και έμεινα ικανοποιημένη (αν έλειπαν και τα support γκρουπ θα είχα έρθει σε οργασμική ευτυχία). 

Βέβαια για όλα αυτά πάντα υπάρχει και η άλλη άποψη, την οποία μπορείς να τη δεις στο twitter με το hashtag RHCP ή να την ακούσεις από κάποιους μεγαλύτερους (που κυρίως έχουν ένα κόλλημα με τον Frusciante). Αλλά ας κλείσουμε ειρηνικά αυτή τη διαμάχη, για το αν περάσαμε όμορφα ή όχι.

Suck my kiss. 

Υ.Γ: Flea σου φώναζα χθες αλλά ήσουν μακριά: "Θέλω να γίνω το μπάσο σου". 

Κεντρική φωτογραφία: NDPphoto

Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου